29 Ιουλ 2012

4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες

Ρουμανία 1987. Δύο φοιτήτριες, η Οτίλια και η Γκάμπι συγκατοικούν στις φοιτητικές εστίες. Η Γκάμπι έχει μείνει έγκυος και επιθυμεί να κάνει έκτρωση, κάτι που την εποχή εκείνη ήταν παράνομο. Η Οτίλια αποφασίζει να την βοηθήσει. Πρέπει, όμως, να δράσουν κρυφά από όλους, πρέπει το γεγονός αυτό να μην μαθευτεί από κανέναν.
Στην Γκάμπι είχαν συστήσει τον Βιορέλ ή "Μπέμπε", ειδικό σε παράνομες εκτρώσεις, ο οποίος αναλαμβάνει την έκτρωση. Αφού επικοινώνησε η Γκάμπι μαζί του, μετά έπρεπε να κλείσει δωμάτιο σε ξενοδοχείο, ώστε να γίνει η έκτρωση. Η Οτίλια αφού διαπιστώνει ότι το ξενοδοχείο που έκλεισε η Γκάμπι δεν έκανε την κράτηση τελικά, βρίσκει με δυσκολία δωμάτιο αλλού ικετεύοντας την ρεσεπσιονίστ.
Η Οτίλια βρίσκει τον Βιορέλ, ο οποίος θυμώνει όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν ήρθε η ίδια η Γκάμπι στη συνάντηση και ότι έκλεισαν δωμάτιο σε διαφορετικό ξενοδοχείο από αυτό που είχαν συμφωνήσει. Παρ' όλα αυτά όμως, δέχεται να κάνει την έκτρωση.
Στο ξενοδοχείο, η Γκάμπι δεν είναι ξεκάθαρη για το πόσο μηνών έγκυος ήταν, παρά το ότι είχε πει ότι ήταν δύο μηνών, κι ο Βιορέλ βρίσκει πάτημα να αυξήσει τις απαιτήσεις του, που αποπληρώνονται μόνο με σεξ, το οποίο του το προσφέρει η Οτίλια, ώστε να μην τις πουλήσει και φύγει.
Αφού γίνεται η επέμβαση και ο Βιορέλ φεύγει, η συζήτηση των δύο κοριτσιών αποκαλύπτει τις ανακρίβειες της Γκάμπι στην υπόθεση αυτή, ανακρίβειες που λόγω του πανικού της κατάστασής της και της παρανομίας που διέπρατταν, δικαιολογούνται από την Οτίλια, έστω κι αν η ίδια έφτασε στο σημείο να σπιλώσει τον εαυτό της.
Έπειτα, η Οτίλια έπρεπε να φύγει, καθώς ήταν καλεσμένη στα γενέθλια της μητέρας του φίλου της, Άντι, στον οποίο τελικά αποκαλύπτει πού ήταν, καθώς και την έκτρωση της φίλης της. Συζητούν και τι θα συνέβαινε στο ενδεχόμενο δικής της εγκυμοσύνης, τη στιγμή που ο Άντι ήταν αντίθετος με την έκτρωση.

Η ταινία πραγματεύεται το μείζον ζήτημα της έκτρωσης, ιδιαίτερα δε σε μια εποχή και σε μια χώρα στην οποία κάτι τέτοιο ήταν απαγορευμένο. Παράλληλα, η παρανομία που διαπράττεται και οι κρυφές ενέργειες που γίνονται, δοκιμάζουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο συγκατοίκων και φίλων και μεταξύ του ίδιου του ζευγαριού. Η Οτίλια πρέπει να ζυγίσει σωστά τα πράγματα, να δει τι είναι πιο σημαντικό τελικά, να βοηθήσει τη φίλη της που έχει ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα, γνωρίζοντας ότι είναι παράνομο και ότι πρέπει να δράσει κρυφά, μη γνωρίζοντας τι συνέπειες μπορεί να έχει η πράξη της, ή να αφοσιωθεί στη σχέση της με τον Άντι, πηγαίνοντας νωρίς στη γιορτή της μητέρας του. Απ' την άλλη, η Γκάμπι όντας σε κατάσταση πανικού, δεν λέει την πλήρη αλήθεια ούτε στην Οτίλια ούτε στον Βιορέλ, ώστε να είναι σίγουρη ότι τελικά θα γίνει η έκτρωση με κάθε κόστος.
Η ταινία απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία, με σπουδαιότερο σαφώς το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, καθώς και το βραβείο α' γυναικείου ρόλου για την Anamaria Marinca στο ρόλο της Οτίλια στη Στοκχόλμη. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 25 Οκτωβρίου 2007.

4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile (2007)
Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu
Σενάριο: Cristian Mungiu, Răzvan Rădulescu
Πρωταγωνιστούν: Anamaria Marinca, Laura Vasiliu, Vlad Ivanov, Alexandru Potocean, Luminiţa Gheorghiu, Adi Carauleanu
Διάρκεια: 113'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

21 Ιουλ 2012

Η ράχη του Διαβόλου

Στα 1939, στο τελευταίο έτος του Ισπανικού Εμφυλίου, ο Κάρλος, ορφανός από γονείς αγωνιστές υπέρ της δημοκρατίας, εγκαταλείπεται από το δάσκαλό του σε ένα ορφανοτροφείο στη μέση του πουθενά. Το ορφανοτροφείο διοικείται από τον γιατρό Κασάρες και την Κάρμεν, δημοκρατικών πεποιθήσεων, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν λόγω της πολιτικής κατάστασης και της απειλής του υπερεθνικισμού, προσπαθούν να παρέχουν στα παιδιά εκπαίδευση και τα απαραίτητα ως προς το ζην.
Στο ορφανοτροφείο επιστάτης είναι ο Χαθίντο, ο οποίος είχε μεγαλώσει εκεί μέσα. Έχοντας υπερεθνικιστικές πεποιθήσεις, εχθρεύεται σιωπηρά τη διεύθυνση και ορέγεται το χρυσό που έχει αυτή συγκεντρώσει. Για το λόγο αυτό συνεργάζεται με όμοιούς του απατεώνες, αλλά και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα προκειμένου να αποκτήσει το χρυσό.
Οι πρώτες μέρες του Κάρλος στο ορφανοτροφείο δεν ήταν καλές. Έπρεπε να αντιμετωπίσει και τον Χάιμε, τον "μάγκα" από τα παιδιά, που τον προκαλούσε σε παράτολμες ενέργειες, αλλά και ένα φάντασμα που φαινόταν ότι τον κυνηγούσε.
Μια κρυφή επίσκεψη του Χάιμε και του Κάρλος στην κλειδωμένη από τον επιστάτη κουζίνα, θα φέρει τον Κάρλος πιο κοντά στο φάντασμα, σε μια κρύπτη κάτω από την κουζίνα. Το φάντασμα ή "αυτός που ξεφυσάει" προειδοποιεί τον Κάρλος ότι πολλοί από αυτούς θα πεθάνουν, κάτι που ο Κάρλος το εκλαμβάνει ως απειλή.
Όταν συλλαμβάνεται ο δάσκαλος του Κάρλος από τις δυνάμεις των υπερεθνικιστών, ο γιατρός Κασάρες αντιλαμβάνεται ότι πρέπει με κάθε τρόπο να φύγουν μαζί με την Κάρμεν από το ορφανοτροφείο και να πάρουν μαζί τους και τα παιδιά, αλλά και το χρυσό.
Τότε ο Χαθίντο βάζει σε εφαρμογή το υποχθόνιο σχέδιό του, αρχικά χρησιμοποιώντας τα παιδιά εν αγνοία τους. Όμως το παρελθόν θα αρχίσει να τον κυνηγά. Το φάντασμα θα αρχίσει σιγά σιγά να αποκαλύπτει το ρόλο του. Η αποκάλυψη του Χάιμε στον Κάρλος για την τύχη του Σάντι, του παιδιού που κοιμόταν στο κρεβάτι του Κάρλος, θα εξηγήσει το ρόλο και την ταυτότητα του φαντάσματος. Τα σκοτεινά μυστικά που καλύπτουν το ορφανοτροφείο αποκαλύπτονται και η ιστορία φτάνει στην κορύφωση και στη λύση της.
Θα καταφέρει τελικά ο Χαθίντο να φέρει σε πέρας το σχέδιό του; Ο Κάρλος και ο Χάιμε, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, θα φανούν δυνατοί για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο;

Η ταινία αυτή του Guillermo del Toro κινείται αμφίδρομα από το πραγματικό στο φανταστικό και μέσα στο χρόνο. Έχουμε ένα παρόν, του οποίου τις εξελίξεις θα τις καθορίσει εν πολλοίς το παρελθόν με στόχο το μέλλον. Η παρουσία του φαντάσματος είναι λογικά ανεξήγητη, όμως θα δώσει ώθηση στην πλοκή της ιστορίας, χωρίς όμως ουσιαστικά το φάντασμα να κάνει παρέμβαση σ' αυτήν.
Άψογη η φωτογραφία της ταινίας καθώς και η οπτική ματιά του σκηνοθέτη, που σε ορισμένα σημεία θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Έντονη είναι και η αντίθεση του κίτρινου της ημέρας και του παρόντος με το σκούρο της νύχτας και του σκοτεινού παρελθόντος.
Η ταινία τιμήθηκε με αρκετά βραβεία, κυρίως σε φεστιβάλ κινηματογράφου φαντασίας, καθώς και με το βραβείο καλύτερου νεαρού ηθοποιού για τον Fernando Tielve στο ρόλο του Κάρλος.
Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 12 Απριλίου 2002.

El espinazo del Diablo (2001)
Σκηνοθεσία: Guillermo del Toro
Σενάριο: Guillermo del Toro, Antonio Trashorras, David Muñoz
Πρωταγωνιστούν: Marisa Paredes, Eduardo Noriega, Federico Luppi, Fernando Tielve, Íñigo Garcés, Irene Visedo, Junio Valverde, Berta Ojea, Adrián Lamana, Daniel Esparza, José Manuel Lorenzo, Francisco Maestre
Διάρκεια: 106'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

8 Ιουλ 2012

Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου

Στο Παρίσι της δεκαετίας του '60, ο Ζαν Λουί Ζουμπέρ, επιτυχημένος εύπορος χρηματιστής, ζει με τη σύζυγό του, Σουζάν, σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας του κέντρου. Όταν απολύεται η επί 25 χρόνια υπηρέτριά τους, αναζητούν την αντικαταστάτριά της.
Στην ίδια πολυκατοικία, στον έκτο όροφο διαμένουν πέντε Ισπανίδες γυναίκες που δουλεύουν ως υπηρέτριες σε άλλα σπίτια της πολυκατοικίας. Όταν έρχεται η νεαρή Μαρία, ανιψιά της Κονσεπσιόν, στην πολυκατοικία, προσλαμβάνεται από τους Ζουμπέρ.
Αν και έχει ζήσει όλη του τη ζωή ο Ζαν Λουί στην πολυκατοικία αυτή, ποτέ του δεν είχε πάει στον έκτο όροφο. Όταν αυτό συμβαίνει, διαπιστώνει τη μεγάλη διαφορά της ζωής που έκανε ο ίδιος και η οικογένειά του με τη ζωή που κάνουν οι υπηρέτριες. Πράγματα που γι' αυτόν είναι αυτονόητα, όπως π.χ. ένας νιπτήρας, για τις γυναίκες αυτές είναι πολυτέλεια. Βλέπει, όμως, ότι παρά τις δυσκολίες και παρά το παρελθόν τους που τις ανάγκασε να έρθουν στη Γαλλία για να βρουν δουλειά, οι γυναίκες δεν χάνουν το κέφι τους και την όρεξή τους για ζωή και ότι ξέρουν να γλεντούν τις μικρές χαρές που η ζωή τους προσφέρει. Νιώθει ότι οι γυναίκες αυτές έχουν έναν στόχο σε αντίθεση με τη μάλλον ανιαρή και επαναλαμβανόμενη ρουτίνα της καθημερινότητας της ζωής της οικογένειάς του, και αποφασίζει να τις βοηθήσει στο μέτρο που μπορεί για να βελτιωθούν οι όροι διαβίωσής τους, ενώ παράλληλα γίνεται φίλος με όλες τους και ιδιαίτερα με τη Μαρία.
Μετά από μια παρεξήγηση σε μια δεξίωση, η Σουζάν θα διώξει τον Ζαν Λουί από το σπίτι, κι αυτός θα εγκατασταθεί σε ένα μικρό δωμάτιο στον έκτο όροφο και θα βιώσει την πραγματική ελευθερία που -κατ' ομολογίαν του- ποτέ του δεν είχε ζήσει.
Πώς θα εξελιχθεί η φιλία του Ζαν Λουί με τις υπηρέτριες; Τι θα επακολουθήσει την επιστροφή της Μαρία στην Ισπανία; Άραγε ποια είναι η ζωή που πραγματικά επιθυμεί ο Ζαν Λουί και πώς θα μπορέσει να την κατορθώσει;

Η ταινία πραγματεύεται σε ένα βαθμό την αντίθεση της πλούσιας και της φτωχικής ζωής, μέσα από παραμέτρους της υλικής ζωής και της πραγματικής ευτυχίας. Ίσως το χρήμα να μην φέρνει πάντα την ευτυχία και ίσως ευτυχία να είναι απλά η εκτίμηση της κάθε μικρής χαράς που η ζωή μπορεί να προσφέρει.
Η Carmen Maura δίκαια απέσπασε βραβείο César για την καταπληκτική της ερμηνεία στο ρόλο της Κονσεπσιόν.
Στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 21 Ιουνίου 2012, πολύ αργότερα από την παγκόσμιά της πρεμιέρα (Οκτώβριος 2010). Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Les femmes du 6ème étage (2010)
Σκηνοθεσία: Philippe Le Guay
Σενάριο: Philippe Le Guay, Jérôme Tonnerre
Πρωταγωνιστούν: Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Dueñas, Berta Ojea, Nuria Solé, Concha Galán, Audrey Fleurot
Διάρκεια: 104'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στο θερινό κινηματογράφο "Ελληνίς" στη Θεσσαλονίκη στις 7 Ιουλίου 2012