30 Δεκ 2014

Το αγόρι και ο κόσμος

Ένα αγόρι που μένει σε ένα απομακρυσμένο χωριό σε μια άγνωστη χώρα, βλέπει με λύπη τον πατέρα του να φεύγει για την πόλη για να πάει να δουλέψει. Το παιδί ονειρεύεται να πάει να βρει τον πατέρα του και αρχίζει ένα μοναχικό ταξίδι προς το άγνωστο.
Σε έναν τόπο με μεγάλες αντιθέσεις, θα βρει ανθρώπους και ζώα που θα το βοηθήσουν στο ταξίδι του. Θα βρει ανθρώπους που,  σαν τον πατέρα του, δουλεύουν σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί, θα βρει ανθρώπους να διασκεδάζουν παρά τις κακοτυχίες τους, θα δει όμως και την κακή πλευρά του κόσμου. Θα βιώσει τη μάχη της ελπίδας με το κακό και τη μισανθρωπιά, θα γνωρίσει τον κόσμο της μεγαλούπολης και των παραγκουπόλεων στις παρυφές της. Όμως, δεν θα χάσει ποτέ την ελπίδα του, την ελπίδα των νέων ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο.

Για πρώτη φορά μέσα από αυτό το μπλογκ γίνεται αναφορά σε ταινία κινουμένων σχεδίων. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια ταινία που απευθύνεται όχι μόνο σε παιδιά, αλλά (κυρίως) και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Πρωταγωνιστής είναι ένα αγόρι και μέσα από τα μάτια του, ο δημιουργός μας καλεί να γνωρίσουμε τον κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο υπάρχουμε και δραστηριοποιούμαστε, αλλά δεν τον γνωρίζουμε στην εντέλειά του.
Όντας μια παραγωγή βραζιλιάνικη, η ταινία ουσιαστικά μας δείχνει τις αντιθέσεις που υπάρχουν στη μεγάλη αυτή χώρα, μέσα από καταστάσεις που δεν διαφέρουν και πολύ από τις καταστάσεις σε οποιαδήποτε σημερινή χώρα βρίσκεται σε κρίση. Φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς. Η μάχη του πολύχρωμου πουλιού που συμβολίζει την ελπίδα και το μέλλον, ενάντια στο μαύρο πουλί που συμβολίζει το συντηριτισμό και το κακό και επιστρατεύει κάθε μέσο για να επιβληθεί, συμβολίζει την αντίσταση των νέων προς τις συμπεριφορές του παρελθόντος. Η μετατροπή του μαύρου πουλιού σε μαύρο αετό ίσως να περνάει και το μήνυμα για το ποιες χώρες έχουν προκαλέσει τη σύγχρονη κρίση στις φτωχότερες χώρες (ποιες χώρες άραγε έχουν ή είχαν στο παρελθόν αυτό το πουλί ως σύμβολο!). Επίσης, η συγκλονιστική στιγμή που από το τρένο βγαίνει πλήθος ανθρώπων, ντυμένων όμοια με τον πατέρα του αγοριού, δηλώνει την ολοένα και αυξανόμενη εσωτερική μετανάστευση στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση.
Η ταινία δεν έχει διαλόγους. Οι φωνές που ακούγονται είναι σε μια γλώσσα χωρίς νόημα, καθώς η ταινία δεν αφορά ένα μόνο μέρος, αλλά όλον τον κόσμο. Η ιστορία μπορεί να διαδραματίζεται τόσο δίπλα μας όσο και μίλια μακριά μας. Η μόνη γλώσσα που είναι κοινή είναι η γλώσσα της μουσικής, την οποία το μικρό αγόρι προσπαθεί να διαφυλάξει.
Το σχέδιο της ταινίας χαρακτηρίζεται από απλότητα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, άλλοτε πολύχρωμο κι άλλοτε λευκό φόντο, καθώς και στρογγυλά περιγράμματα προσώπων, για να καταδείξει την ουδετερότητα και την ισότητα που συμβολίζει το σχήμα του κύκλου.
Η ταινία απέσπασε βραβεία σε αρκετά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όχι απαραίτητα για κινούμενα σχέδια. Χαρακτηριστική η Αργυρή Πυραμίδα στο φεστιβάλ του Καΐρου και το βραβείο επιτροπής στη Σαγκάη. Στη χώρα μας πήρε διανομή στις 18 Δεκεμβρίου 2014.

O menino e o mundo (2013)
Σκηνοθεσία - Σχέδιο - Σενάριο: Alê Abreu
Φωνές: Marco Aurélio Campos, Vinicius Garcia, Lu Horta
Διάρκεια: 80'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στην αίθουσα "Παύλος Ζάννας" στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη στις 29 Δεκεμβρίου 2014

22 Δεκ 2014

Magical girl

Η 12χρονη Αλίθια πάσχει από λευχαιμία. Ο πατέρας της, Λουίς, άνεργος φιλόλογος, προσπαθεί να της εκπληρώσει τις επιθυμίες της, γιατί ξέρει ότι πολύ σύντομα δεν θα μπορέσει να έχει αυτό που θέλει. Όταν ανακαλύπτει ότι η κόρη του θα ήθελε να αποκτήσει ένα φόρεμα μιας ηρωίδας καρτούν μάνγκα, το φόρεμα του μαγικού κόριτσιου, θα προσπαθήσει να το βρει και να της το κάνει δώρο. Όμως, τόσο το φόρεμα όσο και το μαγικό ραβδί είναι πανάκριβα.
Τότε μπαίνει ξαφνικά στη ζωή του, η Μπάρμπαρα, μια όμορφη, αλλά και αυτοκαταστροφική γυναίκα που πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα και περνάει την ώρα της έγκλειστη στο σπίτι, λαμβάνοντας χάπια από τον ψυχίατρο σύζυγό της και βλέποντας συνεχώς ευτελή σόου στην τηλεόραση, για να ικανοποιείται που υπάρχουν άνθρωποι πιο μίζεροι από την ίδια.
Μετά από μια ερωτική συνεύρεση των δύο, ο Λουίς θα την εκβιάσει ζητώντας από εκείνη ένα μεγάλο ποσό, προκειμένου να κάνει το δώρο στην κόρη του. Η Μπάρμπαρα, μη έχοντας άλλη επιλογή, θα στραφεί σε έναν πλούσιο σαδιστή, προκειμένου να τον ικανοποιήσει και να λάβει τα χρήματα που επιθυμούσε ο εκβιαστής της. Δε θα διστάσει να μπει και στα άδυτα του κάστρου του σαδισμού για τον ίδιο σκοπό, αρκεί να μη μάθει τίποτα ο σύζυγός της.
Τότε εμφανίζεται ο Νταμιάν, ένας συνταξιούχος καθηγητής μαθηματικών, ο οποίος έχει μόλις αποφυλακιστεί. Τον ίδιο άνθρωπο νεότερο έχουμε δει και στο πρώτο καρέ της ταινίας, όπου κάνει μια αυστηρή παρατήρηση στη νεαρή τότε Μπάρμπαρα. Ο λόγος της φυλάκισής του παραμένει άγνωστος στο θεατή, όμως δίδεται ο υπαινιγμός ότι σχετίζεται κάπως η Μπάρμπαρα. Τώρα ο Νταμιάν στο σπίτι του προσπαθεί να φτιάξει ένα παζλ, για να διαπιστώσει ότι λείπει ένα κομμάτι, όταν ξαφνικά θα του τηλεφωνήσει η Μπάρμπαρα, πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος που θα μπορούσε να την απαλλάξει από τη μιζέρια της.

Αν και το σενάριο δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, καθώς παρατηρούνται αρκετά κενά, όπως επίσης και η απομάκρυνση από την αρχική υπόθεση του άρρωστου κοριτσιού, εν τούτοις ο δημιουργός μας δίνει τη δική του ερμηνεία για τη διαφθορά της ισπανικής κοινωνίας και της μίζερης και αυτοκαταστροφικής πλευράς της ζωής των πλουσίων, που επηρεάζει τη ζωή και των υπολοίπων. Από τη μια έχουμε έναν φτωχό πατέρα, που έχοντας εξαντλήσει όλες τις περιπτώσεις μιας τίμιας απόκτησης χρημάτων, θα καταφύγει στην παρανομία και στον εκβιασμό. Από την άλλη έχουμε μια αυτοκαταστροφική και αλλοπρόσαλλη γυναίκα χωρίς συναίσθηση των πράξεών της, της οποίας η ζωή και η ψυχική ηρεμία κρέμονται από μια κλωστή. Στη μέση έχουμε έναν άνθρωπο που έχει κουραστεί από το κακό γύρω του, αλλά στην προσπάθειά του να ξεφύγει, το μόνο που καταφέρνει είναι να το αφομοιώσει και να γίνει ο ίδιος γρανάζι του.
Η ταινία εμπεριέχει πολλούς συμβολισμούς, άλλοτε ορατούς και κατανοητούς κι άλλοτε κρυφούς που αφήνουν τον ίδιο το θεατή να τους ερμηνεύσει όπως ο ίδιος κρίνει. Σε ορισμένες σκηνές δεν ξεκαθαρίζεται στο θεατή τι ακριβώς συμβαίνει, επιτείνοντας το μυστήριο. Άλλοτε όμως γίνονται σαφείς αναφορές και κριτική στη σύγχρονη κοινωνία, μια κοινωνία που "δεν διαβάζει το σύνταγμα της χώρας" ή που "χαίρεται με τη μιζέρια των άλλων". Το ερώτημα, όμως, είναι αν ο δημιουργός έφτιαξε μια ταινία για να τοποθετήσει τη δική του κριτική και να προβληματίσει το θεατή πάνω σε αυτήν ή για να καλέσει τον ίδιο το θεατή να βρει το χαμένο κομμάτι του παζλ και να το τοποθετήσει στο κομμάτι εκείνο της υπόθεσης, στο οποίο θα ταιριάξει καλύτερα. Η ταινία σίγουρα καταφέρνει να σοκάρει το θεατή, όμως αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα και πολλά "γιατί". Σ' αυτό ευνοεί και η απάθεια και η ψυχρότητα με την οποία παίζουν όλοι οι πρωταγωνιστές, που δεν αφήνει να φανούν τα πραγματικά τους συναισθήματα. Ίσως όμως στον κόσμο της ταινίας αυτής να μην υπάρχει χώρος για συναισθήματα.
Η ταινία απέσπασε τη Χρυσή Αχιβάδα στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και στη χώρα μας προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πήρε διανομή στις αίθουσες στις 18 Δεκεμβρίου 2014.

Magical girl (2014)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Carlos Vermut
Πρωταγωνιστούν: Luis Bermejo, Bárbara Lennie, José Sacristán, Lucía Bollán, Israel Elejalde, Miquel Insua, Elisabet Gelabert, Marina Andruix
Διάρκεια: 127'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Βακούρα στη Θεσσαλονίκη στις 21 Δεκεμβρίου 2014

13 Δεκ 2014

Λευκός Θεός

Η 13χρονη Λίλι πηγαίνει να μείνει στο σπίτι του πατέρα της, όταν η μητέρα της φεύγει για ένα συνέδριο. Μαζί της είναι και ο Χάγκεν, ένα όμορφο ημίαιμο σκυλί που αποτελεί τη μοναδική της συντροφιά. Ο πατέρας της, ένας άνθρωπος σκληρός και απότομος, δεν το θέλει το σκυλί, ενώ μια μοχθηρή γειτόνισσα καταγγέλει την ύπαρξη του σκύλου.
Όντας υποχρεωμένος να πληρώσει φόρο για το σκυλί, βάσει μιας νομοθεσίας για τα ημίαιμα, ο πατέρας της Λίλι διώχνει το σκυλί από το σπίτι, και οι σχέσεις του με την κόρη του φτάνουν σε σημείο οριακό.
Η Λίλι θα κάνει τα πάντα για να βρει και να σώσει τον Χάγκεν από τους κινδύνους που πρόκειται να αντιμετωπίσει στο δρόμο. Και οι κίνδυνοι είναι πολλοί και κάθε είδους. Από τη μια το ανελέητο κυνήγι από τους μπόγιες απ' την άλλη η εκμετάλλευση του σκύλου από παράνομους που οργανώνουν κυνομαχίες, προμηνύουν μια δύσκολη ζωή για τον Χάγκεν, αλλά και για άλλα σκυλιά που έχουν την ίδια μοίρα.
Όπως, όμως, η Λίλι θα κάνει τη δική της επανάσταση προκειμένου να βρει το φιλαράκι της, έτσι και τα καταπιεσμένα σκυλιά θα κάνουν τη δική τους επανάσταση εναντίον αυτών που προκαλούν τη δυστυχία τους.

Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, ο ίδιος θέλησε μέσω των σκυλιών να καταδείξει το θέμα της μετανάστευσης. Από τη μια έχουμε τους ανθρώπους που συμβολίζουν την άρχουσα τάξη ή τον καθωσπρεπισμό κι από την άλλη τα σκυλιά που συμβολίζουν τους καταπιεσμένους πληθυσμούς. Όσο καταπιέζεται ένας πληθυσμός, τόσο πιο άγρια και ανεξέλεγκτη μπορεί να είναι η αντίδρασή του μπροστά σε αυτήν την καταπίεση. Η σκληρή γλώσσα της άρχουσας τάξης, που εκφράζεται από ανθρώπους συντηρητικούς μεγάλης ηλικίας, έρχεται σε αντίθεση με τη στάση των νέων ανθρώπων που εμφανίζουν ένα πιο προοδευτικό και ελεύθερο από στερεότυπα προφίλ και είναι έτοιμοι να αντιταχθούν στις επιταγές μιας οπισθοδρομικής κοινωνίας.
Πράγματι, η ταινία διακρίνεται για τη σκληρότητά της είτε αυτή εκφράζεται μέσα από τα λόγια είτε μέσα από τις πράξεις. Η ακραία εκμετάλλευση και καταπίεση των αθώων πλασμάτων προβάλλεται μέσα από σκληρές εικόνες, όπως αντίστοιχα και η εξέγερσή τους ενάντια σε όσους τους καταπιέζουν. Οι σκληρές και συχνά απάνθρωπες εικόνες είναι το μέσο που ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί για να μας περάσει στο υποσυνείδητο ότι τέτοιες εικόνες αποφεύγονται μονάχα με το σεβασμό στη διαφορετικότητα και την καταπολέμηση του ρατσισμού, καθώς η βία γεννά τη βία, και μόνο με την αλληλοκατανόηση ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος.
Είναι σίγουρα μια ταινία που δεν θα περάσει απαρατήρητη, ενώ και οι σκηνές με την τεράστια αγέλη των σκύλων που κατακλύζουν το ερειπωμένο κέντρο της μεγαλούπολης θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη όσων την παρακολουθήσουν.
Η ταινία απέσπασε στις Κάννες το βραβείο "Ένα κάποιο βλέμμα", ενώ τα δυο σκυλιά που έπαιξαν το ρόλο του Χάγκεν, απέσπασαν επίσης βραβείο στο ίδιο φεστιβάλ. Στη χώρα μας προβλήθηκε ως ταινία έναρξης στο 55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ διανομή στις αίθουσες πήρε στις 11 Δεκεμβρίου 2014. Αποτελεί την πρόταση της Ουγγαρίας για τα φετινά Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας.

Fehér Isten (2014)
Σκηνοθεσία: Kornél Mundruczó
Σενάριο: Kornél Mundruczó, Viktória Petrányi, Kata Wéber
Πρωταγωνιστούν: Zsófia Psotta, Sándor Zsótér, Lili Horváth, Szabolcs Thuróczy, Lili Monori, Gergely Bánki, Erika Bodnár, László Gálffi, Vanda Verle, Károly Ascher
Διάρκεια: 119'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη στις 12 Δεκεμβρίου 2014.

8 Δεκ 2014

Jimmy's Hall

Ιρλανδία 1932. Ο Τζίμι Γκράλτον επιστρέφει στο χωριό του μετά από 10 χρόνια στην Αμερική, για να φροντίσει τη μητέρα του. Όταν γίνεται γνωστή η επιστροφή του, παλιοί του φίλοι, σύντροφοι, αλλά και νεαρός κόσμος τον παρακινεί να ξαναανοίξει το χώρο που διατηρούσε και λειτουργούσε ως πολιτιστικό κέντρο, πριν δραπετεύσει για την Αμερική. Η λειτουργία του κέντρου, στο οποίο διοργανώνονταν διάφορες εκδηλώσεις όπως χοροί, μαθήματα χορού και μουσικής, συζητήσεις με ελεύθερο πνεύμα, έβρισκε αντίδραση στην τοπική ενορία, αλλά και στους μεγαλοκτηματίες της περιοχής, καθώς θεωρούσαν τον Τζίμι άθεο, κομμουνιστή και ότι θα έφερνε διχόνοια στον ιρλανδικό λαό που είχε τότε κερδίσει τη μερική ανεξαρτησία του και συνθηκολογήσει με τη Βρετανία.
Μετά το βίαιο κλείσιμο του κέντρου και την απόδραση του Τζίμι στην Αμερική, πολλά άλλαξαν στην τοπική κοινωνία, όμως η θέληση του φτωχού λαού για ελεύθερη σκέψη, μάθηση και για μια ζωή καλή και αξιοπρεπή, ωθεί τον Τζίμι να ανοίξει ξανά το κέντρο. Αρωγός στην προσπάθειά του είναι ο λαός της μικρής αυτής επαρχίας, που ένιωθε μια μεγάλη απώλεια όλα αυτά τα χρόνια.
Πολέμιοι, όμως, αυτής της προσπάθειας θα είναι πάλι η Εκκλησία και οι μεγαλοκτηματίες. Η μεν Εκκλησία βλέποντας ότι χάνει την αποκλειστικότητα της εκπαίδευσης των νέων και της διαμόρφωσης του χαρακτήρα τους σύμφωνα με τις δικές της αντιλήψεις περί καθωσπρεπεισμού και οι δε κτηματίες βλέποντας τα συμφέροντά τους να απειλούνται με τη διάδοση αριστερών ιδεών, είναι αποφασισμένοι να επιστρατεύσουν κάθε μέσο, ώστε να κλείσουν και πάλι το κέντρο του Τζίμι.

Στα 1932, δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, οι πληγές αυτού του εμφυλίου ανάμεσα στις αρχές που αποδέχτηκαν τη συνθήκη των Άγγλων και σε αυτούς που την απέρριψαν, είναι ακόμα ανοιχτές. Η διαπαιδαγώγηση των νέων βρίσκεται στα χέρια της καθολικής Εκκλησίας, η οποία καθορίζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει πάντα μέσα από το πρίσμα του πώς θα πρέπει να ακολουθούνται οι ιρλανδικές παραδόσεις ή τουλάχιστον όπως η ίδια τις ερμηνεύει. Ο,τιδήποτε καινούριο και προοδευτικό αποτελεί απειλή, πόσω δε μάλλον όταν φορέας αυτού είναι ένας άνθρωπος αριστερών πεποιθήσεων που ζούσε αυτοεξόριστος στην Αμερική. Η ταινία στηλιτεύει διαχρονικά τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα της Εκκλησίας εν γένει και αποθεώνει τη δίψα του λαού για μάθηση, αποκοπή από τα δεσμά του οπισθοδρομισμού, μακριά από στερεότυπα, και αποτίναξη κάθε μορφής επιβολής από όπου αυτή κι αν προέρχεται.
Ο Κεν Λόουτς τοποθετεί το σκηνικό στα καταπράσινα ιρλανδικά λιβάδια ανασυνθέτοντας με μεγάλη ακρίβεια την εποχή που περιγράφει. Εξάλλου και στην ταινία "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι" χρησιμοποιεί ανάλογο τοπίο. Εδώ επιτυγχάνει με ορισμένες σκληρές σκηνές να καταδείξει την ύπουλη στάση των αρχών και της Εκκλησίας και παίρνει ξεκάθαρα θέση επί του ζητήματος. Εξαιρετική είναι η σκηνή της εξομολόγησης του επαναστάτη προς τον παπά, μιας εξομολόγησης που έρχεται ευθέως να εκφράσει τη βούληση του απλού λαού και να καλέσει το όλο εκκλησιαστικό σύστημα να κάνει την αυτοκριτική του, μια αυτοκριτική που αρνείται πεισματικά να κάνει.
Στη χώρα μας η ταινία προβάλλεται από τις 4 Δεκεμβρίου 2014.

Jimmy's Hall (2014)
Σκηνοθεσία: Ken Loach
Σενάριο: Paul Laverty, Donal O'Kelly
Πρωταγωνιστούν: Barry Ward, Simone Kirby, Jim Norton, Andrew Scott, Brían F. O'Byrne, Aisling Franciosi, Shane Cullen, Francis Magee, Sorcha Fox
Διάρκεια: 109'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 9/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Μακεδονικόν στη Θεσσαλονίκη στις 6 Δεκεμβρίου 2014