26 Φεβ 2009

Η Σκόνη του Χρόνου


Παραμονές του 2000, ο Α, ένας χωρισμένος σκηνοθέτης ζει μεταξύ Βερολίνου και Ρώμης μαζί με την κόρη του, που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα λόγω της διάλυσης της οικογένειας και συχνά εξαφανίζεται. Την ίδια περίοδο σκηνοθετεί μια ταινία στη Ρώμη με βάση την ιστορία της μητέρας του, Ελένης, μιας ελληνίδας που μετά τον εμφύλιο είχε διαφύγει στη Σοβιετική Ένωση, βασισμένος στα γράμματα που έστελνε η μητέρα του στον φυλακισμένο στη Σιβηρία πατέρα του.
Μέσα από εκπληκτικές σκηνοθετικές εναλλαγές επιτυγχάνεται μια αναδρομή από το παρόν στο παρελθόν, σε ορισμένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και σημάδεψαν την πορεία της ζωής και του ιδίου του πρωταγωνιστή, αλλά και της μητέρας του. Από τη μια, ο Α, που έχει ζήσει μακριά από τη μητέρα του, στις ΗΠΑ, μαζί με την αδερφή του γερμανοεβραίου φίλου της μητέρας του και δεν έχει δει ποτέ τον πατέρα του. Από την άλλη, η Ελένη, που όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψε να αναζητεί τον αγαπημένο της, έχοντας τη συμπαράσταση του γερμανοεβραίου φίλου της, πρώτα στη Σοβιετική Ένωση κι έπειτα στις ΗΠΑ.
Σε όλη αυτήν την πορεία του παρελθόντος, η σμίξη των δύο αγαπημένων θα επέλθει, και στο παρόν οι γονείς θα πραγματοποιήσουν το πρώτο τους κοινό ταξίδι, για να επισκεφτούν τον γιο τους στο Βερολίνο, ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις, ένα πρώτο ταξίδι που έμελλε να είναι και το τελευταίο.
Οι εναλλαγές μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος είναι εκπληκτικές. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται διαρκώς στο παρόν, με τη σκηνοθεσία της ταινίας και την εξαφάνιση της κόρης, με σκηνές του παρελθόντος σε απόλυτη χρονική συνέπεια και συνέχεια, που αποκαλύπτουν την ιστορία της Ελένης, την ιστορία που ήθελε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής να σκηνοθετήσει. Το τέλος της ταινίας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Η λύση της ιστορίας επέρχεται με τη σύνδεση τριών γενεών, με την εκπλήρωση του μεγάλου ταξιδιού-προορισμού και με την αισιοδοξία για το μέλλον.

Είναι η πιο πρόσφατη ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, η οποία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Διανομή στις αίθουσες στη χώρα μας πήρε στις 12 Φεβρουαρίου, παράλληλα με την προβολή της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Πολλοί κριτικοί δεν μίλησαν με καλά λόγια για την ταινία, χαρακτηρίζοντάς την ως από τις χειρότερες του Αγγελόπουλου. Προσωπικά, μη έχοντας δει καμία άλλη ταινία του Αγγελόπουλου, έχω να πω πως αν αυτή είναι από τις χειρότερες, τότε οι υπόλοιπες θα είναι αριστουργήματα, γιατί "Η Σκόνη του Χρόνου" είναι πραγματικά ένα σπουδαίο έργο τέχνης που αγγίζει την τελειότητα και αγγίζει τον θεατή τόσο συναισθηματικά όσο και οπτικο-μουσικά, με όλα αυτά τα μαγικά πλάνα και την εκπληκτική μουσική που τα συνοδεύει. Η περιγραφή των γεγονότων του παρελθόντος είναι απλή, απέριττη, με κάποιες υπερβολές όπου χρειάζεται. Ως προς τη θεματική της, η ταινία παρακολουθείται με μεγάλο ενδιαφέρον και δεν κουράζει σε καμία περίπτωση. Εξάλλου ξεκινώντας να δει κανείς την ταινία, ξέρει ότι θα δει Αγγελόπουλο.

The Dust of Time (2008)
Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Αγγελόπουλος
Σενάριο: Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Πέτρος Μαρκάρης, Tonino Guerra
Πρωταγωνιστούν: Willem Dafoe, Bruno Ganz, Michel Piccoli, Irène Jakob, Christiane Paul, Tiziana Pfiffner
Διάρκεια: 125'


Δείτε το τρέηλερ

15 Φεβ 2009

12


Ένας νεαρός Τσετσένος κατηγορείται για τη δολοφονία του Ρώσου πατριού του, που τύγχανε και αξιωματικός του στρατού. 12 ένορκοι θα κρίνουν αν ο νεαρός καταδικαστεί ή αν τον αφήσουν ελεύθερο. Μερικοί από τους 12 ενόρκους είναι: ένας ρατσιστής ταξιτζής, ένας ύποπτος γιατρός, ένας τηλεοπτικός παραγωγός, ένας επιζώντας του Ολοκαυτώματος, ένας φιγουράτος μουσικός, ένας διαχειριστής νεκροταφείου κλπ.
Το κάθε ένα από τα 12 αυτά πρόσωπα αντιπροσωπεύει μία από τις υπάρχουσες κοινωνικές συνιστώσες που εντέλει δίνουν την συνισταμένη της πάλαι ποτέ γεμάτης κλέους Ρωσίας.
Τι γίνεται όταν καλούνται να αποφασίσουν για την αθωότητα ή μη ενός ανθρώπου; Τι γίνεται όταν κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του; Μπορούν να μείνουν "ηθικοί" και άμεμπτοι ή επηρεάζονται; Η απόφαση θα είναι καταδικαστική και συνάμα σωτήρια ή θα είναι αθωωτική, αλλά συνάμα καταδικαστική; Πόσο λεπτή μπορεί να είναι αυτή η ισορροπία αθώωσης και καταδίκης; Πόσο επηρεάζει η σύγχρονη ρωσική κοινωνία μια τέτοια απόφαση;

Μια εξαιρετική ταινία, που κάνει τον θεατή να σκεφτεί για τις αποφάσεις που παίρνει, ιδιαίτερα όταν αφορούν άλλους, που κάνει τον θεατή να λαμβάνει υπ' όψιν όλες τις παραμέτρους που μπορούν να επηρεάσουν μια απόφαση καθώς και να αναλογιστεί τις συνέπειες που μπορεί αυτή η απόφαση να έχει.
Η ταινία είχε προταθεί για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας το 2008, καθώς και για το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 2007, ενώ το 2008 απέσπασε το βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ του Κάρλοβυ Βάρυ. Είναι η πιο πρόσφατη ταινία του σπουδαίου Ρώσου σκηνοθέτη Никита Михалков (Nikita Mikhalkov) και αποτελεί ριμέικ της ταινίας του Sidney Lumet "12 Angry men" του 1957, προσαρμοσμένη φυσικά στα δεδομένα της σύγχρονης ρωσικής κοινωνίας και στα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Διανομή στη χώρα μας πήρε μόλις την περασμένη Πέμπτη.

Όσοι αναγνώστες επιθυμούν να παρακολουθήσουν την ταινία και βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, μπορούν να έρθουν στον κινηματογράφο Βακούρα τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου και ώρα 20:10 ή να επικοινωνήσουν μαζί μου μέχρι τις 15:00 της ίδιας ημέρας μέσω της παρούσας ιστοσελίδας για περισσότερες λεπτομέρειες.

12 разгневанных мужчин (2007)
Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov
Σενάριο: Nikita Mikhalkov, Vladimir Moiseyenko, Aleksandr Tovototsky
Πρωταγωνιστούν: Sergey Makovetsky, Sergey Garmash, Aleksei Petrenko, Yuriy Stoyanov, Sergey Gazarov, Nikita Mikhalkov, Mikhail Yevremov, Valentin Gaft
Διάρκεια: 159'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

4 Φεβ 2009

Το Ορφανοτροφείο


Η Λάουρα αποφασίζει τριάντα χρόνια αργότερα να εγκατασταθεί με την οικογένειά της στο εγκαταλελειμμένο ορφανοτροφείο, στο οποίο είχε περάσει τα παιδικά της χρόνια πριν υιοθετηθεί. Όνειρό της είναι να αναστηλώσει το κτήριο και να επαναλειτουργήσει η ίδια το ίδρυμα, αυτή τη φορά ως ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Η απρόσμενη, όμως, επίσκεψη μιας κοινωνικής λειτουργού θα προκαλέσει αναστάτωση στην οικογένεια. Ποια ήταν πραγματικά αυτή η γυναίκα και τι ήθελε; Τι σχέση είχε με το κτήριο αυτό; Με το παλιό ίδρυμα;
Παρ' όλη την αναστάτωση, η μέρα των εγκαινίων φτάνει. Ο Σιμόν, ο γιος της Λάουρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Μέσα στο συγκεκριμένο πλήθος βρίσκεται και ένα παιδί με καλυμμένο πρόσωπο, ένα παιδί που δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί, ένα παιδί του οποίου η παρουσία δεν γίνεται αντιληπτή από κανέναν, παρά μόνο από τη Λάουρα. Ποιο ήταν αυτό το παιδί; Τι σχέση μπορεί να έχει με την εξαφάνιση του Σιμόν;
Εν τω μεταξύ, το μυστήριο της εξαφάνισης του Σιμόν έχει καταβάλει τη Λάουρα και τον σύζυγό της. Η Λάουρα πείθεται ότι το κτήριο αυτό κρύβει κάποιο τρομαχτικό μυστικό, κάτι που σκοπό έχει να βλάψει την οικογένειά της. Η λύση του μυστηρίου θα έρθει μέσα από ένα παιδικό παιχνίδι, ένα παιχνίδι που έπαιζε η Λάουρα μικρή σ' αυτό το ορφανοτροφείο μαζί με τα άλλα παιδιά, ένα παιχνίδι το οποίο παίζει πάλι μαζί με τα ίδια παιδιά, ταλαντευόμενη μια στην πραγματικότητα και μια στο μεταφυσικό ενός άλλου κόσμου, ενός κόσμου που η ίδια καταφέρνει να δημιουργήσει.

Αυτό το θρίλερ μας έρχεται από την Ισπανία. Είναι ένα θρίλερ που διαφέρει πολύ από τα αμερικάνικα. Δεν πρόκειται να δει κανείς κανένα πριόνι να σφάζει ανθρώπους και σχεδόν καμία σκηνή που θα μπορούσε να κριθεί αηδιαστική. Αντίθετα, η αίσθηση του τρόμου δίνεται κυρίως με τα ηχητικά εφέ, τα τριξίματα από πόρτες, τις τυφλές κινήσεις, την ξαφνική ταχύτητα και πρόσκρουση με τον ανάλογο ήχο, την εικόνα του παιδιού-φαντάσματος.

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ισπανού σκηνοθέτη Juan Antonio Bayona, σε παραγωγή του Guillermo Del Toro, και αναμφίβολα αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα θρίλερ στην ιστορία του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, και μαζί με την "Ιστορία δύο αδελφών" του κορεάτη Kim Jee Woon τις προσωπικά αγαπημένες μου ταινίες αυτής της κατηγορίας. Είναι μία ταινία που θα πρότεινα ακόμη και σε όσους δεν είναι φαν των θρίλερ, να την δουν ανεπιφύλακτα.
Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει βραβευθεί στην Ισπανία και στις ΗΠΑ. Στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά στα πλαίσια του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στις 17/11/2007, ενώ πήρε διανομή στους κινηματογράφους έναν μήνα αργότερα.

El Orfanato (2007)Σκηνοθεσία: Juan Antonio Bayona
Σενάριο: Sergio G. Sánchez
Πρωταγωνιστούν: Belén Rueda, Fernando Cayo, Roger Príncep, Mabel Rivera, Montserrat Carulla, Edgar Vivar, Geraldine Chaplin
Διάρκεια: 105'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας εδώ