26 Αυγ 2012

Belle Époque

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1931 στην ισπανική επαρχία, όπου οι αντιθέσεις μεταξύ των δημοκρατικών και των βασιλοφρόνων μαίνονται. Ο Φερνάντο, ένας νεαρός στρατιώτης δημοκρατικών πεποιθήσεων από τη Μαδρίτη, εγκαταλείπει το στρατό και καταφεύγει στην επαρχία. Εκεί συλλαμβάνεται από δύο χωροφύλακες, που σε μια διαμάχη τους για τα πολιτικά ο ένας σκοτώνει τον άλλο και μετά αυτοκτονεί. Ο Φερνάντο, ελεύθερος πια από τους χωροφύλακες, καταφεύγει στο διπλανό χωριό, όπου βρίσκει στέγη για το βράδυ στο σπίτι του Δον Μανόλο, ενός ευσεβούς ανθρώπου με όνομα στο χωριό.
Την επομένη, καταφτάνουν στο σταθμό οι κόρες του Δον Μανόλο και ο Φερνάντο μόλις τις βλέπει τις ερωτεύεται και δικαιολογούμενος ότι έχασε το τρένο, επιστρέφει στο σπίτι του Δον Μανόλο. Παράλληλα, και οι τέσσερις κόρες ερωτεύονται τον Φερνάντο με το δικό τους τρόπο, όμως υπάρχει κάποιο πρόβλημα πάντα στη μέση.
Η μεγαλύτερη κόρη, η Κλάρα, είχε χάσει το σύζυγό της από πνιγμό την προηγούμενη χρονιά και έψαχνε λύτρωση στον Φερνάντο. Η δεύτερη, η Βιολέτα, είναι μάλλον μια αντρο-κοπέλα που ερωτεύεται τον Φερνάντο μόνο όταν τον βλέπει ντυμένο γυναίκα στο καρναβάλι. Η τρίτη, η Ροθίο, πρόκειται να παντρευτεί τον Χουανίτο, έναν νεαρό από φιλοβασιλική οικογένεια που όμως πάντα ακολουθεί τι λέει η μητέρα του. Ερωτεύεται τον Φερνάντο, περισσότερο για να κάνει τον Χουανίτο να ζηλέψει και να αλλάξει ως άνθρωπος και να γίνει όπως θέλει εκείνη. Τέλος, η μικρότερη και άβγαλτη, η Λουθ, ερωτεύεται τον Φερνάντο πραγματικά και ζηλεύει έντονα όταν διαπιστώνει ότι ο Φερνάντο έχει βρεθεί σε περιπτύξεις με τη Βιολέτα μετά το καρναβάλι, όμως δεν παύει να ελπίζει.
Την ίδια εποχή, στην Ισπανία προκηρύσσονται δημοτικές εκλογές όπου οι δημοκράτες θριαμβεύουν. Ο Χουανίτο πείθεται να αλλάξει και να γίνει δημοκρατικός, καθώς πιστεύει ότι έτσι θα ζήσει τον ελεύθερο έρωτα και θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της μητέρας του. Όμως η Ροθίο πάλι δεν είναι ικανοποιημένη για το σκοπό που ήθελε ο Χουανίτο να αλλάξει, κι έτσι καταφεύγει στην αγκαλιά του Φερνάντο. Η Κλάρα απ' τη μεριά της οδηγεί τον Φερνάντο στο ποτάμι, ώστε να βρει κι αυτή παρηγοριά.
Όταν καταφτάνει η σύζυγος του Δον Μανόλο και γνωστή τραγουδίστρια της όπερας στο χωριό, τότε η υπόθεση θα οδηγηθεί στη λύση της.

Η ταινία παρουσιάζει μια μεταβατική περίοδο στην ιστορία της Ισπανίας. Έπειτα από συγκρούσεις του λαού με την άρχουσα τάξη του βασιλιά Αλφόνσο, βρισκόμαστε στην περίοδο της ίδρυσης της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, η οποία όμως δεν έμελλε να κρατήσει παραπάνω από έξι χρόνια, όταν και ξεκίνησε ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος. Οι κόρες του Δον Μανόλο αντιπροσωπεύουν η καθεμιά τους μια διαφορετική τάξη, την παραδοσιακή, την σπουδαγμένη, την τάξη που αποζητά την ασφάλεια, και τη νέα τάξη πραγμάτων που έρχεται με ελπίδες και όνειρα για το μέλλον. Ο νεαρός καλείται να επιλέξει ποια τάξη προτιμά, ποια τάξη ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του.
Η ταινία απέσπασε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, σάρωσε τα βραβεία Goya και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο. Στη χώρα μας προβλήθηκε μόλις το 2010 στα πλαίσια αφιερώματος σε ταινίες για τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Belle Époque (1992)
Σκηνοθεσία: Fernando Trueba
Σενάριο: Rafael Azcona, José Luis García Sánchez, Fernando Trueba
Πρωταγωνιστούν: Jorge Sanz, Fernando Fernán Gómez, Miriam Díaz Aroca, Ariadna Gil, Maribel Verdú, Penélope Cruz, Gabino Diego, Mary Carmen Ramírez, Michel Galabru
Διάρκεια: 109'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

16 Αυγ 2012

Daddy Cool: Ο μπαμπάς του παιδιού μου

Ο Νταβίντ Βόζνιακ ζει μάλλον μια ανεύθυνη ζωή στο Μόντρεαλ. Έχει φτάσει στα 42, είναι καταχρεωμένος σε κακοποιούς, κάνει συνεχώς γκάφες στην οικογενειακή επιχείρηση και γενικώς θεωρείται το μαύρο πρόβατο στην οικογένειά του.
Αποφασίζει να αλλάξει, να γίνει πιο υπεύθυνος, όμως το σοκ διαδέχεται το ένα το άλλο. Πρώτα, μαθαίνει ότι η κοπέλα του είναι έγκυος και πως δεν τον θεωρεί ικανό να μεγαλώσει το παιδί τους. Όταν όμως είναι έτοιμος να την πείσει ότι είναι ικανός, έρχεται το μεγαλύτερο σοκ, από μια ιστορία του παρελθόντος. Μαθαίνει ότι ορισμένες δωρεές σπέρματος που είχε κάνει με το ψευδώνυμο Starbuck κρυφά από τους δικούς του πριν 20 χρόνια είχαν καρποφορήσει και ότι είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, από τα οποία τα 142 επιθυμούν να τον γνωρίσουν!
Σοκαρισμένος αρχικά και γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε κάτι τέτοιο, αναθέτει σε ένα φίλο του δικηγόρο την υπόθεση, ο οποίος του προτείνει να το παίξει τρελός. Παράλληλα, όμως, το πατρικό του φίλτρο σιγά σιγά υπερισχύει και προσπαθεί να βρει τα παιδιά του και να τα παρακολουθήσει από μακριά ή και από κοντά και να τα βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί, χωρίς φυσικά να αποκαλύψει την ταυτότητά του.
Όταν ξαφνικά, παρακολουθώντας έναν γιο του, βρεθεί σε μια συγκέντρωση των παιδιών του και μετά κατόπιν προτροπής ενός emo γιου του να παρευρεθεί ένα σαββατοκύριακο σε μια κατασκήνωση και των 142 παιδιών, τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Το θέμα αποκτά μεγάλες διαστάσεις στον τύπο και αυτός ο μυστηριώδης Starbuck χλευάζεται από παντού. Παράλληλα, όταν μαθαίνει ότι οι κακοποιοί απείλησαν τον πατέρα του, η λύση είναι μία: να μηνύσει την κλινική στην οποία έκανε τη δωρεά, ώστε να λάβει αποζημίωση για ηθική βλάβη του ονόματός του.
Όμως πια θα έπρεπε να μην αποκαλύψει ποτέ ποιος είναι στα βιολογικά του παιδιά. Πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό, όμως, στη φάση αυτή της ζωής του που θέλει να αλλάξει ως άνθρωπος, που θέλει να γίνει υπεύθυνος; Πώς θα έλεγε αρχικά στον κύκλο του ότι αυτός είναι ο Starbuck; Πού επικεντρώνονταν οι φόβοι του; Τα παιδιά του, η κοπέλα του, η οικογένειά του τι γνώμη θα είχαν γι' αυτόν; Σε όλα αυτά τα αδιέξοδα υπάρχει πάντα μια λύση, μια λύση που αποδεικνύει ότι το αίμα νερό δεν γίνεται...

Η ταινία παρουσιάστηκε από την ελληνική αφίσα ως μια "ξεκαρδιστική κωμωδία ανεξέλεγκτης αναπαραγωγής" και δεν βρίσκω άδικο. Οι γκάφες, στις οποίες συνεχώς υποπίπτει ο πρωταγωνιστής, και οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη, δεν σε αφήνουν το θεατή να επαναπαυτεί και το γέλιο αναπαράγεται με την ταχύτητα που αναπαράχθηκαν τα παιδιά του. Στο τέλος η ταινία επιτυγχάνει τη συγκινησιακή φόρτιση του θεατή μέσα από την τελική λύτρωση του πρωταγωνιστή.
Η ταινία πήρε βραβεία σε φεστιβάλ του Καναδά, ενώ ο πρωταγωνιστής, Πατρίκ Υάρ, απέσπασε βραβείο ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ του Βαγιαδολίδ.

Starbuck (2011)
Σκηνοθεσία: Ken Scott
Σενάριο: Martin Petit, Ken Scott
Πρωταγωνιστούν: Patrick Huard, Julie Le Breton, Antoine Bertrand, Igor Ovadis, Dominic Philie, Marc Bélanger, David Michael, Patrick Martin, David Giguère, Sarah-Jeanne Labrosse
Διάρκεια: 103'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,0/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στο θερινό κινηματογράφο "Ελληνίς" στη Θεσσαλονίκη στις 15 Αυγούστου 2012

4 Αυγ 2012

Μεσοτοιχίες

Μπουένος Άιρες, μια πόλη που συνεχώς μεγαλώνει, μια πόλη που κάθε μέρα αποκτά νέα κτήρια, νέες κατοικίες, νέους ανθρώπους, νέες ζωές, νέες συνήθειες.
Στο Μπουένος Άιρες κατοικούν ο Μαρτίν και η Μαριάνα, δύο άνθρωποι νέοι τόσο άγνωστοι και ταυτόχρονα τόσο γνωστοί μεταξύ τους. Θα μπορούσε στη θέση τους να είναι ο καθένας από εμάς που ζούμε σε μια απρόσωπη μεγαλούπολη, που κανένας δεν γνωρίζει τον διπλανό του, αν και τον βλέπει καθημερινά χωρίς να ξέρει ότι τον βλέπει.
Ο Μαρτίν, προγραμματιστής ιστοσελίδων, ζει μονίμως μέσα στο διαμέρισμά του μαζί με το σκυλί της πρώην του, παραδομένος ουσιαστικά στην τεχνολογία και στο διαδίκτυο. Βγαίνει μόνο στη γειτονιά του και μόνο για τα απαραίτητα. Μέσω του διαδικτύου αναλώνεται σε γνωριμίες της μιας μέρας, όποτε αυτές γίνονται. Δείχνει να έχει συμβιβαστεί με την εικονική ζωή που διάγει.
Η Μαριάνα, αρχιτέκτονας που δεν έχει καταφέρει ποτέ να δουλέψει στο αντικείμενό της, ζει στο ίδιο τετράγωνο με τον Μαρτίν. Έχει μόλις βγει από μια σχέση τεσσάρων ετών και προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, έχοντας παρέα κούκλες μανεκέν που τις χρησιμοποιεί για να μιλάει μαζί τους και να τις νιώθει ως συντρόφους. Με τη σειρά της αναλώνεται σε γνωριμίες κενές περιεχομένου, στην προσπάθειά της να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο μέσα στη μεγαλούπολη αυτή.
Ο Μάρτιν και η Μαριάνα δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Καθημερινά ο ένας βρίσκεται στο δρόμο του άλλου, είτε στη γειτονιά είτε στο κολυμβητήριο είτε στο παντοπωλείο, όμως δεν έχει τύχει ποτέ να παρατηρήσουν ο ένας τον άλλον και να μιλήσουν. Είναι δυο άτομα που τους συνδέουν πολλά κι όμως δεν το ξέρουν. Θα το ανακαλύψουν άραγε;

Ο σκηνοθέτης Γκουστάβο Ταρέτο στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους παρουσιάζει τη ζωή δύο νεαρών ανθρώπων, γειτόνων σε μια μεγαλούπολη, δυο ανθρώπων με σχεδόν κοινή πορεία, κοινές αναζητήσεις και κοινή μοναχική ζωή, που όμως είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Όπως άλλωστε ο καθένας μας με τον γείτονά του στη μεγαλούπολη.
Προερχόμενος ο ίδιος από το χώρο των εικαστικών τεχνών και της διαφήμισης, συνθέτει στη σκηνοθεσία της ταινίας του βασιζόμενος στη γραφιστική, στο κόμικ και στη διαφήμιση, ώστε να περιγράψει την ανάπτυξη της μεγαλούπολης, καθώς και τις μεσοτοιχίες που χωρίζουν και ταυτόχρονα ενώνουν τις ζωές των ανθρώπων. Δε διστάζει να κριτικάρει με κωμικό τρόπο την αποξένωση που δημιουργεί η τεχνολογία, χρησιμοποιώντας την ίδια την τεχνολογία για να το αποδείξει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του τσατ μεταξύ της Μαριάνας και του Μαρτίν προς το τέλος της ταινίας.
Η ταινία απέσπασε βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Λάτιν ταινιών του Gramado στη Βραζιλία. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες στις 28 Ιουνίου 2012.

Medianeras (2011)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Gustavo Taretto
Πρωταγωνιστούν: Javier Drolas, Pilar López de Ayala Arroyo, Inés Efron, Adrián Navarro, Rafael Ferro, Carla Peterson, Alan Pauls, Romina Paula
Διάρκεια: 95'

Δείτε το τρεηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10


Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στο θερινό κινηματογράφο Απόλλων στη Θεσσαλονίκη στις 3 Αυγούστου 2012