27 Φεβ 2012

Όσκαρ 2012


 Τρεις από τις ταινίες που σας προτείναμε από τον περασμένο Νοέμβριο μέχρι σήμερα, απέσπασαν χθες βραβεία Όσκαρ. Αναμφίβολα μεγάλος νικητής της χθεσινής βραδιάς ο Μισέλ Χαζαναβίτσιους με την ταινία "The Artist", που απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α' ανδρικού ρόλου για τον Ζαν Ντυζαρντέν, μουσικής και ενδυμασίας.
Από τις υπόλοιπες ταινίες που σας έχουμε προτείνει, βραβείο β' γυναικείου ρόλου απέσπασε η Οκτάβια Σπένσερ στην ταινία "Υπηρέτριες", ενώ την έκπληξη έκανε η ταινία "Μεσάνυχτα στο Παρίσι", για την οποία ο Γούντι Άλεν απέσπασε το βραβείο σεναρίου.
Κατά τ' άλλα, υπερίσχυσε για μία ακόμη χρονιά ο αμερικανοκεντρισμός της επιτροπής, κάτι που είχε διαφανεί ήδη από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, καθώς αποκλείστηκαν υποψηφιότητες όπως της Τίλντα Σουίντον για το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν" ή του Πίτερ Μιούλαν για τον "Τυραννόσαυρο" (μιλώντας μόνο για αγγλόφωνες ταινίες, που δεν εμπίπτουν στην αστεία ονομασία "Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας"). Αποδεικνύεται ότι τα Όσκαρ είναι μια καθαρά αμερικανική διοργάνωση και βραβεύει ό,τι είναι αποδεκτό στην Αμερική, και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Με λίγα λόγια, μεγαλύτερη αξία έχουν τα Φεστιβάλ Καννών, Βενετίας και Βερολίνου. Αυτά είναι πραγματικά παγκόσμια Φεστιβάλ, όπου οι ταινίες προβάλλονται ισότιμα μεταξύ τους χωρίς το Χόλιγουντ να δίνει τη δική του γραμμή.
Για την ιστορία, στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, που ολοκληρώθηκε στις 19 Φεβρουαρίου, τη Χρυσή Άρκτο απέσπασε η ταινία "Ο Καίσαρ πρέπει να πεθάνει" των αδερφών Ταβιάνι.

18 Φεβ 2012

Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν

Η Μάρθα, έχοντας εξαφανιστεί από προσώπου γης χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, δραπετεύει από το κοινόβιο στο οποίο ζούσε για δύο χρόνια και εγκαθίσταται στο σπίτι της νιόπαντρης αδερφής της, μακριά από το χώρο του κοινοβίου. Εκεί θα προσπαθήσει να ζήσει μια ζωή φυσιολογική, όμως τα φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος της δεν την αφήνουν. Από τη μια, είναι η αδερφή της, Λούσι και ο γαμπρός της, που προσπαθούν να την βοηθήσουν όσο μπορούν, από την άλλη είναι ο ίδιος της ο εαυτός, που όντας επηρεασμένη από τη ζωή της στο κοινόβιο, αφ' ενός μεν την εμποδίζει να αποκαλύψει τι πραγματικά συνέβη τα προηγούμενα δυο χρόνια της ζωής της αφ' ετέρου δε σκηνές και θόρυβοι μέσα κι έξω από το νέο αυτό σπίτι, της επαναφέρουν στο μυαλό ορισμένες από τις τραυματικές εμπειρίες που έζησε στο κοινόβιο. Αυτό έχει ως συνέπεια οι σχέσεις των δύο αδερφών, που παραδοσιακά δεν ήταν και οι καλύτερες, να γνωρίζουν διακυμάνσεις και να συνοδεύονται από εντάσεις, εν μέρει μετριασμένες. Όσο κι αν η Λούσι προσπαθεί να επανεντάξει τη Μάρθα στην κοινωνία κι όσο κι αν η ίδια η Μάρθα αναγνωρίζει ότι χρειάζεται βοήθεια, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτεται ότι τελικά η Μάρθα δεν ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό που πιστεύει ότι θα την κάνει να νιώσει καλύτερα και οι προσπάθειες της Λούσι πέφτουν στο κενό, από τη στιγμή που η Μάρθα δεν της ανοίγεται.
Η Μάρθα επί δύο χρόνια ζούσε στο κοινόβιο, άγνωστο για ποιο λόγο είχε πάει εκεί. Στο κοινόβιο, ηγέτης της αίρεσης ήταν ο Πάτρικ, ο οποίος είχε επιβάλλει ορισμένους κανόνες στα μέλη του, οι οποίοι όμως ξέφευγαν μερικές φορές από το πλαίσιο της προσωπικής επιθυμίας του κάθε μέλους την οποία διατυμπάνιζε. Ενώ εξελίσσεται η ιστορία της Μάρθας στο σπίτι της Λούσι, η αφήγηση επιστρέφει στο παρελθόν σε ορισμένες στιγμές που σκηνές του παρόντος υπενθυμίζουν στη Μάρθα σκηνές του παρελθόντος. Έτσι μαθαίνουμε για τις τελετές μύησης στην αίρεση (αλλαγή ονόματος, βιασμός από τον ηγέτη), για τον τρόπο ζωής και την ιεραρχία της (π.χ. πρώτα τελειώνουν το φαΐ οι άνδρες και έπειτα το αρχίζουν οι γυναίκες), για τις δουλειές που μαθαίνει να κάνει ο καθένας στο κοινόβιο, αλλά και για κάποιες παράνομες πράξεις στις οποίες εξωθεί τα μέλη ο ηγέτης, από κλοπές έως και φόνους.
Τη Μάρθα την κυριαρχεί ο φόβος. Ακόμη και στο σπίτι της Λούσι, φοβάται μήπως η αίρεση την έχει πάρει στο κατόπι και την εντοπίσει. Δεν μαρτυράει τίποτα στην αδερφή της από το φόβο της αυτόν.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Σον Ντέρκιν σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό θρίλερ, που επικεντρώνεται στη ζωή ενός ανθρώπου, στους φόβους και τις ανησυχίες του για το πώς πρέπει να είναι μια φυσιολογική ζωή. Οι συχνές, όμως, μεταβάσεις από το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν κατακερματίζουν κάπως την αφήγηση, χωρίς να είναι πάντα απαραίτητες. Η επίσης πρωτοεμφανιζόμενη Ελίζαμπεθ Όλσεν δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο της Μάρθας.
Για τον τίτλο της ταινίας, "Μάρσι Μέι" είναι το όνομα της Μάρθας μέσα στο κοινόβιο, ενώ "Μαρλίν" είναι το όνομα που χρησιμοποιούσε κάθε κοπέλα του κοινοβίου (και η Μάρθα σαφώς) όταν απαντούσε στα τηλεφωνήματα.
Η ταινία έχει κερδίσει βραβεία σε φεστιβάλ σε Αμερική, Καναδά και Βέλγιο. Στη χώρα μας προβλήθηκε στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο, ενώ διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες πήρε στις 19 Ιανουαρίου 2012.

Martha Marcy May Marlene (2011)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Sean Dirkin
Πρωταγωνιστούν: Elizabeth Olsen, Sara Paulson, John Hawkes, Hugh Dancy, Christopher Abbott, Maria Dizzia, Julia Garner, Louisa Krause
Διάρκεια: 102'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Παύλος Ζάννας" στη Θεσσαλονίκη στις 17 Φεβρουαρίου 2012

14 Φεβ 2012

Casa de los babys

Έξι γυναίκες, εύπορες Αμερικανίδες, βρίσκονται σε ένα τουριστικό θέρετρο στο Μεξικό, όπου πρόκειται να υιοθετήσουν η καθεμιά από ένα μωρό. Η καθεμιά έχει τη δική της ιστορία, το δικό της υπόβαθρο και το δικό της λόγο που θέλει να υιοθετήσει παιδί. Διαμένουν σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο μαιευτήριο από όπου πρόκειται να πάρουν τα μωρά. Είναι αναγκασμένες να μείνουν για αρκετό διάστημα, προκειμένου να περάσουν όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της υιοθεσίας, γεγονός που τις κάνει να γνωριστούν και να έρθουν κοντά. Παράλληλα, ζουν ως τουρίστριες, αγοράζοντας σουβενίρ και επισκεπτόμενες διάφορα μέρη.
Είναι η Νάνσι, μια νευρωτική και δήθεν παντογνώστρια, που δεν τυγχάνει της συμπάθειας των υπολοίπων, λόγω του χαρακτήρα της. Είναι η Τζένιφερ, που θέλει το παιδί για να σώσει ουσιαστικά το γάμο της. Είναι η Σκίπερ, γυμνάστρια που έχει χάσει τρία παιδιά από επιπλοκές στον τοκετό. Είναι η Γκέιλ, πρώην αλκοολική που έχει απεξαρτηθεί. Είναι η Λέσλι, ελεύθερη εκδότρια από τη Νέα Υόρκη, που βλέπει το παιδί σαν μια συντροφιά. Είναι και η Αϊλίν, μια καλοκάγαθη Ιρλανδέζα που οραματίζεται συνέχεια πώς θα τα περνάει με την κόρη που θα υιοθετήσει.
Παράλληλα, όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του θερέτρου. Είναι οι κάτοικοι της πόλης, των οποίων οι ιστορίες συχνά συνδέονται με τις έξι γυναίκες, και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την πολυτελή ζωή που ζουν οι γυναίκες αυτές. Τρία αλητάκια, παρατημένα από τους γονείς τους, που κάνουν μικροδουλειές και κλεψιές για να επιβιώσουν. Ένας νέος άνεργος, πατέρας τριών παιδιών, που ψάχνει μια τίμια δουλειά και μην μπορώντας να βρει, κάνει παράνομα τον ξεναγό σε τουρίστριες, έχοντας όνειρο να πάει κάποια στιγμή στην Αμερική να δουλέψει. Μια νεαρή καμαριέρα από το Βορρά του Μεξικού, που ζει μακριά από την 4χρονη κόρη της και δουλεύει σκληρά για να την συντηρήσει και για να συντηρήσει και τα αδέρφια της. Μια 15χρονη της μεσοαστικής τάξης του Μεξικού, που έχει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, με τη μητέρα της που επιμένει να γεννηθεί το παιδί και να δοθεί για υιοθεσία.
Οι ιστορίες όλων αυτών των ανθρώπων έχουν έναν κοινό παρονομαστή, τα όνειρα του καθενός που συσχετίζονται πάντα με τα παιδιά, με τα παιδιά που οι γυναίκες πρόκειται να υιοθετήσουν, τα ίδια τα παιδιά που θέλουν μια καλύτερη ζωή, τον αγώνα των γονέων για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε έναν κόσμο δύσκολο. Απ' την μια η πολυτέλεια της ζωής των Αμερικανίδων, μια πολυτέλεια, όμως, κενή χωρίς τα παιδιά, απ' την άλλη η φτώχεια και ο αγώνας για επιβίωση των ντόπιων κατοίκων και η αγωνία για το μέλλον των επόμενων γενεών. Δυο αντίθετες καταστάσεις δίπλα δίπλα.

Ο Τζον Σέιλς, ίσως ο σπουδαιότερος και πιο αιρετικός ανεξάρτητος Αμερικανός σκηνοθέτης, μας προσφέρει μία ακόμη σπουδαία ταινία με έντονο το κοινωνικό στοιχείο. Δεν διστάζει να συγκρουστεί με τις αντιλήψεις της χώρας του, όπως έχει κάνει και σε άλλες ταινίες ("Ματωμένη Αμερική", "Η πόλη της Ελπίδας"), δεν διστάζει να προβάλει την υποκρισία του πλούτου και το σκληρό αγώνα της εργατικής τάξης για ένα καλύτερο μέλλον. Ίσως για τους λόγους αυτούς δεν έχει την ανταπόκριση που όφειλε να είχε εντός των ορίων των ΗΠΑ.
Η ταινία κατά βάση ασχολείται με το θέμα της υιοθεσίας, όμως μέσω αυτού εξετάζει τους λόγους που οδηγούν στην υιοθεσία και από τη μία και από την άλλη πλευρά. Δεν δίνει μια ξεκάθαρη απάντηση ως προς το ηθικό του ζητήματος της υιοθεσίας, αλλά αφήνει το θεατή να θέσει τα ανάλογα ερωτήματα στον εαυτό του και να ψάξει να βρει την απάντηση σ' αυτά μέσα από τις εικόνες και τις εμπειρίες που προβάλλονται.
Στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 23 Απριλίου 2004, ενώ προβλήθηκε και στο 48ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2007 στα πλαίσια του αφιερώματος στον Τζον Σέιλς.

Casa de los babys (2003)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: John Sayles
Πρωταγωνιστούν: Marcia Gay Harden, Maggie Gyllenhaal, Daryl Hannah, Mary Steenburgen, Lili Taylor, Susan Lynch, Rita Moreno, Vanessa Martínez, Bruno Bichir Nájera, Héctor Mújica, Martha Higareda, Ignacio de Anda, José Reyes Jr., Emanuel González
Διάρκεια: 95'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στην προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης στον κινηματογράφο Φαργκάνη στις 13 Φεβρουαρίου 2012

12 Φεβ 2012

Ο θεός της σφαγής

Δύο 11χρονα αγόρια έρχονται σε αντιπαράθεση σε ένα πάρκο και το ένα χτυπάει το άλλο στο πρόσωπο με ένα κλαδί, σπάζοντάς του δύο δόντια.
Οι γονείς του αγοριού που επιτέθηκε, Άλαν και Νάνσυ Κάουαν, επισκέπτονται τους γονείς του παιδιού-θύματος, Μάικλ και Πενέλοπι Λόνγκστρητ, προκειμένου να λύσουν το θέμα με πολιτισμένο τρόπο για το καλό των παιδιών τους.
Στην αρχή όλα κυλούν ομαλά και ενώ φαινόταν ότι το όλο συμβάν θα έκλεινε με τρόπο πολιτισμένο από την πλευρά των γονέων, ορισμένα μικρά και μάλλον ασήμαντα γεγονότα έρχονται να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Αρχικά η επίσκεψη θα ήταν σύντομη και τα πράγματα θα είχαν πάρει την επιθυμητή τροπή, όμως σιγά σιγά άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια καταστάσεις που έφεραν τα δύο ζευγάρια σε κόντρα, καθώς και τα ίδια τα ζευγάρια σε ενδοοικογενειακή κόντρα. Από τη μια ένα ατυχές συμβάν που επιμήκυνε την επίσκεψη, από την άλλη οι προσβολές που έδιναν και έπαιρναν, άλλοτε με ειρωνικό τρόπο κι άλλοτε με κατά μέτωπον επιθέσεις, προσβολές με τις οποίες η μία πλευρά ήθελε να χτυπήσει την άλλη για γεγονότα που δεν γνώριζαν πιο πριν, αλλά αποκαλύπτονταν στην επίσκεψη γνωριμίας, έφεραν τελικά τις δύο πλευρές σε μια οριστική ρήξη.
Την ίδια ώρα, τα δύο αγόρια έπαιζαν μαζί στο πάρκο και τα είχαν βρει, χωρίς την παρέμβαση των γονέων τους...

Η καινούρια ταινία του Ρομάν Πολάνσκι αποτελεί μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του ομώνυμου θεατρικού έργου της Γιασμίνα Ρεζά, "Le Dieu du Carnage". Η ταινία εξελίσσεται σε έναν χώρο, το σπίτι των Λόνγκστρητ, και έχει πολλές διακυμάνσεις μεταξύ της πολιτισμένης ατμόσφαιρας και της άξεστης συμπεριφοράς, που δεν αφήνουν το θεατή να προβλέψει τις επόμενες αντιδράσεις, όπως και ποια θα ήταν η επόμενη κόντρα που επρόκειτο να ξεσπάσει και για ποιον λόγο. Παρακολουθείται με αρκετό ενδιαφέρον.
Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 2 Φεβρουαρίου 2012.

Carnage (2011)
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Roman Polanski, Yasmina Reza
Πρωταγωνιστούν: Joddie Foster, Kate Winslet, John C.Reilly, Christoph Waltz, Elvis Polanski, Eliot Berger
Διάρκεια: 80'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη στις 10 Φεβρουαρίου 2012