Όταν θα λάβει ένα κουτί, που ξέθαψαν εργάτες της ύδρευσης στην περιοχή της παλιάς Έκθεσης του Βελιγραδίου, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι είναι. Θα ανακαλύψει ότι οι πραγματικοί του γονείς ήταν Εβραίοι, που τον είχαν δώσει στους Μπράνκοφ για να τον σώσουν κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι γονείς του βρίσκονταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζέμλιν για Εβραίους και Τσιγγάνους, το οποίο βρισκόταν στο χώρο της παλαιάς Έκθεσης.
Το κουτί περιείχε μια φωτογραφία με τον ίδιο και τους γονείς του, καθώς και ένα μισοτελειωμένο μουσικό κομμάτι με τίτλο "Με το φως της μέρας" το οποίο είχε αρχίσει να συνθέτει ο πραγματικός του πατέρας.
Έπειτα από μια περιήγησή του στη φτωχή γειτονιά που έχει πάρει τη θέση του στρατοπέδου, αποφασίζει να ολοκληρώσει το κομμάτι που άφησε στη μέση ο πατέρας του και να το παρουσιάσει στην ίδια την περιοχή που οι γονείς του άφησαν τον κόσμο, στην ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος στο Βελιγράδι.
Όταν αντιμετωπίζει την άρνηση για συνεργασία της νέας δασκάλας της χορωδίας, καθώς και του γιου του και διάσημου πλέον μαέστρου, στρέφεται στους μόνους αγνούς μουσικούς που γνωρίζει, στους φίλους του τους Τσιγγάνους, τους συγγενείς του Μπόλε, στους ανθρώπους που ζουν για τη μουσική, που ξέρουν να γλεντούν.
Θα καταφέρει τελικά ο Μίσα να ολοκληρώσει το κομμάτι και να αποτίσει φόρο τιμής στους γονείς που ποτέ δεν γνώρισε;
Ένας άνθρωπος πάνω από 70 χρονών μαθαίνει την αλήθεια για τους πραγματικούς του γονείς και θέλει να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο κοντά τους γίνεται, με όποιον τρόπο είναι αυτό δυνατόν. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, η αναζήτηση της ρίζας του έχει ζωτική σημασία γι' αυτόν, είναι ένας στόχος ζωής, μιας ζωής την οποία οι δύο αυτοί άνθρωποι του την χάρισαν και την διαφύλαξαν μέσα σε καιρούς δύσκολους. Η ταινία ακολουθεί τη συγκινητική προσπάθεια του Μίσα να πετύχει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του, μια προσπάθεια στην οποία είναι μόνος, μια προσπάθεια στην οποία δοκιμάζονται οι συγγενικοί του δεσμοί και οι φιλίες. Άλλοι τον περνούν για τρελό, άλλοι αρνούνται να βοηθήσουν, λίγοι όμως είναι αυτοί που αφουγκράζονται την αγωνία του, και δεν είναι οι επαγγελματίες μουσικοί της ορχήστρας ή του ωδείου και της χορωδίας, αλλά οι απλοί αγνοί ερασιτέχνες μουσικοί που ζουν φτωχικά και κατανοούν τον ανθρώπινο πόνο και δείχνουν ευγνωμοσύνη σε ανθρώπους που τους έχουν βοηθήσει.
Ο Γκόραν Πασκάλιεβιτς μας προσφέρει ένα ακόμη διαμαντάκι, το οποίο ο παγκόσμιος κινηματογράφος πρέπει να το πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν. Καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας κάνει να βιώσουμε την προσπάθεια του Μίσα σαν να ήταν η δική μας προσπάθεια. Ειδικά οι στιγμές που σαν σε όνειρο ο Μίσα αντικρίζει τους πραγματικούς του γονείς μπορούν να θεωρηθούν από τις πιο συγκινητικές στην ιστορία της έβδομης τέχνης, συνεπικουρούμενες και από την εξαιρετική μουσική που επενδύει την ταινία. Δεν είναι τυχαίο το δάκρυ του γέρου τενόρου που καλείται να ερμηνεύσει το κομμάτι στο τέλος της ταινίας - είναι το δάκρυ του ίδιου του Μίσα, είναι το δάκρυ του ίδιου του θεατή της ταινίας. Εξαιρετικός ο Mustafa Nadarević στο ρόλο του Μίσα.
Η ταινία αποτελεί την πρόταση της Σερβίας για το Όσκαρ της Ξενόγλωσσης ταινίας και πιθανόν να καταφέρει τη διάκριση αυτή. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Kad svane dan (2012)
Σκηνοθεσία: Goran Paskaljević
Σενάριο: Filip David, Goran Paskaljević
Πρωταγωνιστούν: Mustafa Nadarević, Mira Banjac, Zafir Hadžimanov, Meto Jovanovski, Toma Jovanović, Predrag Ejdus, Rade Kojadinović, Olga Odanović, Nada Šargin, Nebojša Glogovac, Darko Marinković, Gavra Nikolić, Aleksandra Popović
Διάρκεια: 90'
Δείτε το τρέηλερ της ταινίας
Βαθμολογία υπογράφοντος: 9,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου