19 Ιαν 2012

Κατύν

Φθινόπωρο του 1939 και η Πολωνία δέχεται εισβολή από τους Γερμανούς στα δυτικά και από τους Σοβιετικούς στα ανατολικά. Ο Αντρζέι, αξιωματικός του πολωνικού στρατού μαζί με πολλούς άλλους αξιωματικούς κρατούνται ως αιχμάλωτοι του σοβιετικού στρατού. Η σύζυγός του, Άννα, μαζί με τη μικρή κόρη τους, Νίκα, έρχονται από την Κρακοβία για να τον πείσουν να έρθει μαζί τους, όμως εκείνος αρνείται να παραβιάσει το στρατιωτικό του όρκο και παραμένει μαζί με τους συντρόφους του.
Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Κρακοβία, ο πατέρας του Αντρζέι, καθηγητής Πανεπιστημίου, φυλακίζεται μαζί με τους υπόλοιπους καθηγητές του Πανεπιστημίου από τους Γερμανούς.
Ο Αντρζέι, αιχμάλωτος, κρατάει ημερολόγιο και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επικοινωνήσει με την Άννα. Η Άννα δέχεται τη βοήθεια ενός σοβιετικού αξιωματικού και καταφέρνει να γυρίσει την Κρακοβία, στην πεθερά της.
Το 1943 ανακοινώνεται στους κατοίκους της κατεχόμενης Κρακοβίας από τη γερμανική προπαγάνδα, ότι βρέθηκαν ομαδικές ταφές Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατύν, κι ότι η σφαγή έγινε από τους Σοβιετικούς την άνοιξη του 1940. Η Άννα, μη έχοντας νέα από τον Αντρζέι, ανακουφίζεται καθώς δεν είδε το όνομά του στη λίστα με τους νεκρούς.
Το 1945 ο πόλεμος τελειώνει και οι Σοβιετικοί απελευθερώνουν την Κρακοβία από τους Γερμανούς, καταλαμβάνοντας ουσιαστικά τη διοίκηση της πόλης. Ο Γέρζι, σύντροφος και συναιχμάλωτος του Αντρζέι, ο οποίος θεωρούταν ότι είχε δολοφονηθεί στο Κατύν, επιστρέφει στην Κρακοβία για να ανακοινώσει στην Άννα ότι ο νεκρός ήταν ο Αντρζέι. Εν τω μεταξύ, η προπαγάνδα των Σοβιετικών ενημερώνει τον κόσμο ότι η σφαγή του Κατύν έγινε από τους Ναζί το φθινόπωρο του 1941, όμως όσοι έχασαν δικούς τους ανθρώπους στη σφαγή αρνούνται να το πιστέψουν.
Ποια είναι τελικά η πραγματική αλήθεια; Τι θα αποκαλύψουν τα ημερολόγια που κρατούσε ο Αντρζέι όταν αυτά εμφανιστούν; Πότε σταμάτησε να γράφει; Πώς η νέα διοίκηση προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα και ποια η τύχη όσων πιστεύουν ότι συνέβη το αντίθετο;

Ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Αντρζέι Βάιντα περιγράφει μια ιστορία, που εκτυλίσσεται σε σχέση με ένα τραγικό ιστορικό γεγονός, τη σφαγή στο Κατύν, βασισμένος στο βιβλίο του Αντρζέι Μουλάρτσικ "Μετά θάνατον: Η Ιστορία του Κατύν". Καταδικάζει τις εγκληματικές ενέργειες από οποιαδήποτε πλευρά κι αν προέρχονται, καθώς και τη λογοκρισία. Ασκεί δριμεία κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα και στον τρόπο με τον οποίο επιβάλλονται στο λαό, έχοντας ο ίδιος ζήσει περιόδους που η πατρίδα του ήταν υπό την επιρροή πρώτα των Ναζί και έπειτα των Σοβιετικών. Τελικά, η ιστορία γράφεται από τον κατακτητή, τα γεγονότα διαστρεβλώνονται (όπως σε όλους τους πολέμους, άλλωστε), όμως ο λαός που έζησε και επηρεάστηκε από τα γεγονότα γνωρίζει την πραγματική ιστορική αλήθεια κι ας μην είναι ελεύθερος να την εκφράσει. Η ταινία δεν έρχεται να μας πει ότι οι μεν κατακτητές ήταν καλοί και άγιοι και ότι οι δε κατακτητές δολοφόνοι. Αντίθετα, όλοι οι κατακτητές, όσοι δεν αφήνουν χώρο για ελεύθερη σκέψη, είναι με το δικό τους τρόπο δολοφόνοι.
Η ταινία απέσπασε σημαντικά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ, ενώ προτάθηκε και για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας το 2008. Στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 5 Φεβρουαρίου 2009.

Katyń (2007)
Σκηνοθεσία: Andrzej Wajda
Σενάριο: Andrzej Wajda, Andzej Mularczyk, Przemysław Nowakowski
Πρωταγωνιστούν: Andrzej Chyra, Artur Żmijewski, Maja Ostaszewska, Wiktoria Gąsiewska, Maja Komorowska, Danuta Stenka, Sergei Garmash, Agnieszka Kawiorska, Jan Engelrt, Magdalena Cielecka
Διάρκεια: 122'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 7,0/10

14 Ιαν 2012

Οι τρεις υποσχέσεις

Ο γερο-Ζιβόγιν ζει μαζί με τον εγγονό του, Τσάνε, σε ένα απομονωμένο χωριό της Δυτικής Σερβίας. Ζουν μαζί σε ένα αγροτόσπιτο και έχουν φτιάξει ένα σωρό παγίδες στο χώρο του χωριού και διάφορες ευρεσιτεχνίες για να περνούν ευχάριστα την ώρα τους. Ο μόνος άλλος κάτοικος του χωριού είναι η Μπόσα, δασκάλα και γυναίκα με πλούσια χαρίσματα με την οποία ήταν ερωτευμένος ο Ζιβόγιν, αλλά την πολιορκούσαν κι άλλοι στο παρελθόν (αλλά και στο παρόν).
Όταν απεσταλμένοι από το Υπουργείο Παιδείας κλείνουν το σχολείο, ο μόνος δρόμος για τον Τσάνε ήταν να πάει στην πόλη. Ο παππούς του τον στέλνει στην πόλη ζητώντας του τρία πράγματα: α) να πουλήσει την αγελάδα, β) να αγοράσει με τα χρήματα μια εικόνα του Αγίου Νικολάου, και γ) να βρει νύφη.
Στην πόλη ο Τσάνε μετά από περιπέτειες θα καταφέρει να βρει τον Τόπουζ και τον Ρούνιο, εγγονούς ενός αδελφικού φίλου του παππού του. Ο Τόπουζ, γεροδεμένος και στιβαρός, και ο Ρούνιο, νάνος αλλά ευρηματικός, είναι ειδικοί στις κατεδαφίσεις και στην παρούσα φάση είναι αναγκασμένοι να συνεργάζονται με τον τοπικό μαφιόζο της περιοχής, τον Μπάγιο, ο οποίος διατηρεί καμπαρέ στην πόλη. Τα αδέλφια καλοδέχονται τον Τσάνε και τον κάνουν δικό τους και αποφασίζουν από κοινού να αντιταχθούν στα σχέδια του Μπάγιο.
Ο Τσάνε, παράλληλα, θαμπώνεται από την ομορφιά της Γιάσνα, μαθήτριας στο λύκειο της πόλης, και προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να την προσεγγίσει, και με τρόπους αρκετά ακραίους να την κάνει να τον προσέξει. Η μητέρα της Γιάσνα είναι δασκάλα, αλλά τα βράδια δουλεύει σαν πόρνη στο καμπαρέ του Μπάγιο, χωρίς η Γιάσνα να το γνωρίζει. Όταν κάποια στιγμή ο Τσάνε κρυφακούει τον Μπάγιο να λέει ότι πρόκειται να πάρει τη Γιάσνα, για να δουλεύει σαν πόρνη στο καμπαρέ του, το σχέδιο ήταν ένα: με κάθε τρόπο να αποτρέψει όλα αυτά τα σχέδια, ώστε να σώσει τη Γιάσνα από τα χέρια του Μπάγιο και εκείνη με τη σειρά της να τον ερωτευτεί και να την φέρει στο χωριό για νύφη του, εκπληρώνοντας έτσι όλες τις υποσχέσεις που έδωσε στον παππού του. Συνεργοί του Τσάνε ήταν φυσικά τα δυο νέα φιλαράκια του, ο Τόπουζ και ο Ρούνιο.
Στο χωριό είχε απομείνει μόνο ο γερο-Ζιβόγιν και η Μπόσα. Ο παππούς ήταν απασχολημένος με την επισκευή της εκκλησίας, ενώ η Μπόσα δεχόταν συχνά επισκέψεις από έναν ενοχλητικό άνθρωπο της πόλης που ήταν ερωτευμένος μαζί της και ο οποίος έπεφτε συνέχεια θύμα των παγίδων που είχε στήσει ο Ζιβόγιν στο χωριό.
Ποια τελικά θα είναι η κατάληξη της ιστορίας; Ο Τσάνε θα καταφέρει να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που έδωσε στον παππού του πριν γυρίσει στο χωριό; Η Γιάσνα θα γλιτώσει από τα χέρια των κακών; Τι θα βρει ο Τσάνε όταν επιστρέψει στο χωριό; Πώς θα τιμωρηθεί ο Μπάγιο και η συμμορία του; Ποια υποδοχή επιφυλάσσει στον Τσάνε ο παππούς του;

Η κωμωδία αυτή είναι μια ταινία που από την αρχή μέχρι το τέλος της ξέρει κανείς ποιος είναι ο σκηνοθέτης της. Ο Κουστουρίτσα καταπιάνεται με ένα μάλλον αδιάφορο θέμα, όμως με το ιδιαίτερο χιούμορ του καταφέρνει να το αναδείξει και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Το χιούμορ του είναι το κλασικό χιούμορ των ταινιών του Κουστουρίτσα, που δεν έχει ανάγκη κάποιον αστείο διάλογο για να κάνει το θεατή να γελάσει, αλλά γι' αυτό αρκεί μόνο μια εικόνα, που υπό άλλες περιπτώσεις μπορεί να μην προκαλούσε καν γέλιο (π.χ. ο μαφιόζος που κρατάει αγκαλιά μία κότα). Σ' αυτό συμβάλλει και ο τρόπος που βάζει τους ηθοποιούς να παίζουν, κάπως άτσαλα ή με κινήσεις απρόσμενες που προκαλούν γέλιο, καθώς και η φοβερή ερμηνεία του Μίκι Μανόιλοβιτς που υποδύεται έναν απολαυστικά ξεκαρδιστικό μαφιόζο.
Αν και σχετικά πρόσφατη ταινία, είναι από τις λιγότερο γνωστές του Κουστουρίτσα. Ίσως να μη φτάνει στο επίπεδο του αριστουργήματος που έφταναν άλλες του ταινίες, όμως αξίζει την προσοχή του θεατή. Προτάθηκε για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2007, ενώ στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 15 Οκτωβρίου 2007 και προβλήθηκε ελάχιστα.

Zavet (2007)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Emir Kusturica
Πρωταγωνιστούν: Uroš Milovanović, Marija Petronijević, Aleksandar Berček, Miki Manojlović, LJiljana Blagojević, Ivan Maksimović, Kosanka Đekić, Stribor Kusturica, Vladan Milojević
Διάρκεια: 127'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 6,8/10

10 Ιαν 2012

Το λιμάνι της Χάβρης

Ο Μαρσέλ Μαρξ ζει στη Χάβρη μια φτωχική ζωή. Παλιός μποέμ καλλιτέχνης στο Παρίσι, έχει ξεπέσει στο δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι της Γαλλίας. Εκεί ζει στην παραγκούπολη μαζί με την άρρωστη σύζυγό του, Αρλετί, και δουλεύει σαν πλανόδιος λούστρος πότε στο λιμάνι και πότε στο σταθμό της Χάβρης. Μπορεί να ζει μια ζωή φτωχική, όμως δεν του λείπει η αξιοπρέπεια. Είναι ένας άνθρωπος καλός και γι' αυτό αποδεκτός στη γειτονιά του, παρά τις όποιες καθυστερήσεις στις πληρωμές και στα βερεσέ. Φίλοι του είναι η φουρνάρισσα, ο μανάβης, η ιδιοκτήτρια και οι θαμώνες του μπαρ της γειτονιάς, και ο Βιετναμέζος Τσανγκ.
Εκείνη την περίοδο στη Χάβρη αράζει ένα πλοίο το οποίο μετέφερε λαθρομετανάστες από την Γκαμπόν με προορισμό το Λονδίνο. Ένα παιδί, ο Ιντρίσσα, καταφέρνει να ξεφύγει, υπό τη σιωπηρή ανοχή του επιθεωρητή Μονέ. Ενώ ο τύπος βουΐζει για το παιδί που ξέφυγε, ο Μαρσέλ το βοηθάει αφήνοντάς του τροφή στην προβλήτα του λιμανιού.
Όταν η κατάσταση της υγείας της Αρλετί επιδεινώνεται και αναγκάζεται να πάει στο νοσοκομείο, ο Μαρσέλ βρίσκει στο σπίτι του τον Ιντρίσσα. Αποφασίζει με κάθε κόστος και κάθε θυσία να τον βοηθήσει όπως μπορεί, ώστε να μην τον πιάσουν και τον απελάσουν, και να τον στείλει στο Λονδίνο όπου εργάζεται η μητέρα του.
Οι γείτονες, απλοί άνθρωποι της εργατικής τάξης, συγκλονισμένοι από την περιπέτεια της Αρλετί και αντιλαμβανόμενοι τη βοήθεια που παρέχει ο Μαρσέλ στον Ιντρίσσα, αποφασίζουν να τον βοηθήσουν με κάθε τρόπο, είτε παρέχοντας τρόφιμα είτε με τη σιωπή τους.
Τελικά, θα καταφέρει ο Μαρσέλ να εκπληρώσει το σκοπό του; Ποια θα είναι η ανταμοιβή για τις καλές του πράξεις; Ποιο ρόλο θα παίξει ο επιθεωρητής Μονέ στην όλη ιστορία;

Ο σπουδαίος Φινλανδός σκηνοθέτης Άκι Καουρισμάκι μας μεταφέρει στη Χάβρη της Γαλλίας. Γυρίζει την ταινία του εξολοκλήρου στα γαλλικά. Καταπιάνεται, όπως ο Κριαλέζε με την ταινία "Στη στεριά", με το φλέγον θέμα της λαθρομετανάστευσης και εξαπολύει ένα δριμύ κατηγορώ προς τις αρχές και τους άδικους νόμους. Εδώ έχει σύμμαχο την εργατική τάξη (δεν γνωρίζω αν είναι τυχαίο το επίθετο του πρωταγωνιστή) και την ανθρωπιά των απλών φτωχών και κατατρεγμένων ανθρώπων, που βλέπουν στο πρόσωπο του Ιντρίσσα τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και τις ίδιες της αρχές που κάνουν εκ των έσω την αυτοκριτική τους.
Σκηνοθετικά δεν υπάρχει κάποια υπερβολή. Ο Καουρισμάκι προβάλλει το βαθύ γαλάζιο ενός λιμανιού του βόρειου Ατλαντικού και τη σχεδόν νεκρική ηρεμία στις κινήσεις και στις εκφράσεις των προσώπων, που εφαρμόζει απόλυτα με τη γαλήνη των υδάτων του λιμανιού.
Άποψη του γράφοντος είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από το κοινό. Συγκλονίζει με την ανθρωπιά της και αξίζει της προσοχής όλων. Τελικά αποδεικνύεται ότι οι ταινίες που έχουν μηδενική σχεδόν προβολή είναι πολύ καλύτερες από τις πολυδιαφημισμένες.
Η ταινία απέσπασε βραβείο FIPRESCI στις Κάννες και σημαντικές διακρίσεις σε Μόναχο και Σικάγο. Αποτελεί την πρόταση της Φινλανδίας για τα φετινά Όσκαρ. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 5 Ιανουαρίου 2012.

Le Havre (2011)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Aki Kaurismäki
Πρωταγωνιστούν: André Wilms, Kati Outinen, Jean-Pierre Darroussin, Blondin Miguel, Elina Salo, Evelyne Didi, Quoc Dong Nguyen
Διάρκεια: 93'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Μακεδονικόν" στη Θεσσαλονίκη στις 9 Ιανουαρίου 2012.

8 Ιαν 2012

Κοτόπουλο με δαμάσκηνα

Τεχεράνη 1958. Ο Νασέρ Αλί, σπουδαίος βιολιστής και δάσκαλος βιολιού, ζει έναν μάλλον αποτυχημένο γάμο. Όταν σε μια διαφωνία με τη σύζυγό του, Φαρανγκίς, εκείνη σπάει το βιολί του, ο Νασέρ Αλί χάνει την όρεξή του να παίξει ξανά βιολί, γιατί το συγκεκριμένο βιολί, όπως θα δούμε, είχε μεγάλη συναισθηματική αξία για τον ίδιο και μόνο σε αυτό το βιολί μπορούσε να ασκήσει την τέχνη του.
Έτσι, μέσα στην απογοήτευσή του, καθώς κανένα άλλο βιολί δε θα μπορούσε να του δώσει αυτό που ήθελε, αποφασίζει να πεθάνει. Κι αποφασίζει να το κάνει γενναία, μένοντας κλεισμένος μέσα στο δωμάτιό του.
Οι οκτώ ημέρες που περνάνε από την απόφασή του ως την τελική του κατάληξη, αποτελούν ξεχωριστά κεφάλαια για την ταινία. Σε κάθε ένα από αυτά γίνεται αφήγηση ορισμένων ιστοριών από τη ζωή του Νασέρ Αλί και σε συνδυασμό πάντα με τις σκέψεις του στην κάθε ημέρα. Έτσι μαθαίνουμε ορισμένα πράγματα για την παιδική του ηλικία, τις σπουδές του στην πόλη Σιράζ, τη γνωριμία και την έμπνευση που του ενέπνευσε ο δάσκαλός του, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του με την όμορφη Ιράν, τα ταξίδια του επί 20 χρόνια όπου έδινε παραστάσεις μουσικές, την επιστροφή του και τον αναγκαστικό αλλά ανεπιθύμητο γι' αυτόν γάμο. Μαθαίνουμε, επίσης, για τη σύζυγό του και για τη μετέπειτα ζωή των παιδιών του.
Από τις ιστορίες αυτές μας γίνεται κατανοητό το πόσο μεγάλη σημασία είχε για τον Νασέρ Αλί αυτό το βιολί, ένα βιολί που του χάρισε ο δάσκαλός του και πάνω στο οποίο έβγαζε όλο το συναίσθημά του για το χαμένο του έρωτα.

Το δίδυμο Σατραπί-Παρονώ, τέσσερα χρόνια μετά την "Περσέπολη", επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη και μας προσφέρει ένα ρομαντικό και ενίοτε κωμικό μελόδραμα. Βασισμένη πάνω στο ομότιτλο εικονογραφημένο μυθιστόρημα της πρώτης, η σκηνοθεσία συνδυάζει σε αρκετά σημεία το φανταστικό και το ονειρικό με το πραγματικό, το κινούμενο σχέδιο σε ορισμένες σκηνές και το εικονογραφημένο φόντο των εξωτερικών σκηνικών με τους κανονικούς ηθοποιούς και την ατμόσφαιρα της Περσίας της περιόδου του Σάχη. Με υπέροχα σκηνοθετικά τεχνάσματα, όπως ένα σύννεφο καπνού ή ένα σπασμένο τζάμι, μας μεταφέρει από την μία εποχή στην άλλη, ανάλογα με την ιστορία που θέλει να διηγηθεί. Ο τίτλος της ταινίας μοιάζει μάλλον αλλόκοτος σε σχέση με την υπόθεσή της.
Άποψη του γράφοντος είναι ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί τον τελευταίο χρόνο, με υπέροχες ερμηνείες, όμορφα σκηνικά και συγκινητική μουσική, η οποία στο τέλος σου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες υπερπαραγωγές, οι οποίες θα μονοπωλήσουν τα βραβεία. Το καστ είναι πολυεθνικό και η ταινία είναι εξολοκλήρου στα γαλλικά
Η ταινία είχε προταθεί για το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία και για το μεγάλο βραβείο στη Γάνδη. Στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο, όπου απέσπασε πολύ καλά σχόλια, ενώ στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλεται από τις 29 Δεκεμβρίου 2011.

Poulait aux prunes (2011)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Marjane Satrapi, Vincent Paronnaud
Πρωταγωνιστούν: Mathieu Amalric, Maria de Medeiros, Golshifteh Farahani, Eric Caravaca, Edouard Baer, Didier Flamand, Jamel Debbouze, Serge Avedikian, Chiara Mastroianni, Isabella Rossellini
Διάρκεια: 93'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 7,4/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Ολύμπιον" στη Θεσσαλονίκη στις 7 Ιανουαρίου 2012

7 Ιαν 2012

Παραχαράκτες

Βερολίνο 1936. Ο Σόλι Σόροβιτς, γνωστός Εβραίος παραχαράκτης νομισμάτων και διαβατηρίων, συλλαμβάνεται από την αστυνομία.
Στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν 1939. Ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει και συναντούμε τον Σόροβιτς, όντας Εβραίος, να βρίσκεται κρατούμενος στο στρατόπεδο μαζί με άλλους Εβραίους. Όντας ταλαντούχος στη ζωγραφική, καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή των φυλάκων του και να έχει ευνοϊκή μεταχείριση σε σχέση με τους υπόλοιπους, αναλαμβάνοντας να κάνει πορτραίτα των Ναζί.
Το 1944 μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ζακσενχάουζεν. Εκεί διοικητής είναι ο άνθρωπος που τον είχε συλλάβει στο Βερολίνο, ο Sturmbannführer Χέρτζογκ. Ο Χέρτζογκ, αφού τον αναγνωρίζει, του αναθέτει ένα μεγάλο πλάνο. Μαζί με άλλους Εβραίους κρατούμενους, που είχαν σχέση με οικονομικές και τυπογραφικές δραστηριότητες στο παρελθόν, του αναθέτει να στήσουν μια μηχανή παραγωγής πλαστών χαρτονομισμάτων της Βρετανίας και των ΗΠΑ, με σκοπό να αποδυναμώσουν την οικονομία των χωρών αυτών, καθώς έβλεπε ότι ο πόλεμος δεν είχε αίσια έκβαση για τους Ναζί.
Ο Σόροβιτς αναλαμβάνει τη δουλειά, θέλοντας να σώσει το τομάρι του, να κερδίσει την όποια εμπιστοσύνη των αξιωματικών, αλλά ταυτόχρονα προσπαθώντας μέσω αυτού να κερδίσει για λογαριασμό όσων περισσότερων συγκρατουμένων του καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Πραγματικά, το στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν χωρισμένο στα δύο, χωρίς να ξέρουν οι ευνοούμενοι κρατούμενοι τι συνθήκες επικρατούν στην άλλη πλευρά και το αντίθετο.
Έχοντας ανθρώπους κάθε λογής ιδεολογίας δίπλα του, ο Σόροβιτς αρχίζει τη δουλειά. Και η δουλειά έπρεπε να γίνει κρυφά, χωρίς να μάθει κανείς εκτός του στρατοπέδου τίποτα, ούτε καν οι κρατούμενοι της άλλης πλευράς.
Οι αντιδράσεις, όμως, των συγκρατουμένων του Σόροβιτς ήταν διφορούμενες κι ο Σόροβιτς έπρεπε να αμβλύνει τις όποιες αντιθέσεις, ώστε να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Υπήρχαν άνθρωποι που ήταν έντιμοι στο παρελθόν και αναγκαστικά συνεργάζονται με το Σόροβιτς, που ήταν εγκληματίας. Υπήρχαν άνθρωποι που απλά τους ένοιαζε να γίνει η δουλειά, ώστε να σώσουν το τομάρι τους, χωρίς να τους νοιάζει αν είναι τίμιο αυτό που κάνουν ή ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Υπήρχαν, όμως, και άνθρωποι, όπως ο Μπούργκερ, που ήταν αντι-Ναζί και δεν ήθελε να συμμετάσχει σε όλη αυτή την επιχείρηση και προσπαθούσε να την σαμποτάρει, γιατί δεν ήθελε να βοηθήσει αυτούς που σκότωσαν τη σύζυγό του και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους.
Τελικά, η δουλειά θα γίνει κανονικά; Θα μείνουν οι Ναζί ικανοποιημένοι με τη δουλειά των κρατουμένων ή θα τους τιμωρήσουν με την εσχάτη των ποινών; Ποιος θα είναι ο ρόλος του Χέρτζογκ στην όλη υπόθεση; Θα είναι ευνοϊκός, όπως θέλει να δείχνει, προς τους κρατουμένους ή μάλλον θα σκεφτεί τον εαυτό του, βλέποντας πως ο πόλεμος έχει αρνητική εξέλιξη για τους Ναζί;

Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, πάνω στις μαρτυρίες του κρατούμενου Άντολφ Μπούργκερ, ο οποίος βρίσκεται εν ζωή τη στιγμή της συγγραφής αυτής της ανάρτησης. Περιγράφει την Επιχείρηση Bernhard, τη μεγαλύτερη επιχείρηση πλαστογραφίας στην ιστορία.
Η ταινία απέσπασε για λογαριασμό της Αυστρίας το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας του 2008, βραβεία σε Γάνδη και Φλαιάνο (Πεσκάρα), ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο το 2007, ενώ ο Καρλ Μάρκοβιτς απέσπασε βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Βαγιαδολίδ.
Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 10 Απριλίου 2008.

Die Fälscher (2007)
Σκηνοθεσία: Stefan Ruzowitzky
Σενάριο: Stefan Ruzowitzky, Adolf Burger (βιβλίο, μαρτυρίες)
Πρωταγωνιστούν: Karl Markovics, August Diehl, Devid Striesow, Martin Brambach, August Zirner, Veit Stübner, Sebastian Urzendowsky, Andras Schmidt, Lenn Kudrjawizki
Διάρκεια: 98'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 7,6/10

3 Ιαν 2012

The Artist

Hollywood 1927, ο Τζορτζ Βαλεντίν, ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου βρίσκεται στο απώγειο της καριέρας του. Αποτελεί το αντικείμενο συζήτησης παντού, οι θαυμαστές και κυρίως οι θαυμάστριές του αμέτρητες. Ζει μια ζωή πολυτελέστατη χάρη στην καριέρα του.
Μια τυχαία συνάντησή του, όμως, με μια θαυμάστριά του, την Πέπι Μίλλερ, έμελλε να αλλάξει άρδην τη ζωή και των δύο. Η Πέπι αποφασίζει να κάνει δοκιμαστικά για να γίνει ηθοποιός και ο Τζορτζ την βοηθάει στην αρχή. Κι ενώ ξεκινά από τα χαμηλά, σιγά σιγά παίρνει μεγαλύτερους ρόλους.
Εκείνη την εποχή, όμως, αρχίζει και ο ομιλών κινηματογράφος και ο Τζορτζ είναι κάθετα αντίθετος με αυτόν. Κι ενώ η εταιρεία παραγωγής του πλέον γυρίζει μόνο ταινίες ομιλούσες, ο ίδιος αρνείται να συμβιβαστεί με το νέο, με αυτό που είναι πλέον δημοφιλές, και εμμένει πεισματικά στην υπεροχή του βωβού κινηματογράφου.
Αντίθετα, ένα νέο αστέρι στο χώρο του ομιλούντος κινηματογράφου ανατέλλει. Είναι η Πέπι Μίλλερ, που μέσα σε δυο χρόνια από μια εντελώς άγνωστη κοπέλα, έχει γίνει η απόλυτη σταρ. Ο Τζορτζ από την άλλη βλέπει την καριέρα του να έχει πάρει την κάτω βόλτα, αλλά επιμένει. Ξοδεύει όλη του την περιουσία για να γυρίσει μια βωβή ταινία και ουσιαστικά καταστρέφεται. Πλέον κανείς δεν του δίνει σημασία, είναι ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Ή μάλλον υπάρχει κάποιος στον κόσμο που του δίνει σημασία...
Τελικά, θα υποκύψει ο Τζορτζ στο καινούριο ώστε να δώσει μια νέα ώθηση στην καριέρα του; Θα παραμείνει πιστός στις απόψεις του και στην περηφάνεια του; Ποιος θα είναι ο ρόλος της Πέπι στη μετέπειτα πορεία του Τζορτζ; Θα παρασυρθεί από την επιτυχία της ή θα δείξει σεβασμό στον άνθρωπο που θαύμαζε και την βοήθησε στα πρώτα της βήματα;

Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους σκηνοθετεί μια ταινία από άλλη εποχή. Πραγματευόμενος ένα θέμα για το βωβό κινηματογράφο αποφασίζει εν έτει 2011 να γυρίσει μια ταινία όπως εκείνες, μια ταινία βωβή και ασπρόμαυρη μεταφέροντάς μας αισθητικά 90 χρόνια πίσω, κάτι που φαίνεται ήδη από τους τίτλους έναρξης. Χρησιμοποιεί τον ήχο επιλεκτικά, σε ελάχιστες στιγμές, όπως στον εφιάλτη του Τζορτζ, για να τονίσει μια μετάβαση από το παλιό στο νέο και την αντίληψη της εποχής για το νέο που έρχεται. Σκηνοθετεί πολλές ταινίες μαζί, ενώ κάποιες σκηνές στις δευτερεύουσες ταινίες είναι ιδιαίτερα συμβολικές για το σημείο της κυρίως ταινίας στο οποίο προβάλλονται, όπως η σκηνή με την κινούμενη άμμο. Κατορθώνει ουσιαστικά να ανασυνθέσει το πνεύμα της εποχής των τελών της δεκαετίας του 1920 μέσα από τη διαδοχή των κινηματογραφικών ειδών και την αποδοχή τους ή μη από το κοινό. Παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία του κινηματογράφου του Μεσοπολέμου, από το βωβό κινηματογράφο στον ομιλούντα και στις απαρχές των μιούζικαλ.
Η ταινία έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία σε φεστιβάλ στην Αμερική και την Ευρώπη με κυριότερο το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού για τον Ζαν Ντυζαρντέν στις Κάννες, και έχει κερδίσει αρκετές υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες, ενώ αναμένεται να έχει υποψηφιότητες και για τα Όσκαρ. Στη χώρα μας προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 22 Δεκεμβρίου 2011.

The Artist (2011)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Michel Hazanavicius
Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Missi Pyle, Penelope Ann Miller, Bitsie Tulloch, Malcolm McDowell
Διάρκεια: 100'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία στο imdb κατά τη στιγμή της ανάρτησης: 8,4/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Ολύμπιον" στη Θεσσαλονίκη στις 2 Ιανουαρίου 2012.