30 Ιαν 2013

Ο άνθρωπος που γελάει

Ο μικρός Γκουιπλέιν είχε απαχθεί από τον κακό δόκτωρα Χαρκανόν, ο οποίος του χάραξε το πρόσωπο ώστε να διαμορφωθεί λαγόχειλο και να φαίνεται ότι γελάει. Όταν τον παρατάει, ορκίζεται ότι θα επιστρέψει να τον βρει.
Ο μικρός παρατημένος μέσα στο κρύο βρίσκει ένα μωρό εγκαταλελειμμένο και προσπαθεί να το σώσει. Βρίσκει το τροχόσπιτο του Ούρσους, ενός κομπογιαννίτη, ο οποίος τους δέχεται. Το μωρό, η Ντέα, είχε ήδη τυφλωθεί, ενώ η μητέρα του είχε πεθάνει μέσα στο κρύο.
Σύντομα ο Ούρσους θα συμπαθήσει τα δυο παιδιά, ενώ σύντομα ο Γκουιπλέιν θα αναπτύξει μιμητικές ικανότητες κι ο Ούρσους θα ετοιμάσει ένα θίασο με πρωταγωνιστή τον ίδιο, ώστε να βγάζουν χρήματα προς το ζην. Η φήμη του "Ανθρώπου που γελάει" θα εξαπλωθεί με το χρόνο και όταν ο Γκουιπλέιν έχει πια ενηλικιωθεί, εγκαθίστανται με το τροχόσπιτο σε ένα πανηγύρι κοντά στην πρωτεύουσα, όπου προσελκύει πολύ πλήθος.
Ανάμεσα στο πλήθος εμφανίζεται η δούκισσα Ζοσιάν, η οποία γοητεύεται από την παράσταση, αλλά και από το νεαρό και τον καλεί στην άμαξά της. Όταν αυτός αρνείται να υποκύψει στα ερωτικά της παιχνίδια, καθώς ο κόσμος του είναι οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι που πίνουν το αίμα των φτωχών, η δούκισσα θα κάνει τα πάντα ώστε να τον μεταπείσει. Ταυτόχρονα πρέπει να βρει τρόπο να εξουδετερώσει την Ντέα, καθώς βλέπει την αγάπη μεταξύ των δυο νέων.
Η επιστροφή και η σύλληψη του Χαρκανόν θα κάνει το έργο της εύκολο. Ο Γκουιπλέιν θα βρεθεί ξαφνικά μαρκήσιος, ως φυσικός διάδοχος της οικογένειας από την οποία υποτίθεται ότι είχε απαχθεί.
Θα πειστεί να αποδεχτεί το ρόλο αυτό ο Γκουιπλέιν ή θα προτιμήσει να γυρίσει στη ζωή που ξέρει και αγαπά να ζει; Θα πετύχει η δούκισσα το σκοπό της; Πώς θα χρησιμοποιηθούν στην ιστορία αυτή ο Ούρσους και η Ντέα;

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό και τέσσερις ακόμη ταινίες παλιότερα έχουν γυριστεί πάνω σε αυτό. Πέρα από τη βασική ιστορία, η ταινία θίγει και την ασυδοσία των πλουσίων που πατάνε πάνω σε όσα έχουν καρπωθεί με όποιον τρόπο, χωρίς να βλέπουν τη δυστυχία γύρω τους, χωρίς να βλέπουν τον πραγματικό λαό που πεινάει και προσπαθεί με θυσίες και αξιοπρέπεια να βγάλει τα προς το ζην. Η ομιλία του Γκουιπλέιν ως μαρκησίου μπροστά στη βασίλισσα και στους λοιπούς ευγενείς αξιωματούχους, στους οποίους καταδεικνύει τη φτώχεια που υπάρχει, καθώς και οι επικριτικές αντιδράσεις των πλουσίων, θυμίζουν τη σημερινή κατάσταση που βιώνει ο κόσμος στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας την Πρωτοχρονιά του 2013.

L' homme qui rit (2012)
Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Améris
Σενάριο: Jean-Pierre Améris, Guillaume Laurent, Victor Hugo (βιβλίο)
Πρωταγωνιστούν: Gérard Depardieu, Marc-André Grondin, Emmanuelle Seigner, Christa Theret, Arben Bajraktaraj, Swann Arlaud, Serge Merlin
Διάρκεια: 95'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Βακούρα" στη Θεσσαλονίκη στις 30 Ιανουαρίου 2012

23 Ιαν 2013

Ξεχασμένοι από την κοινωνία

Στις φτωχογειτονιές της Πόλης του Μεξικού, η εγκληματικότητα μεταξύ των παιδιών και των εφήβων βρίσκεται σε έξαρση.
Ο έφηβος Χαΐμπο έχοντας δραπετεύσει από το αναμορφωτήριο στο οποίο είχε μπει, ενώνεται με την παλιά του παιδική συμμορία και, όντας ο μεγαλύτερος, γίνεται  αρχηγός των παιδιών. Βρίσκει στέγη κρυφά στα σπίτια ή τους στάβλους άλλων παιδιών της συμμορίας.
Ο μικρός Πέδρο, ζώντας έξω από το σπίτι του, μεγαλωμένος χωρίς πατέρα, και με μια μητέρα που τον θεωρεί αλήτη και δεν τον δέχεται σπίτι, είναι μέλος της συμμορίας.
Μαζί με όλα τα αλητάκια στοχεύουν στους αδύναμους της κοινωνίας από τους οποίους προσπαθούν να κλέψουν τα λιγοστά που έχουν. Επιτίθενται σε έναν τυφλό γέρο οργανοπαίκτη, τον Δον Καρμέλο, καθώς και σε ανάπηρους και ανθρώπους αδύναμους να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Όταν, όμως, ο Χαΐμπο θέλει να πάρει εκδίκηση από τον Χουλιάν, επειδή θεωρεί ότι τον είχε καρφώσει, τον σκοτώνει έχοντας συνεργό και μάρτυρα τον Πέδρο. Ο Πέδρο είναι πλέον αναγκασμένος να μην μιλήσει σε κανέναν, όμως λόγω του γεγονότος αποφασίζει να αλλάξει και να βρει μια δουλειά για να βγάζει χρήματα και να ξεφύγει από την αλητεία.
Όμως, ο Χαΐμπο τον έχει στριμωγμένο. Κλέβει κρυφά ένα μαχαίρι από το σιδηρουργείο, όπου δουλεύει ο Πέδρο κι ο Πέδρο βρίσκεται κατηγορούμενος. Ξέρει ότι δεν μπορεί να μαρτυρήσει τον Χαΐμπο, για να μην πάθει ό,τι έπαθε ο Χουλιάν.
Ο Πέδρο θα βρεθεί στο αναμορφωτήριο, όμως ο Χαΐμπο δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη.

Η ταινία περιγράφει μια ιστορία φιλίας, αλητείας, προδοσίας και εκδίκησης. Άνθρωποι φτωχοί που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αναγκάζονται να κλέβουν από ανθρώπους όμοιούς τους, ώστε να επιβιώσουν. Η ταινία ξεκινά περιγράφοντας τη λάμψη των μεγαλουπόλεων, όμως αμέσως μας προσγειώνει απότομα στις τραγικές συνθήκες που βιώνουν ακόμη και σε αυτές ορισμένες ομάδες ανθρώπων. Παιδιά ορφανά από γονείς, παιδιά που δεν έχουν γνωρίσει πατέρα ή που οι γονείς τους τα έχουν εγκαταλείψει γιατί δεν μπορούσαν να τα θρέψουν, παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα μόρφωσης, καταφεύγουν σε παράνομες δραστηριότητες. Όμως οι παράνομες αυτές δραστηριότητες γεννούν το μίσος στις αθώες ψυχές τους και ξέρουν ότι εφόσον μπουν στο χορό της παρανομίας, είναι αδύνατον να βγουν από αυτόν χωρίς συνέπειες.
Η ταινία βραβεύτηκε με βραβεία Ariel στο Μεξικό, ενώ ο Λουίς Μπουνιουέλ τιμήθηκε με βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Ο Μπουνιουέλ σε ακόμη μία ταινία χρησιμοποιεί το μεταφυσικό, στο όνειρο του Πέδρο που τον κάνει να αλλάξει χαρακτήρα, ενώ ακόμη μία φορά χρησιμοποιεί πληθώρα από ζώα.

Los Olvidados (1950)
Σκηνοθεσία: Luis Buñuel
Σενάριο: Luis Alcoriza, Luis Buñuel
Πρωταγωνιστούν: Alfonso Mejía, Roberto Cobo, Estela Inda, Miguel Inclán, Alma Delia Fuentes, Jesús Navarro, Efraín Arauz, Jorge Pérez, Javier Amézcua, Mário Ramírez, Francisco Jambrina
Διάρκεια: 80'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

20 Ιαν 2013

Τα 13 τριαντάφυλλα

Μαδρίτη 1939. Οι δυνάμεις του Φράνκο έχουν επικρατήσει στον Ισπανικό Εμφύλιο και γίνονται ετοιμασίες για την παρέλαση του νικητή στρατηγού στην πρωτεύουσα.
Η Βιρτούδες και η Κάρμεν, δυο νεαρές κοπέλες δημοκρατικών αισθημάτων, προσπαθούν να ανυψώσουν το ηθικό των ηττημένων φιλοδημοκρατικών πολιτών και να τους πέισουν να διατηρήσουν τα φρονήματά τους, παρά τα δεινά που έρχονται.
Οι φίλες τους, Χούλια και Αδελίνα, ομοίων αισθημάτων, γνωρίζουν την Μπλάνκα, σύζυγο μουσικού, την τελευταία ημέρα των βομβαρδισμών στη Μαδρίτη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται φιλία.
Εξαπλώνεται μια φήμη ότι αριστεροί επαναστάτες θα επιχειρούσαν να δολοφονήσουν το δικτάτορα Φράνκο κατά την πορεία της παρέλασης. Τα κορίτσια εκείνη την ημέρα μοίραζαν προκηρύξεις υπέρ της δημοκρατίας και ενάντια στο Φράνκο και κέντρισαν την προσοχή των παραστρατιωτικών που τις καταδίωξαν.
Έχοντας συλληφθεί φίλοι των κοριτσιών, σύντροφοι επαναστάτες, όπως ο Τέο και ο μουσικός Κανέπα, ύστερα από προδοσίες από συγγενικά πρόσωπα και γείτονες, η σύλληψη των κοριτσιών είναι θέμα χρόνου. Το καθεστώς χρησιμοποιεί κάθε μέσο προκειμένου να τις συλλάβει και κάθε μέσο αργότερα για να τις βασανίσει να αποκαλύψουν συντρόφους τους. Όμως, παρά τη σθεναρή αντίσταση, δεν έχουν άλλη επιλογή.
Θα καταλήξουν στις γυναικείες φυλακές της Μαδρίτης, όπου μαζί με άλλες 8 συγκρατούμενες θα προσπαθήσουν να διασκεδάσουν τη μοίρα τους. Όταν, όμως, διαμαρτύρονται για τις συνθήκες κράτησης των παιδιών που βρίσκονταν εκεί με τις μητέρες τους, αρνούμενες να τραγουδήσουν τον ύμνο του Φράνκο, και όταν επαναστάτες δολοφονούν δυο αξιωματούχους του Φράνκο, η καταδίκη τους ως αντίποινα είναι δεδομένη, μια καταδίκη για πράξεις τις οποίες δεν έκαναν και ούτε είχαν σκοπό να κάνουν.

Η ταινία αφηγείται την πραγματική ιστορία της εκτέλεσης 48 ανδρών και 13 γυναικών από το αυταρχικό καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο στις 5 Αυγούστου 1939, μια περίοδο όπου άλλα γεγονότα στην Ευρώπη επισκίασαν τα γεγονότα αυτά. Περιγράφει τις ζωές πέντε γυναικών από τις 13 που εκτελέστηκαν, οι οποίες αποκαλέστηκαν ως τα "13 τριαντάφυλλα". Περιγράφει τις στιγμές τους από την άνοδο της δικτατορίας ως τη φυλάκιση και την εκτέλεσή τους, με ορισμένες αναφορές και στο πρόσφατο παρελθόν. Τα γεγονότα αυτά έγιναν γνωστά πολύ αργότερα, μέσα από μαρτυρίες επιζώντων.
Η ταινία περιγράφει την ταραγμένη εκείνη εποχή στη Μαδρίτη. Άνθρωποι λιγόψυχοι άλλαζαν ιδεολογία προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, γίνονταν πληροφοριοδότες του καθεστώτος, κατέδιδαν συγγενείς, γείτονες, φίλους, είτε επειδή ήθελαν είτε επειδή αναγκάζονταν. Ήταν μια εποχή που δεν μπορούσε κανείς να ξέρει ποιον μπορεί να εμπιστευτεί, μια εποχή που το παραμικρό να υποπτευόταν το καθεστώς για κάποιον, η επόμενή του κατοικία θα ήταν τα βασανιστήρια ή οι φυλακές. Την εποχή, όμως, αυτή, οι 13 αυτές γυναίκες συγκλόνισαν με το φρόνημά τους και την πίστη τους σ' αυτό και παρόλο που γνωρίστηκαν οι περισσότερες κάτω από τις τραγικές αυτές συνθήκες, έμειναν μαζί ως το τέλος ενωμένες γιατί ήξεραν ότι ο αγώνας τους ήταν δίκαιος.
Η ταινία απέσπασε 4 βραβεία Goya, ενώ η 17χρονη τότε Nadia de Santiago απέσπασε βραβείο Turia για την εξαιρετική ερμηνεία της στο ρόλο της Κάρμεν, ενώ συγκλονιστικός στο ρόλο του πατέρα που αναγκάζεται να παραδώσει την κόρη του είναι και ο José Manuel Cervino. Στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2010 στα πλαίσια αφιερώματος σε ταινίες για τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Las 13 rosas (2007)
Σκηνοθεσία: Emilio Martínez Lázaro
Σενάριο: Emilio Martínez Lázaro, Pedro Costa, Ignacio Martínez de Pisón
Πρωταγωνιστούν: Pilar López de Ayala Arroyo, Verónica Sánchez, Marta Etura, Gabriella Pession, Nadia de Santiago, Félix Gómez, Fran Perea, Enrico Lo Verso, Adriano Giannini, José Manuel Cervino, Goya Toledo
Διάρκεια: 132'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Τα 400 χτυπήματα

Ο Αντουάν είναι ένα 12χρονο μάλλον άτακτο παιδί, ανυπάκουο στους γονείς του και στον αυστηρό δάσκαλό του, ο οποίος συχνά τον τιμωρεί. Νιώθει να μην τον κρατάνε οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού του και της τάξης του, και συχνά με τον Ρενέ, τον καλύτερό του φίλο, κάνουν κοπάνες από το σχολείο. Όταν μια κοπάνα τους γίνεται αντιληπτή από το καρφί της τάξης και μαθεύεται από το δάσκαλο και τους γονείς του, οι γονείς του τού επιβάλλουν τιμωρία.
Μην αντέχοντας ο Αντουάν να μην τον καταλαβαίνουν οι γονείς του, αποφασίζει να φύγει από το σπίτι και να γνωρίσει μόνος του και μαζί με τον Ρενέ το Παρίσι. Εγκαθίσταται κρυφά στο σπίτι του Ρενέ και μαζί αποφασίζουν να κάνουν ένα κόλπο, να κλέψουν τη γραφομηχανή από το γραφείο του πατέρα του Αντουάν και να την πουλήσουν, ώστε να βγάλουν εύκολο χρήμα. Όμως, όταν η προσπάθειά τους αποτυγχάνει, ο πατέρας του Αντουάν τον παραδίδει στην αστυνομία για συμμόρφωση, κι από εκεί σε ένα κέντρο συμμόρφωσης ανηλίκων.

Αυτή ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Φρανσουά Τρυφό, η οποία θεωρείται ως μια από τις ταινίες που καθόρισαν την αρχή του Γαλλικού Νέου Κύματος στα τέλη της δεκαετίας του '50. Περιγράφει την ταραχώδη ζωή ενός παρεξηγημένου έφηβου, που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της οικογένειάς του και να ζήσει μια ζωή ελεύθερη χωρίς περιορισμούς, σαν ένας ώριμος, χωρίς όμως να γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εκ των πραγμάτων εφικτό. Ο Αντουάν, μέσα από την αθωότητα της ηλικίας του, δημιουργεί στο μυαλό του έναν κόσμο ουτοπικό, τον οποίο προσπαθεί να καταφέρει μέσα από όχι πάντα ορθολογικό τρόπο. Βασίζει το ψέμα τη δίψα του για ελευθερία, όμως όταν το ψέμα αποκαλύπτεται, τα όνειρά του καταρρέουν.
Τα 400 χτυπήματα δικαίως θεωρούνται ως μια από τις καλύτερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου της πρώτης δεκαετίας μετά τον πόλεμο. Είχε μάλιστα προταθεί και για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρωτότυπου σεναρίου. Εξαιρετική η ερμηνεία του 15χρονου τότε Jean-Pierre Léaud στο ρόλο του Αντουάν.

Les quatre cents coups (1959)
Σκηνοθεσία: François Truffaut
Σενάριο: François Truffaut, Marcel Moussy
Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Léaud, Albert Rémy, Claire Maurier, Guy Decomple, Patrick Auffay, Georges Flamant, Pierre Repp, Daniel Couturier, Luc Andrieux, Robert Beauvais
Διάρκεια: 99'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στην αίθουσα "Τάκης Κανελλόπουλος" του Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του αφιερώματος της Ταινιοθήκης της Θεσσαλονίκης στον François Truffaut στις 18 Ιανουαρίου 2013

16 Ιαν 2013

Η λεμονιά

Η Παλαιστίνια Σάλμα Ζιντάν, χήρα, κατοικεί στα όρια της Δυτικής Όχθης με το κυρίως κράτος του Ισραήλ. Ζει φτωχικά και βγάζει τα προς το ζην από ένα περιβόλι με λεμονιές που έχει πάνω στη συνοριακή γραμμή και το οποίο είχε φυτέψει ο πατέρας της εδώ και 50 χρόνια.
Όταν στην ισραηλινή πλευρά των συνόρων εγκαθίσταται ο Υπουργός Αμύνης του Ισραήλ, θεωρείται ότι το περιβόλι με τις λεμονιές αποτελεί απειλή για το σπίτι του Υπουργού και κατ' επέκταση για το κράτος υπό τον κίνδυνο μήπως τρυπώσουν εκεί τρομοκράτες. Για το λόγο αυτό το Υπουργείο επιβάλλει το ξερίζωμα των δέντρων, περιφράσσει το περιβόλι και απαγορεύει στη Σάλμα να μπει μέσα.
Η Σάλμα, όμως, δεν μπορεί να παρατήσει έτσι απλά το περιβόλι της. Αρνείται να πάρει αποζημίωση και είναι αποφασισμένη να κινήσει δικαστικές διαδικασίες, ώστε να δικαιωθεί και να διατηρήσει το περιβόλι μέσα στο οποίο ουσιαστικά μεγάλωσε. Ζητάει τη βοήθεια του Ζιάντ, ενός νεαρού δικηγόρου από τη γειτονική πόλη, ο οποίος αποφασίζει να φτάσει το θέμα μέχρι την τελική δικαίωση.
Το εγχείρημα είναι από την αρχή καταδικασμένο σε αποτυχία στα δικαστήρια του Ισραήλ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τον κήπο μιας Παλαιστίνιας. Εκτός από τον Ζιάντ, όμως, η Σάλμα αποκτά σιωπηλά κι έναν απρόσμενο σύμμαχο στον αγώνα της. Είναι η Μίρα, η σύζυγος του Υπουργού, που κατανοεί την αδικία που πάει να επιβληθεί στη Σάλμα, ενώ και η φιλειρηνίστρια Εβραία δημοσιογράφος Ταμάρ Γκέρα φροντίζει να προβάλει στον τύπο το όλο γεγονός με την προσδοκία της δικαίωσης της Σάλμα.
Όταν η τελική απόφαση του δικαστηρίου εκδοθεί, οι πρωταγωνιστές πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους.

Ο Εβραίος σκηνοθέτης Εράν Ρικλίς παρουσιάζει μια ιστορία για τις σχέσεις των Εβραίων με τους Παλαιστίνιους, όπως έχει κάνει και σε παλιότερες ταινίες του. Αφορμή για το θέμα της ταινίας αποτέλεσε το ξερίζωμα ελαιοδέντρων σε παλαιστινιακά εδάφη για λόγους ασφαλείας, ένα γεγονός που αναφέρεται και στην ταινία. Περιγράφει τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται οι Παλαιστίνιοι και πόσο δύσκολα μπορούν να βρουν το δίκιο τους μέσα σε ένα στρατοκρατούμενο κράτος, στο οποίο αποτελούν μειοψηφία, ιδιαίτερα δε όταν πρέπει να τα βάλουν με το ίδιο το κράτος και την αδικία που υπόκεινται εξ αιτίας του κράτους. Ταυτόχρονα καυτηριάζει τα εξωφρενικά αυστηρά μέτρα που μπορεί να πάρει ένα κράτος, το οποιοδήποτε κράτος, και ιδίως το κράτος του Ισραήλ δήθεν για λόγους ασφαλείας, βλέποντας αόρατους εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, δηλαδή σε έναν κήπο με δέντρα μιας φτωχής γυναίκας. Επιπλέον μας δίνει μια φιλειρηνική οπτική μέσα από τη σιωπηρή υποστήριξη δύο γυναικών που είναι γειτόνισσες, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, δεν έχουν μιλήσει ποτέ και κάποιοι άλλοι τις έχουν επιβάλει να θεωρούνται εχθροί.
Η ταινία απέσπασε βραβεία στο Βερολίνο και σε άλλα διεθνή φεστιβάλ, ιδιαίτερα για την ερμηνεία της Χιάμ Αμπάς στο ρόλο της Σάλμα. Στη χώρα μας προβλήθηκε από τον Ιούνιο του 2008.

Etz limon (עץ לימון, شجرة ليمون - 2008)
Σκηνοθεσία: Eran Riklis
Σενάριο: Eran Riklis, Suha Arraf
Πρωταγωνιστούν: Hiam Abbass, Rona Lipaz-Michael, Ali Suliman, Doron Tavory, Tarik Kopty, Amos Lavi, Amnon Wolf, Lion Baranes, Smadar Jaaron, Danny Leshman
Διάρκεια: 106'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

15 Ιαν 2013

Μηχανικά πιάνα

Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα. Μια όμορφη καλοκαιρινή ημέρα, η Άννα Πετρόβνα, χήρα στρατηγού καλεί στο εξοχικό της τον γαμπρό της και την κόρη της, Σοφία Γιεγκόροβνα, γείτονες, ένα γιατρό και τον δάσκαλο, Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Πλατόνοφ.
Ο Μιχαήλ είναι παντρεμένος με τη Σάσενκα και ζει ευτυχισμένα, όμως υπήρξε ταυτόχρονα και εραστής της Άννα. Όταν συναντά τη Σοφία μετά από πολλά χρόνια, τα πάντα αλλάζουν. Αρχίζουν να ανασκαλίζουν τις αναμνήσεις τους για τον ανεκπλήρωτο έρωτά τους που τερματίστηκε άδοξα πριν χρόνια. Παντρεμένοι τώρα και οι δύο, και με τους συζύγους τους παρόντες στο εξοχικό, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναπωλούν τις ωραίες στιγμές τους.
Στο μεταξύ, η όλη παρέα αποτελείται από ανθρώπους μιας ξεπεσμένης αριστοκρατίας της εποχής, από ανθρώπους που δεν κατάφεραν ποτέ να εκπληρώσουν τα όνειρά τους, όχι γιατί δεν μπορούσαν, αλλά γιατί δεν προσπάθησαν ποτέ. Θυμούνται με νοσταλγία το παρελθόν τους, κάνουν σχέδια για το μέλλον ενώ ξέρουν ότι δεν θα τα ακολουθήσουν συμβιβαζόμενοι με την κατάσταση την οποία βιώνουν. Άνθρωποι μίζεροι που κρύβουν τη μιζέρια τους πίσω από ένα εύθυμο προσωπείο, ιδέες που ξεφτούν, όνειρα που διαψεύδονται και σχέδια που μπαίνουν στο ντουλάπι του χρόνου, συνθέτουν το σκηνικό μέσα στο σπίτι, στην αυλή και στη γειτονική λίμνη.
Όμως, είναι εκεί που κάποιοι πρέπει να πάρουν, μέσα από την αυτοκριτική τους, τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον. Θα υποκινηθούν από τη λογική ή από το συναίσθημα; Από τη λογική του συμβιβασμού ή από την ελπίδα για κάτι καλύτερο, αλλά λογικά ανέφικτο;

Ο Νικίτα Μιχάλκοφ, σε μια από τις πρώτες του ταινίες, διασκευάζει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Τσέχοφ "Πλατόνοφ". Σατιρίζει την υψηλή κοινωνία της Ρωσίας των αρχών του 20ου αιώνα και το συντηρητισμό που αυτή απέπνεε, με έναν τόνο μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα και επικριτικό, ιδίως για τους ανθρώπους από τους οποίους ο κόσμος είχε φιλοδοξίες, τις οποίες δεν έχουν εκπληρώσει. Η ταινία έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου σε μια αγροικία δίπλα σε μια μικρή λίμνη, απομονωμένη από τη γύρω περιοχή, ένα σκηνικό ιδανικό για να περάσει κανείς μία χαλαρή ημέρα, χωρίς έννοιες και σκοτούρες, όπως ακριβώς είναι και οι ζωές των πρωταγωνιστών.
Η ταινία απέσπασε τη Χρυσή Αχιβάδα στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 1977.

Неоконченная пьеса для механического пианина (1977)
Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov
Σενάριο: Nikita Mikhalkov, Aleksandr Adabashyan, Anton Chekhov (θεατρικό)
Πρωταγωνιστούν: Aleksandr Kalyagin, Elena Solovey, Evgeniya Glushenko, Antonina Shuranova, Yuri Bogatyryov, Oleg Tabakov, Nikolai Pastukhov, Pavel Kadochnikov, Nikita Mikhalkov, Anatoli Romashin
Διάρκεια: 103'

Η σκηνή της ταινίας με το πιάνο

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Φαργκάνη στη Θεσσαλονίκη στις 14 Ιανουαρίου 2013 σε προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης

8 Ιαν 2013

The impossible

Ο Χένρι μαζί με τη σύζυγό του, Μαρία, και τα τρία αγόρια τους πάνε διακοπές στην Ταϋλάνδη για τα Χριστούγεννα του 2004. Η μοίρα τους, όμως, δεν ήθελε να χαρούν αυτές τις διακοπές, καθώς στην περιοχή δημιουργήθηκε τσουνάμι με δυο μεγάλα παλιρροϊκά κύματα που διέλυσε τα ξενοδοχεία της ακτογραμμής και έπνιξε πολλούς ανθρώπους και ζωντανούς οργανισμούς.
Από αυτήν την τραγωδία σώζονται η Μαρία, σοβαρά τραυματισμένη, και ο μεγαλύτερος γιος τους, ο Λούκας. Στον αγώνα για την επιβίωση μέσα στην καταστροφή, ο Λούκας προστατεύει τη μητέρα του, ώσπου τους διασώζουν ντόπιοι χωρικοί, οι οποίοι τους μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο που έχει γεμίσει από θύματα του τσουνάμι. Η τύχη των υπόλοιπων αγνοείται.
Όμως, ο Χένρι και τα δυο μικρά αγόρια ζουν. Ο Χένρι στην προσπάθειά του να μάθει για τη σύζυγό του και το Λούκας τρέχει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, ενώ τα παιδιά καταφεύγουν σε ασφαλές μέρος στα βουνά.
Την ίδια στιγμή η κατάσταση της Μαρίας χειροτερεύει, ενώ ο Λούκας μένει καρτερικά κοντά της. Ώσπου κάποια στιγμή παρατηρεί έναν άνθρωπο να ψάχνει.

Ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, σκηνοθέτης του "Ορφανοτροφείου", μας παρουσιάζει την αληθινή ιστορία της οικογένειας Μπελόν, μιας οικογένειας Ισπανών που πήγε διακοπές στην Ταϋλάνδη την περίοδο που συνέβη το φονικό τσουνάμι. Βιώνουμε την αγωνία των πρωταγωνιστών που ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου, την προσπάθεια για την επιβίωσή τους και τον αγώνα τους για τη σωτηρία των αγαπημένων τους. Ακόμη και μέσα σε μια τέτοια καταστροφή κανείς δεν μπορεί να δεχτεί το θάνατο των αγαπημένων του προσώπων ή φοβάται αυτό το ενδεχόμενο, όπως ο Λούκας όταν καλείται να αναγνωρίσει αντικείμενα της μητέρας του, την οποία είχε αφήσει στο κρεβάτι του νοσοκομείου και δεν την βρήκε μετά.
Ο Μπαγιόνα περιγράφει τα γεγονότα της περιόδου ρεαλιστικά, χωρίς τις υπερβολές που θα περιμέναμε. Εξάλλου και το ίδιο το μέγεθος της καταστροφής ήταν πολύ μεγάλο, ώστε η οποιαδήποτε υπερβολή στην παρουσίαση να είναι δικαιολογημένη.
Η ταινία γνώρισε καλές κριτικές από τους κριτικούς, όμως συντάραξε όσους επιζώντες του τσουνάμι είδαν αποσπάσματά της. Αν και η παραγωγή είναι εξ ολοκλήρου ισπανική και η ταινία αφορά μια οικογένεια Ισπανών, είναι γυρισμένη στα αγγλικά και οι πρωταγωνιστές της είναι Βρετανοί. Βραβεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του Λούκας απέσπασε ο νεαρός Τομ Χόλαντ.
Στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα την Πρωτοχρονιά του 2013.

Lo imposible (2012)
Σκηνοθεσία: Juan Antonio Bayona
Σενάριο: Sergio G. Sánchez, María Belón
Πρωταγωνιστούν: Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland, Samuel Joslin, Oaklee Pendergast, Geraldine Chaplin, Marta Etura, Simon Blyberg, Ploy Jindachote, Sönke Möhring
Διάρκεια: 113'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Ολύμπιον" στην Κοζάνη στις 7 Ιανουαρίου 2013

7 Ιαν 2013

Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο

Ο Ζερμαίν είναι φιλόλογος σε ένα λύκειο. Όταν διορθώνει τις εκθέσεις των μαθητών του για το πώς πέρασαν το Σαββατοκύριακο ανακαλύπτει την έκθεση του Κλοντ και ενθουσιάζεται από τον τρόπο γραφής του μαθητή του.
Όμως, ο Κλοντ για να γράψει την έκθεση αυτή χρειάστηκε να βρει μια πρόφαση για να μπει στο σπίτι του συμμαθητή του, Ράφα. Στην ουσία, όμως, ο Κλοντ γράφει για την οικογένεια του Ράφα και στιγμές που βιώνει ο ίδιος μέσα στο σπίτι και αφορούν στο τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.
Ο Ζερμαίν θέλοντας να ενθαρρύνει τον Κλοντ να γράφει, προσπαθεί να τον βοηθήσει, ώσπου να αντιληφθεί ότι ο Κλοντ μπορεί να εμπνευστεί μονάχα στο σπίτι εκείνο, περιγράφοντας το τι πραγματικά συμβαίνει εκεί μέσα. Έχοντας μπει ο Ζερμαίν στην όλη αυτή διαδικασία, δεν μπορεί να σταματήσει αυτό που συμβαίνει, αλλά αντίθετα ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο τον Κλοντ να συνεχίσει. Ταυτόχρονα διαβάζει και στη σύζυγό του τα κείμενα που του δίνει σε καθημερινή πλέον βάση ο Κλοντ, ενώ δεν διστάζει να παρανομήσει εντός των τειχών του σχολείου, προκειμένου να συνεχίσει να πηγαίνει ο Κλοντ στο σπίτι του Ράφα.
Ο Ζερμαίν σιγά σιγά αρχίζει να παγιδεύεται από την περιέργειά του, ενώ ταυτόχρονα η σχέση μεταξύ του Κλοντ και της οικογένειας του Ράφα, και ιδίως της μητέρας του Ράφα, παίρνει μια δραματική τροπή που θα οδηγήσει σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες που θα επηρεάσουν σαν ντόμινο τις ζωές των πρωταγωνιστών.

Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο του Χουάν Μαγιόργκα "Το αγόρι στο τελευταίο θρανίο", όπως είναι ο τίτλος της στην ελληνική διανομή, σε αντίθεση με την παγκόσμια διανομή όπου ο τίτλος είναι "Μέσα στο σπίτι". Περιγράφει μια κατάσταση στην οποία οι πρωταγωνιστές εμπλέκονται είτε ακούσια είτε εκούσια σε ένα σκηνικό παρόμοιο με τον Μεγάλο Αδερφό, σε μια μορφή πιο εξελιγμένη και πιο δραματική.
Απέσπασε το βραβείο της Χρυσής Αχιβάδας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και βραβείο κριτικών στο Τορόντο. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 13 Δεκεμβρίου 2012.

Dans la maison (2012)
Σκηνοθεσία: François Ozon
Σενάριο: François Ozon, Juán Mayorga
Πρωταγωνιστούν: Fabrice Luchini, Ernst Umhauer, Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Seigner, Denis Ménochet, Bastien Ughetto, Jean-François Balmer
Διάρκεια: 105'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Ολύμπιον" στη Θεσσαλονίκη στις 5 Ιανουαρίου 2013

5 Ιαν 2013

Πίσσα

Ο Λεβ, ή Σκόρος όπως είναι το ψευδώνυμό του, αποφυλακίζεται από τις φυλακές της Σόφιας μετά από 15 χρόνια. Είχε βρεθεί στη φυλακή πριν την άνοδο των Κομμουνιστών στη Βουλγαρία το 1944, για ένα φόνο που ποτέ δεν διέπραξε. Θα βρει έναν κόσμο εντελώς ανοίκειο για τον ίδιο.
Έχει, όμως, 24 ώρες στη διάθεσή του να αποκαταστήσει το παρελθόν του. Μέσα από σκοτεινούς δρόμους μιας πόλης τόσο διαφορετικής από αυτήν που ήξερε, μέσα από παρηκμασμένες γειτονιές, δημόσια λουτρά και σκοτεινά καταγώγια και κακόφημα μπαρ μιας πρωτεύουσας ενός σοσιαλιστικού κράτους, θα ψάξει να βρει την αλήθεια.
Τον καταδιώκει το παρελθόν του, ένας απατεώνας, ο Βολίδας, με τον οποίο συνεργάστηκε σε μια ληστεία, η οποία οδήγησε στο φόνο που τον καταδίκασε. Στην ιστορία μπαίνει και η Άντα, ή Αλογάκι της Παναγίας, η ερωμένη του πριν τη φυλάκιση, συνεργός κι αυτή στη ληστεία. Ο Σκόρος είχε παραδεχτεί το φόνο για να καλύψει την ίδια και το παιδί τους, το οποίο κυοφορούσε.
Ποιο ρόλο θα παίξουν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας; Θα καταφέρει ο Σκόρος να επιβιώσει και να πάρει την εκδίκησή του; Πού βρίσκεται το διαμάντι που ήταν το αντικείμενο κλοπής στη ληστεία του 1944; Όταν ο Σκόρος συναντήσει το Αλογάκι της Παναγίας, ο ρόλος του καθενός θα αποκαλυφθεί...

Η ταινία είναι γυρισμένη με ασπρόμαυρο φιλμ, που ενισχύει το χαρακτήρα του φιλμ νουάρ που θέλει να προσδώσει. Η ιστορία συνδυάζει την αφήγηση στο παρόν για το παρελθόν, άμεσο ή μακρινό, την παρουσίαση του παρελθόντος του Σκόρου και τη δράση στο παρόν, στο 24ωρο από την αποφυλάκιση του Σκόρου έως την κατάληξη της ιστορίας. Μια ηλεκτρονική φωνή μας θυμίζει σε ποια ώρα της ημέρας βρισκόμαστε. Παράλληλα με την ιστορία του Σκόρου, ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μια άποψη της Σόφιας κατά την κομμουνιστική περίοδο της χώρας, και τη διαφορά αλλά και τη διαφθορά των αξιών που βιώνει ο Σκόρος σε σχέση με την περίοδο πριν φυλακιστεί. Ο Σκόρος βγαίνει από τη φυλακή, αναζητά την πραγματική ελευθερία του, όμως δεν είναι ελεύθερος. Ποτέ δεν θα είναι.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Βλάντισλαβ Τοντόροφ, ο οποίος υπογράφει εξ ολοκλήρου και το σενάριο. Απέσπασε βραβεία στη Μόσχα και τη Σόφια, ενώ αποτέλεσε την έκπληξη του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2008. Χρειάστηκε, όμως, πάνω από ένα χρόνο για να πάρει διανομή στη χώρα μας, με πολύ περιορισμένη μάλιστα προβολή.

Дзифт (2008)
Σκηνοθεσία: Javor Gardev
Σενάριο: Vladislav Todorov
Πρωταγωνιστούν: Zahary Baharov, Tanya Ilieva, Vladimir Penev, Mihail Mutafov, Đoko Rosić
Διάρκεια: 92'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10