Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου

Στο Παρίσι της δεκαετίας του '60, ο Ζαν Λουί Ζουμπέρ, επιτυχημένος εύπορος χρηματιστής, ζει με τη σύζυγό του, Σουζάν, σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας του κέντρου. Όταν απολύεται η επί 25 χρόνια υπηρέτριά τους, αναζητούν την αντικαταστάτριά της.
Στην ίδια πολυκατοικία, στον έκτο όροφο διαμένουν πέντε Ισπανίδες γυναίκες που δουλεύουν ως υπηρέτριες σε άλλα σπίτια της πολυκατοικίας. Όταν έρχεται η νεαρή Μαρία, ανιψιά της Κονσεπσιόν, στην πολυκατοικία, προσλαμβάνεται από τους Ζουμπέρ.
Αν και έχει ζήσει όλη του τη ζωή ο Ζαν Λουί στην πολυκατοικία αυτή, ποτέ του δεν είχε πάει στον έκτο όροφο. Όταν αυτό συμβαίνει, διαπιστώνει τη μεγάλη διαφορά της ζωής που έκανε ο ίδιος και η οικογένειά του με τη ζωή που κάνουν οι υπηρέτριες. Πράγματα που γι' αυτόν είναι αυτονόητα, όπως π.χ. ένας νιπτήρας, για τις γυναίκες αυτές είναι πολυτέλεια. Βλέπει, όμως, ότι παρά τις δυσκολίες και παρά το παρελθόν τους που τις ανάγκασε να έρθουν στη Γαλλία για να βρουν δουλειά, οι γυναίκες δεν χάνουν το κέφι τους και την όρεξή τους για ζωή και ότι ξέρουν να γλεντούν τις μικρές χαρές που η ζωή τους προσφέρει. Νιώθει ότι οι γυναίκες αυτές έχουν έναν στόχο σε αντίθεση με τη μάλλον ανιαρή και επαναλαμβανόμενη ρουτίνα της καθημερινότητας της ζωής της οικογένειάς του, και αποφασίζει να τις βοηθήσει στο μέτρο που μπορεί για να βελτιωθούν οι όροι διαβίωσής τους, ενώ παράλληλα γίνεται φίλος με όλες τους και ιδιαίτερα με τη Μαρία.
Μετά από μια παρεξήγηση σε μια δεξίωση, η Σουζάν θα διώξει τον Ζαν Λουί από το σπίτι, κι αυτός θα εγκατασταθεί σε ένα μικρό δωμάτιο στον έκτο όροφο και θα βιώσει την πραγματική ελευθερία που -κατ' ομολογίαν του- ποτέ του δεν είχε ζήσει.
Πώς θα εξελιχθεί η φιλία του Ζαν Λουί με τις υπηρέτριες; Τι θα επακολουθήσει την επιστροφή της Μαρία στην Ισπανία; Άραγε ποια είναι η ζωή που πραγματικά επιθυμεί ο Ζαν Λουί και πώς θα μπορέσει να την κατορθώσει;

Η ταινία πραγματεύεται σε ένα βαθμό την αντίθεση της πλούσιας και της φτωχικής ζωής, μέσα από παραμέτρους της υλικής ζωής και της πραγματικής ευτυχίας. Ίσως το χρήμα να μην φέρνει πάντα την ευτυχία και ίσως ευτυχία να είναι απλά η εκτίμηση της κάθε μικρής χαράς που η ζωή μπορεί να προσφέρει.
Η Carmen Maura δίκαια απέσπασε βραβείο César για την καταπληκτική της ερμηνεία στο ρόλο της Κονσεπσιόν.
Στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 21 Ιουνίου 2012, πολύ αργότερα από την παγκόσμιά της πρεμιέρα (Οκτώβριος 2010). Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Les femmes du 6ème étage (2010)
Σκηνοθεσία: Philippe Le Guay
Σενάριο: Philippe Le Guay, Jérôme Tonnerre
Πρωταγωνιστούν: Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Dueñas, Berta Ojea, Nuria Solé, Concha Galán, Audrey Fleurot
Διάρκεια: 104'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στο θερινό κινηματογράφο "Ελληνίς" στη Θεσσαλονίκη στις 7 Ιουλίου 2012

Η υπόσχεση

Ο Ιγκόρ, μαζί με τον πατέρα του, Ροζέ, νοικιάζουν δωμάτια παράνομα σε λαθρομετανάστες σε μια πόλη του Βελγίου. Αναλαμβάνουν να φέρουν λαθρομετανάστες από Ανατολική Ευρώπη και Αφρική και ουσιαστικά τους εκμεταλλεύονται οικονομικά, χρησιμοποιώντας τους παράλληλα στις εργασίες κατασκευής του σπιτιού τους.
Ένας από αυτούς είναι ο Αμιντού από την Μπουρκίνα Φάσο. Εργατικός και λιγομίλητος, έχει κερδίσει τη συμπάθεια του Ροζέ και του Ιγκόρ, όμως η εκμετάλλευση από μέρους τους παραμένει. Με τη νέα παραλαβή λαθρομεταναστών, έρχονται στο Βέλγιο η σύζυγός του, Ασιτά, και το μικρό παιδί τους.
Σε έναν ξαφνικό έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας, ο Αμιντού πέφτει από τις σκαλωσιές και σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του Ιγκόρ. Ο Ιγκόρ του υπόσχεται ότι θα φροντίζει την Ασιτά και τον μικρό. Ο Ιγκόρ κι ο Ροζέ θάβουν τον Αμιντού στα θεμέλια της οικοδομής.
Η αλήθεια αποκρύπτεται από την Ασιτά, η οποία πείθεται ότι ο σύζυγός της είχε εξαφανιστεί επειδή χρωστούσε στον τζόγο, στον οποίο ήταν εθισμένος. Ο Ιγκόρ από την πλευρά του προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει την Ασιτά, κρυφά από τον πατέρα του, ο οποίος αντίθετα προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί ακόμη περισσότερο. Βλέπουμε τον Ιγκόρ να στέλνει χρήματα μέσω άλλου λαθρομετανάστη στην Ασιτά, βλέπουμε όμως και τον Ροζέ να πληρώνει λαθρομετανάστη να επιχειρήσει να την βιάσει καθώς και άλλες ενέργειές του με σκοπό να την κάνει να φύγει χωρίς να αναζητήσει τον σύζυγό της στην αστυνομία.
Ένα ψεύτικο τηλεγράφημα δήθεν από τον Αμιντού ότι βρίσκεται στην Κολονία, δίνει στον Ιγκόρ να καταλάβει το ύπουλο παιχνίδι του πατέρα του. Πρέπει να δράσει κατάλληλα, ώστε να υλοποιήσει την υπόσχεση που έδωσε στον Αμιντού.

Αποτελεί μια από τις κλασικότερες ταινίες των σπουδαίων Βέλγων σκηνοθετών Ζαν Πιερ και Λυκ Νταρντέν. Στην ταινία αυτή καταπιάνονται με ένα ακόμη κοινωνικό θέμα, το οποίο είναι ιδιαίτερα φλέγον στις ημέρες μας, την εκμετάλλευση των λαθρομεταναστών που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο σε χώρες δήθεν πιο πολιτισμένες. Σε αντίθεση με τη μεταγενέστερη "Σιωπή της Λόρνα" που είχε παρόμοια θεματική, δεν επικεντρώνονται σε ένα πρόσωπο ως κεντρικό πρωταγωνιστή, αλλά σε αυτήν καθεαυτή την υπόσχεση που δίνει ο Ιγκόρ και την ηθική του υποχρέωση να την φέρει εις πέρας, μέσα από όλους τους κινδύνους που μπορούσε να έχει για τον ίδιο μια τέτοια ενέργεια.
Η ταινία απέσπασε σημαντικές διακρίσεις σε φεστιβάλ στο Βέλγιο και στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ απέσπασε και το Χρυσό Στάχυ καθώς και βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ του Βαγιαδολίδ. Στη χώρα μας προβλήθηκε πολύ αργότερα από τη δημιουργία της, στα πλαίσια αφιερώματος στους αδελφούς Νταρντέν στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 2008.

La promesse (1996)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
Πρωταγωνιστούν: Jérémie Renier, Olivier Gourmet, Assita Ouédraogo, Jean-Michel Balthazar, Frédéric Bodson, Hachemi Haddad, Rasmane Ouédraogo, Sophie Leboutte
Διάρκεια: 92'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,0/10

Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι

Ο Άτσιο κι ο Μανρίκο Μπενάσσι είναι δύο αδέλφια σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης σε μια μικρή ιταλική πόλη του Νότου. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '60, όταν ο Μανρίκο, ο μεγάλος αδερφός, εισχωρεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως και η Βιολέττα, η αδερφή τους. Ο Άτσιο, νεότερος ων και αντιδραστικός από μικρός, παρασυρμένος από έναν πωλητή εγγράφεται στο Φασιστικό Κόμμα.
Η οικογένεια, αν και φτωχή, ζει με αξιοπρέπεια και με ήθος, και ελπίζει ότι το "Κόμμα των Κατοικιών" θα τους βοηθήσει να μπουν σε ένα καλύτερο σπίτι από το μισογκρεμισμένο στο οποίο ζουν.
Τα δύο αδέρφια έρχονται σε προστριβή εξ αιτίας της διαφορετικής ιδεολογίας τους, όμως αναγκάζονται να μένουν στο ίδιο σπίτι.
Ο Μανρίκο, εργαζόμενος στο εργοστάσιο της πόλης, συχνά οργανώνει απεργίες λόγω της καταπίεσης από μέρους των αφεντικών, ενώ ο Άτσιο εισχωρεί βαθύτερα στο Φασιστικό Κόμμα και προθυμοποιείται να λάβει μέρος σε επιθέσεις σε κομμουνιστές.
Στην ιστορία μπαίνει η Φραντσέσκα, η κοπέλα και σύντροφος του Μανρίκο, την οποία ερωτεύεται κρυφά ο Άτσιο, χωρίς όμως να μπορεί να κάνει τίποτα. Όταν η Φραντσέσκα φεύγει για το Τορίνο, τα δυο αδέλφια εισχωρούν ακόμη βαθύτερα στις ιδεολογίες τους.
Σιγά σιγά ο Άτσιο καταλαβαίνει ότι ο δρόμος που έχει διαλέξει δεν είναι ο σωστός, βλέποντας αρχικά ότι οι αρχηγοί των Φασιστών κρύβονται και δεν παίρνουν μέρος στις ενέργειές του κι έπειτα όταν αντιλαμβάνεται ότι είχαν σκοπό να ανατινάξουν το αμάξι του αδερφού του (όπως και άλλων φτωχών ανθρώπων της εργατικής τάξης). Απομακρύνεται από το φασισμό και περνάει στο άλλο στρατόπεδο, όπου όμως ούτε κι εκεί βλέπει τα πράγματα να είναι ρόδινα.
Μια δολοφονία, η φυγή του Μανρίκο στο Βορρά και η παρουσία της Φραντσέσκα, θα δώσουν νέα τροπή στην πλοκή της ταινίας και θα κάνουν τον Άτσιο να δει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι.

Η ταινία περιγράφει ουσιαστικά τη σχέση δύο αδελφών μέσα από το πολιτικό σκηνικό που είχε διαμορφωθεί στην Ιταλία μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κόντρες μεταξύ ακραίων ιδεολογιών και ένα σάπιο πολιτικό σκηνικό, όπου οι έννοιες δημοκρατία, δικαιοσύνη, φασισμός, κομμουνισμός ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί. Παρ' όλες αυτές τις διαφορές, αποδεικνύεται ότι το αίμα νερό δεν γίνεται, και ο ένας αδερφός είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για τον άλλο και για την οικογένεια.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Antonio Pennacchi "Il Fasciocomunista" και απέσπασε αρκετά βραβεία στην Ιταλία. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι του Rino Gaetano. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 10 Απριλίου 2008.

Mio fratello è figlio unico (2007)
Σκηνοθεσία: Daniele Luchetti
Σενάριο: Antonio Pennacchi, Daniele Luchetti, Sandro Petraglia, Stefano Rulli
Πρωταγωνιστούν: Elio Germano, Riccardo Scamarcio, Angela Finocchiaro, Massimo Popolizio, Diane Fleri, Alba Rohrwacher, Luca Zingaretti, Anna Bonaiuto
Διάρκεια: 108'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος 8,0/10

Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Ο Μισέλ, μέλος του εργατικού συνδικάτου, επωμίζεται με το δύσκολο ρόλο να διενεργήσει κλήρωση για το ποια άτομα θα απολυθούν από την εταιρία στο ναυπηγείο της Μασσαλίας, στην οποία εργάζεται. Δίκαιος ων, τοποθετεί και τον εαυτό του στην κλήρωση -αν και θα μπορούσε κάλλιστα να μην το κάνει- και κληρώνεται ανάμεσα στους 20 άτυχους. Επομένως, άνεργος πλέον αποσύρεται στο σπίτι του με τη σύζυγό του, Μαρί Κλαιρ, και ζει πλέον μια ζωή πέρα από σκοτούρες με τα εγγόνια του και την οικογένειά του, και λαμβάνει την πλήρη στήριξη της οικογένειάς του για αυτήν του τη δίκαιη απόφαση.
Στη γιορτή που οργάνωσε το συνδικάτο, πρόεδρος του οποίου ήταν ο μπατζανάκης του, Ραούλ, για την 30ή επέτειο του Μισέλ και της Μαρί Κλαιρ, προσκεκλημένοι ήταν και όλοι οι απολυθέντες ναυτεργάτες, οι ναυτεργάτες που απολύθηκαν από το χέρι του Μισέλ. Στη γιορτή, το σωματείο και τα παιδιά του Μισέλ του προσφέρουν κάποια χρήματα και εισιτήρια ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο, καθώς και ένα παλιό βιβλίο κόμικ που είχε ο Μισέλ και το είχε χάσει.
Κι ενώ τα πράγματα για το ταξίδι ήταν σχεδόν έτοιμα, δυο άτομα που φαίνεται ότι γνωρίζουν για το ταξίδι, εισβάλλουν στο σπίτι του Μισέλ, ακινητοποιούν το Μισέλ, τη Μαρί Κλαιρ, το Ραούλ και την Ντενίζ (αδερφή της Μαρί Κλαιρ) και τους παίρνουν χρήματα, εισιτήρια και πιστωτικές κάρτες, καθώς και το βιβλίο κόμικ.
Ο Μισέλ ανακαλύπτει ότι ο ένας ήταν ένας συνάδελφός του, ο Κριστόφ, που απολύθηκε την ίδια μέρα με τον ίδιο και τον καταδίδει στην αστυνομία. Εκεί, όμως, αρχίζουν και μπαίνουν τα ιδεολογικά διλήμματα του Μισέλ. Όταν μαθαίνει την ποινή που περιμένει τον Κριστόφ, αρχίζει να νιώθει ενοχές αφ' ενός γιατί υπήρξε ο ίδιος η αιτία της απόλυσης του Κριστόφ κι αφ' ετέρου γιατί αναγκάστηκε να κάνει κάτι αντίθετο προς την ιδεολογία του. Οι ενοχές του εντάθηκαν περισσότερο όταν διαπίστωσε ότι ο Κριστόφ ζούσε χωρίς γονείς, φρόντιζε τα δυο αδέρφια του κι ότι τα χρήματα που έκλεψε τα χρησιμοποίησε για να ξεπληρώσει το ενοίκιο και τα δίδακτρα των αδερφών του.
Στην απόφασή του να αποσύρει την κατηγορία σύμμαχο βρήκε μόνο τη σύζυγό του. Ο Ραούλ δεν ήθελε καν να το συζητήσει, καθώς η Ντενίζ είχε πάθει νευρικό κλονισμό μετά την ένοπλη ληστεία, ενώ και τα παιδιά του αντιδρούσαν. Η Μαρί Κλαιρ, όμως, γνωρίζοντας τις ευαισθησίες του Μισέλ και της ιδίας, καθώς και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μέσα στην οποία ζούσε όλα αυτά τα χρόνια με το Μισέλ, αποφασίζει να δράσει κρυφά και να μάθει πράγματα για τον Κριστόφ.
Ποιες τελικά θα είναι οι αποφάσεις του Μισέλ και της Μαρί Κλαιρ; Ποια θα είναι η αντίδραση των κοντινών τους ανθρώπων; Τελικά ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο; Ήταν η κλήρωση σωστή; Ποια θα είναι η θέση του Κριστόφ και ποια η τιμωρία του;

Βασισμένη πάνω στο ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ "Les peuvres gens" ("Καλοί που είναι οι φτωχοί"), η ταινία είναι έντονα πολιτικοποιημένη. Ένα ζευγάρι γεμάτο αξιοπρέπεια και σοσιαλιστικά ιδανικά συνταράσσεται από ένα γεγονός που τους κάνει για μια στιγμή να απομακρυνθούν από τα ιδανικά τα οποία έχουν αναπτύξει. Όμως η συνειδητοποίηση της αλήθειας και η αξιοπρέπειά τους τούς οδηγεί ξανά στο σωστό κατ' αυτούς δρόμο, στη βοήθεια των φτωχών. Συνειδητοποιούν στην πράξη κάτι που ήξεραν στη θεωρία, ότι είναι μεν φτωχοί, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι φτωχότεροι, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα στη ζωή, σε μια ζωή αξιοπρεπή.
Στη χώρα μας η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 8 Μαρτίου 2012. Έχει αποσπάσει βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ του Βαγιαδολίδ.

Les neiges du Kilimandjaro (2011)
Σκηνοθεσία: Robert Guédiguian
Σενάριο: Robert Guédiguian, Jean-Louis Milesi, Victor Hugo (ποίημα)
Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Darroussin, Ariane Ascaride, Gérard Meylan, Marilyne Canto, Grégoire Leprince-Ringuet, Anaïs Demoustier, Adrien Jolivet, Yann Loubartière, Jean-Baptiste Fonck
Διάρκεια: 107'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 9/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Μακεδονικόν" στη Θεσσαλονίκη στις 21 Απριλίου 2012

Άθικτοι

Ο Φιλίπ είναι ένας πλούσιος αριστοκράτης των Παρισίων, που έμεινε τετραπληγικός μετά από ατύχημα που είχε με αλεξίπτωτο πλαγιάς. Ο Ντρις είναι ένας γεροδεμένος νεαρός από τη Σενεγάλη, που πρόσφατα είχε αποφυλακιστεί και θέτει εαυτόν εικονικά υποψήφιο για να αναλάβει τη φροντίδα του Φιλίπ, ώστε να απορριφθεί στη συνέντευξη και να συνεχίσει να παίρνει επίδομα ανεργίας.
Την επομένη, κι ενώ η θεία του τον έδιωξε από το σπίτι στο οποίο έμενε μαζί με την πολυπληθή οικογένεια σε μια φτωχή γειτονιά του Παρισιού, ο Ντρις πηγαίνει στην έπαυλη του Φιλίπ για να πάρει το χαρτί της απόρριψης, όταν προς έκπληξή του μαθαίνει ότι όχι μόνο δεν έχει απορριφθεί, αλλά έχει προσληφθεί δοκιμαστικά για ένα μήνα.
Μεταξύ των δύο ανδρών, μεταξύ δυο εντελώς διαφορετικών κόσμων, αναπτύσσεται σταδιακά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης που σιγά σιγά ξεπερνά τα όρια μιας απλής σχέσης βοηθού και ασθενούς. Ενώ αρχικά ο Ντρις αντιδρούσε στο τι θα έπρεπε να κάνει για τη φροντίδα του Φιλίπ, στη συνέχεια όλα γίνονται μια ευχαρίστηση και για τους δυο. Μια ευχαρίστηση που πηγάζει από τον τρόπο φροντίδας του Ντρις, που κάνει τον Φιλίπ να νιώθει πιο ελεύθερος και σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος παρά το πρόβλημά του, κάτι που φαίνεται και στην ανταπόκριση του ίδιου του Φιλίπ. Γνωρίζοντας τελικά ο ένας τον κόσμο του άλλου, αντιλαμβάνονται τι τους έλειπε και αλληλοσυμπληρώνονται με τρόπο μοναδικό.
Πλέον για κάθε ζήτημα του Φιλίπ, ο Ντρις έχει το δικό του τρόπο, είτε πρόκειται για θέματα συμπεριφοράς της κόρης του Φιλίπ είτε πρόκειται για μια σχέση δι' αλληλογραφίας του Φιλίπ με την Ελεονόρ από τη Δουνκέρκη. Παράλληλα ο Ντρις, γνωρίζοντας τη μοντέρνα τέχνη, αρχίζει να ζωγραφίζει πίνακες και ο Φιλίπ τους πουλάει για να βγάλει κέρδος ο Ντρις, ενώ ο Φιλίπ τον πηγαίνει στην Ελβετία για αεροπτερισμό.
Όμως τα προβλήματα που έχει ο αδερφός του Ντρις με κακοποιά στοιχεία στη γειτονιά τον αναγκάζουν να φύγει από το σπίτι του Φιλίπ. Κι όταν ο Φιλίπ πέφτει σε κατάθλιψη έχοντας αλλάξει πολλούς βοηθούς αργότερα, η μόνη λύση είναι η επιστροφή του Ντρις.

Η ταινία αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες στη Γαλλία με πάνω από 15000000 εισιτήρια, και όχι άδικα. Ένα θέμα που εκ πρώτης όψεως δεν θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσε να προκαλέσει γέλιο, μας χαρίζει ορισμένες πολύ ξεκαρδιστικές σκηνές, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει και συγκινεί. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι μοναδικές, με τον Ομάρ Συ στο ρόλο του Ντρις να κλέβει την παράσταση, ο οποίος τιμήθηκε με βραβείο César για την ερμηνεία του και με βραβείο στο Τόκυο από κοινού με τον Φρανσουά Κλουζέ στο ρόλο του Φιλίπ. Βασίζεται στην πραγματική ιστορία ενός τετραπληγικού Γάλλου αριστοκράτη και του Μαροκινού βοηθού του.
Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 29 Μαρτίου 2012 και κατ' εκτίμηση του γράφοντος, θα προβάλλεται για αρκετό καιρό ακόμη.

Intouchables (2011)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Olivier Nakache, Éric Toledano
Πρωταγωνιστούν: François Cluzet, Omar Sy, Audrey Fleurot, Anne Le Ny, Alba Gaïa Kraghede Bellugi, Cyril Mendy, Christian Ameri, Dorothée Brière
Διάρκεια: 112'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη στις 15 Απριλίου 2012

Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ

Το πολλά υποσχόμενο ξενοδοχείο "Μάριγκολντ" στην Τζαϊπούρ της Ινδίας φαίνεται ο ιδανικός προορισμός για ηλικιωμένους. Εκεί συνδέονται οι ζωές επτά ηλικιωμένων Βρετανών. Η Ίβλυν, που πουλάει το σπίτι της για να ξεχρεώσει χρέη του εκλιπόντος συζύγου της, αποφασίζει να φτιάξει τη ζωή της στην Ινδία. Ο Ντάγκλας και η Τζην, μην μπορώντας να ζήσουν σε διαμέρισμα ηλικιωμένων στη Βρετανία, αποφασίζουν να πάνε κι αυτοί στην Ινδία. Η Μύριελ, πρώην οικονόμος σε εύπορες οικογένειες, αναγκάζεται παρά τον εμφανή της ρατσισμό, να πάει στην Ινδία, ώστε να θεραπευτεί γρήγορα από τοπικό ορθοπεδικό. Ο Γκρέιαμ, συνταξιοδοτείται από δικαστής και επιστρέφει στην Ινδία, όπου έζησε ως τα 18 του, για να αναζητήσει τον παλιό του φίλο με τον οποίο διατηρούσε ομοφυλοφιλική σχέση. Ο Νόρμαν, γυναικάς και γόης, αναζητεί νεαρές γυναίκες για σχέση και μην μπορώντας να βρει στη Βρετανία, αναζητεί την τύχη του στην Ινδία. Και η Ματζ, μετά από αποτυχημένους γάμους ψάχνει νέο άνθρωπο στην Ινδία.
Το ξενοδοχείο το διαχειρίζεται ο νεαρός Σόννυ. Στην ουσία, όμως, το ξενοδοχείο δεν ήταν έτσι όπως περιγραφόταν, αλλά έτσι όπως ο ίδιος ο Σόννυ το ονειρευόταν για το μέλλον. Οι αντιδράσεις των ηλικιωμένων ποικίλλαν, από οργή μέχρι και απλά διασκέδαση των αναποδιών, ανάλογα βέβαια και με το σκοπό και τις προσδοκίες που είχε ο καθένας.
Η Ίβλυν πιάνει δουλειά σε ένα τηλεφωνικό κέντρο, με ρόλο να μάθει στις τηλεφωνήτριες έναν τρόπο επικοινωνίας, ώστε να είναι επιτυχημένες. Εκεί δουλεύει η νεαρή Σουνάινα, με την οποία διατηρεί σχέση ο Σόννυ, και την οποία δεν θέλει για νύφη η μητέρα του.
Ο Ντάγκλας επισκέπτεται τα αξιοθέατα της πόλης, καθ' υπόδειξη του Γκρέιαμ, και γοητεύεται από την Ίβλυν, ενώ η Τζην προτιμά να περνά όλο το χρόνο της μέσα στο ξενοδοχείο.
Η Μύριελ δέχεται την περιποίηση των γιατρών και της φτωχής υπηρέτριας και παρά τις αρχικές της αμφιβολίες, αρχίζει σταδιακά να ξεπερνάει το ρατσισμό της.
Ο Γκρέιαμ, ξημεροβραδιάζεται στα αρχεία της πόλης, αναζητώντας την τύχη του φίλου του.
Τέλος, ο Νόρμαν και η Ματζ εγγράφονται σε ένα αριστοκρατικό κλαμπ, προκειμένου να βρουν ταίρι και τελικά βοηθούν ο ένας τον άλλον προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ο Σόννυ έχει να αντιμετωπίσει τη σκληρή μητέρα του, που του έχει βρει νύφη στο Δελχί. Επίσης, έχει να αντιμετωπίσει πολλές κακοτοπιές σε σχέση με το ξενοδοχείο του, ενώ η Μύριελ δρα κρυφά ώστε να εξασφαλίσει επενδύσεις γι' αυτόν.
Πώς θα εξελιχθούν οι ζωές όλων των πρωταγωνιστών; Θα βρει ο καθένας αυτό που ψάχνει; Το τέλος  ποιο θα είναι; Ίσως έχει βάση η φράση που συχνά επαναλαμβάνει ο Σόννυ: "Στο τέλος όλα θα πάνε καλά, κι αν δεν πηγαίνουν καλά, σημαίνει ότι δεν έχει έρθει ακόμη το τέλος"...

Η νέα ταινία του Τζον Μάντεν συγκεντρώνει μια πληθώρα γνωστών Βρετανών ηθοποιών που έχουν περάσει τα 60 χρόνια ηλικίας και δημιουργεί ένα ενδιαφέρον κράμα με ωραίες ερμηνείες και καλή σκιαγράφηση χαρακτήρων χωρίς υπερβολές, παρά μόνο όπου χρειάζεται. Εξαιρετικός στο ρόλο του ως ξενοδόχου, ο νεαρός Ντεβ Πατέλ (γνωστός από το "Slumdog Millionaire"). Είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ντέμπορα Μόγκαχ "These foolish things".
Στη χώρα μας, η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 29 Μαρτίου 2012.

The best exotic Marigold Hotel (2012)
Σκηνοθεσία: John Madden
Σενάριο: Ol Parker, Deborah Moggach
Πρωταγωνιστούν: Judi Dench, Bill Nighy, Penelope Wilton, Maggie Smith, Tom Wilkinson, Ronald Pickup, Celia Imrie, Dev Patel, Tena Desae, Lillete Dubey, Diana Hardcastle
Διάρκεια: 124'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στην αίθουσα "Παύλος Ζάννας" του κινηματογράφου "Ολύμπιον" στη Θεσσαλονίκη στις 11 Απριλίου 2012

Το σκασιαρχείο

Βρισκόμαστε στη Γαλλία των αρχών της δεκαετίας του '20. Ο κύριος Πασκάλ είναι ένας νεαρός δάσκαλος που έρχεται σε ένα μικρό χωριό της Προβηγκίας, για να διδάξει στα αγόρια του τοπικού σχολείου, αντικαθιστώντας το γέρο προκάτοχό του, κύριο Αρνώ.
Το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσει στο χωριό είναι ότι τα παιδιά πραγματικά δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για το σχολείο και το έβλεπαν ως μια αναγκαστική τιμωρία, παρά μόνο ήθελαν να παίζουν στο ποτάμι. Επομένως, έπρεπε να βρει έναν τρόπο διδασκαλίας που να μπορεί να τον προσαρμόσει σε ό,τι ενδιαφέροντα είχαν τα παιδιά, ώστε να μπορέσει κι ο ίδιος να τους προσδώσει ενδιαφέρον για τη μάθηση.
Για να το κάνει αυτό, πρώτα από όλα παραμερίζει τις παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας (καταναγκαστική μάθηση, στρατιωτική πειθαρχεία, τιμωρία κλπ.) και ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα προσωπικά ενδιαφέροντα του καθενός μαθητή του, προσπαθώντας να τους κάνει να δραστηριοποιούνται σαν ομάδα, να τους κινεί την περιέργεια για καθετί, και τους βάζει να κάνουν μικρές ομαδικές εργασίες, ώστε να αναπτύξουν το πνεύμα της ομαδικότητας.
Ανάμεσα στα παιδιά, όμως, υπάρχει κι ο αντιδραστικός Αλμπέρ, ο οποίος είχε μείνει στάσιμος τρεις χρονιές στο παρελθόν. Ο κύριος Πασκάλ, όμως, θα καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αλμπέρ, ο οποίος από κακομαθημένος γίνεται σιγά σιγά υπόδειγμα.
Όμως, η τοπική κοινωνία βλέπει καχύποπτα το έργο του δασκάλου. Ο παροπλισμός των παραδοσιακών μεθόδων και τα συχνά μαθήματα που γίνονται εκτός σχολείου (π.χ. με πειράματα στο ποτάμι, συνεντεύξεις γονέων), θα φέρουν ποικίλες αντιδράσεις, οι οποίες θα γίνουν πιο έντονες όταν τα παιδιά θα αρχίσουν να γράφουν δικά τους κείμενα, να τα τυπώνουν και να αποκτούν κριτική σκέψη. Το δημοτικό συμβούλιο θεωρεί ότι αυτός ο τρόπος διδασκαλίας ωθεί τα παιδιά στο σκασιαρχείο και αποφασίζει την αποπομπή του δασκάλου.
Ποιος είναι ο αντίκτυπος του νεωτεριστικού αυτού τρόπου διδασκαλίας στα παιδιά; Πώς το αντιμετωπίζουν τα κορίτσια που κάνουν μάθημα με την κόρη του παλιού δασκάλου; Βρίσκει ο νέος δάσκαλος υποστηρικτές της μεθόδου του μέσα στο χωριό; Είναι μια παραδοσιακή τοπική επαρχιακή κοινωνία έτοιμη να δεχτεί κάτι καινούριο και πρωτοποριακό;

Η ταινία αυτή είναι, εκτός από το θέμα της, και η ίδια πρωτοπόρος για την εποχή της. Το 1949, που γυρίστηκε η ταινία, η Γαλλία βρίσκεται σε μια περίοδο ανόρθωσης, σε μια περίοδο που προσπαθεί να κλείσει τις πληγές που άφησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, σε μια περίοδο που ολόκληρη η Ευρώπη όφειλε να κοιτάξει μπροστά, στο μέλλον. Η ταινία περιγράφει έμμεσα το έργο του μεγάλου Γάλλου εκπαιδευτικού Célestin Freinet και τον αντίκτυπο που είχε στην κοινωνία του Μεσοπολέμου. Είναι από τις πρώτες ταινίες που αναφέρονται σε θέματα εκπαιδευτικά, πόσο μάλλον σε μια νεωτεριστική παιδεία, απαλλαγμένη από τις στενές παραδοσιακές δομές. Είναι μια ταινία που κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να παρακολουθήσει.

L'École buissonnière (1949)
Σκηνοθεσία: Jean-Paul Le Chanois
Σενάριο: Jean-Paul Le Chanois, Elise Freinet
Πρωταγωνιστούν: Bernard Blier, Juillete Faber, Édouard Delmont, Jean-Louis Allibert, Henri Arius, Edmond Ardisson, Jean Aquistapace, Marcel Maupi, Pierre Coste
Διάρκεια: 99'

Βαθμολογία υπογράφοντος 8,0/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο "Φαργκάνη" στη Θεσσαλονίκη στην προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Θεσσαλονίκης στις 9 Απριλίου 2012

Elena

Η Ελένα κι ο Βλαντιμίρ είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο Βλαντιμίρ είναι ένας εύπορος επιχειρηματίας με προβλήματα υγείας, ο οποίος συστηματικά γυμνάζεται. Η Ελένα είναι γυναίκα της χαμηλής τάξης.
Και οι δύο έχουν παιδιά από προηγούμενο γάμο. Ο Βλαντιμίρ έχει μια κόρη, την Κάτια, την οποία βλέπει σπάνια και δεν έχει και τις καλύτερες των σχέσεων. Η Ελένα, από την άλλη, έχει ένα γιο, τον Σεργκέι, ο οποίος είναι ακαμάτης, άνεργος και δεν μπορεί να θρέψει την οικογένειά του, παρά μόνο εξαρτάται από χρήματα που του προσφέρει η μητέρα του, κρυφά από τον Βλαντιμίρ.
Ο μεγάλος γιος του Σεργκέι, ο Σάσα, βρίσκεται στη φάση της ενηλικίωσης και είναι μπλεγμένος με κακές παρέες, χωρίς να το ξέρει ο πατέρας του. Ανάλογα, στο σχολείο δεν τα πάει καλά και ο μόνος τρόπος να μπει στο Πανεπιστήμιο για να γλιτώσει τη στράτευση κοντά σε εμπόλεμη ζώνη, είναι να βρεθούν χρήματα για να γραφτεί σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, κι έτσι η Ελένα παρακαλάει τον Βλαντιμίρ να βοηθήσει την κατάσταση, όμως αρχικά συναντάει απροθυμία.
Στο γυμναστήριο, ο Βλαντιμίρ παθαίνει έμφραγμα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Ανταμώνει την κόρη του και προσπαθεί να βελτιώσει τη σχέση του μαζί της.
Όταν, αργότερα, σε μια νέα κρούση της Ελένα για βοήθεια προς τον εγγονό της, ο Βλαντιμίρ είναι πλέον κάθετος και ανακοινώνει πως θα γράψει διαθήκη αφήνοντας τα πάντα στην κόρη του, η Ελένα βάζει μπρος το σατανικό της σχέδιο. Η διαθήκη, αν γραφτεί, θα αποτελούσε την ταφόπλακα για τα όνειρα του Σάσα.
Πώς θα καταφέρει η Ελένα να βοηθήσει τελικά την οικογένειά της; Άραγε αυτός ο γάμος με τον Βλαντιμίρ ήταν για κάποιο συμφέρον;

Η πιο πρόσφατη ταινία του γνωστού Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ ("Η επιστροφή") έχει αποσπάσει βραβεία σε Κάννες και Γάνδη. Στη χώρα μας προβλήθηκε στο 52ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πήρε διανομή στις αίθουσες στις 8 Μαρτίου 2012.

Елена (2011)
Σκηνοθεσία: Andrey Zvyagintsev
Σενάριο: Oleg Negin
Πρωταγωνιστούν: Nadezhda Markina, Andrey Smirnov, Yelena Lyadova, Aleksey Rozin
Διάρκεια: 109'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στην αίθουσα "Παύλος Ζάννας" του κινηματογράφου "Ολύμπιον" στη Θεσσαλονίκη στις 28 Μαρτίου 2012

Η πηγή των γυναικών

Σε ένα χωριό στους πρόποδες του όρους Άτλαντα στο Μαρόκο οι γυναίκες κατά την παράδοση πηγαίνουν για να φέρουν νερό από μια πηγή στο βουνό καθημερινά. Το άγριο, όμως, τοπίο και τα απόκρημνα βράχια έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν πολλά ατυχήματα και αρκετές αποβολές παιδιών, καθώς ακόμη και οι έγκυοι γυναίκες πηγαίνουν.
Μία ακόμη αποβολή παιδιού, όμως, θα φέρει την κατάσταση στο απροχώρητο. Οι γυναίκες πρέπει να βρουν έναν τρόπο να πείσουν τους άνδρες να πηγαίνουν στην πηγή για νερό, έως ότου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα της λειψυδρίας του χωριού.
Επικεφαλής της ομάδας των γυναικών μπαίνει η Λέιλα, που έχοντας χάσει κι αυτή δυο παιδιά για τον ίδιο λόγο, προτείνει ως μια σύγχρονη Λυσιστράτη, οι γυναίκες του χωριού να απέχουν από τα συζυγικά τους καθήκοντα. Η πρόταση αυτή θα φέρει ποικίλλες αντιδράσεις από όλες τις πλευρές. Πρώτον, οι άνδρες του χωριού δεν μπορούν να δεχτούν κάτι τέτοιο ούτε όμως και να πηγαίνουν αυτοί για νερό, καθώς προτιμούν να περνούν την ώρα τους στο καφενείο. Πολλές γυναίκες, επίσης, δεν συμφωνούν γιατί έχουν αποδεχτεί το ρόλο τους και κάποιες φοβούνται τους συζύγους τους. Πολέμιος της Λέιλα, εκτός από τους άνδρες,  είναι και η πεθερά της, που την μισεί και την κατηγορεί ότι είναι ξένη στο χωριό κι ότι δεν πρέπει να τα βάζει με τις παραδόσεις. Σύμμαχοι της Λέιλα, ο σύζυγός της, Σάμι, μορφωμένος δάσκαλος στην πόλη, ο οποίος την υπεραγαπά και την συμβουλεύει πώς να προσέχει, ο πεθερός της, ο οποίος την εκτιμάει πολύ, καθώς και η γερόντισσα του χωριού, η "μαμά Καραμπίνα", άτομο σεβαστό σε όλους.
Το κίνημα της αποχής ολοένα και φουντώνει και οι περισσότερες γυναίκες δείχνουν αποφασισμένες πιο πολύ από ποτέ να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους για μια ζωή καλύτερη. Η διάδοση των νέων, όμως, έχει επιπτώσεις πολλές. Στην πόλη διαδίδεται ότι η Λέιλα και όσες την ακολουθούν είναι μάγισσες, κοπέλες ταγμένες σε γαμπρούς στην πόλη, τους χάνουν, ενώ κι ο Σάμι για την υποστήριξή του αυτή προς τη Λέιλα κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του.
Στο μεταξύ ένας δημοσιογράφος, ο Σοφιάν, εγκαθίσταται στο χωριό. Ποιος θα είναι ο ρόλος του στην εξέλιξη της υπόθεσης και ποιο μυστικό κρύβει; Με ποιον τρόπο θα κατορθώσουν οι γυναίκες να πείσουν τον κόσμο για το δίκιο τους; Τι στάση θα κρατήσει ο ιμάμης του χωριού; Θα καταφέρουν οι αρχές να ευαισθητοποιηθούν και να φέρουν νερό στο χωριό, ώστε και να συνεχιστεί η παράδοση και να μην τίθενται οι γυναίκες σε κίνδυνο;

Ο σκηνοθέτης παίρνει στοιχεία από την κωμωδία του Αριστοφάνη, Λυσιστράτη, και τα προσαρμόζει σε μια παραδοσιακή ισλαμική κοινωνία της εποχής μας, που επηρεάζεται από τα στερεότυπα και παρερμηνείες του Κορανίου, προσφέροντάς μας ένα γλυκόπικρο δράμα με μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον. Από τη μια έχουμε ένα ιδιότυπο φεμινιστικό κίνημα που ζητάει την αυτοδίκαιη ισότητα των φύλων, μέσα από την απεμπλοκή των γυναικών από τη σκληρή και επικίνδυνη εργασία και μέσα από την πραγματική διδαχή του Κορανίου. Από την άλλη έχουμε μια βαθιά ριζωμένη παράδοση και την απροθυμία αυτή να μεταβληθεί. Τα δύο αυτά συστατικά οδηγούν σε μια διαμάχη του παλιού με το νέο, σε μια διαμάχη για το δίκαιο ανάλογα πώς το βλέπει η κάθε πλευρά, σε μια διαμάχη αντιλήψεων και όχι σε μια άμεση διαμάχη φύλων.
Η ταινία είχε προταθεί για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ενώ η πρωταγωνίστρια, Λέιλα Μπεχτί, προτάθηκε για βραβείο César.
Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 15 Μαρτίου 2012.

La source des femmes (2011)
Σκηνοθεσία: Radu Mihăileanu
Σενάριο: Alain-Michel Blanc, Radu Mihăileanu
Πρωταγωνιστούν: Leïla Bekhti, Hafsia Herzi, Biyouna, Sabrina Ouazani, Saleh Bakri, Hiam Abbass, Mohamed Majd, Amal Atrach, Malek Akhmiss
Διάρκεια: 135'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας



Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Μακεδονικόν στη Θεσσαλονίκη στις 19 Μαρτίου 2012

Ένας χωρισμός

Ο Ναντέρ και η Σιμίν ζουν στην Τεχεράνη μαζί με την κόρη τους, Τερμέ, και τον άρρωστο πατέρα του Ναντέρ. Αν και έχουν μια καλή ζωή, η Σιμίν επιθυμεί να φύγουν στο εξωτερικό, γιατί δεν θέλει η κόρη τους να μεγαλώνει κάτω από τις περιοριστικές συνθήκες που επικρατούν για τις γυναίκες στο Ιράν. Αντίθετα, ο Ναντέρ δεν θέλει να φύγει, καθώς θέλει να φροντίζει τον πατέρα του. Η Σιμίν αναγκάζεται να ζητήσει διαζύγιο και φεύγει από το σπίτι, για να εγκατασταθεί στους γονείς της.
Ο Ναντέρ προσλαμβάνει τη Ραζιέ για να φροντίζει τον πατέρα του, όσο εκείνος λείπει στη δουλειά. Η Ραζιέ, έγκυος και βαθιά θρησκευόμενη, δέχεται τη δουλειά, ώστε να βοηθήσει την καταχρεωμένη οικογένειά της, όμως το κρατάει κρυφά από το σύζυγό της, Χουτζάτ. Όμως η δουλειά, λόγω της κατάστασής της, της έρχεται βαριά και δεν δείχνει να τα καταφέρνει, αν και προσπαθεί.
Μια μέρα, όταν ο Ναντέρ και η Τερμέ γύρισαν σπίτι, βρήκαν τον παππού στο πάτωμα και τη Ραζιέ να λείπει. Όταν εκείνη επιστρέφει, ο Ναντέρ της ζητάει το λόγο και την διώχνει από το σπίτι, κατηγορώντας την ότι έκλεψε λεφτά από το σαλόνι. Η Ραζιέ γλιστράει στις σκάλες και χτυπάει. Την επόμενη μέρα, ο Ναντέρ και η Σιμίν πηγαίνουν στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται η Ραζιέ, όπου πληροφορούνται ότι απέβαλε.
Εδώ αρχίζει η πλοκή της ιστορίας. Στο αστυνομικό τμήμα ο Χουτζάτ κατηγορεί τον Ναντέρ ότι σκότωσε το παιδί που επρόκειτο να γεννηθεί, ενώ ο Ναντέρ λέγοντας ότι αγνοούσε την εγκυμοσύνη της Ραζιέ, θεωρεί ότι δεν προκάλεσε αυτός την αποβολή. Μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα από όλες τις πλευρές, ο Ναντέρ βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς η κατηγορία που του απευθύνεται είναι πολύ σοβαρή. Η Σιμίν και η Τερμέ με δικές τους προσπάθειες, βοηθούν τον Ναντέρ, και αναζητούν την αλήθεια.
Από τη μια έχουμε τον Χουτζάτ και την Ραζιέ, που όντας καταχρεωμένοι και συντετριμμένοι για το χαμό του παιδιού, θέλουν την καταδίκη αυτού που πιστεύουν ότι προκάλεσε το κακό. Απ' την άλλη έχουμε τον Ναντέρ, που πιστεύει ότι ίσως για την αποβολή να ευθύνεται η βίαια συμπεριφορά του Χουτζάτ και ότι θέλουν να τον εκβιάσουν, ώστε να τους δώσει χρήματα για να ξεχρεώσουν. Δεν δέχεται τις παραινέσεις της Σιμίν να τον βοηθήσει να δώσει τα χρήματα, γιατί με τον τρόπο αυτό θα παραδεχόταν μια ενοχή, για την οποία υποστηρίζει πως δεν ευθυνόταν.
Τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την ηθική και την ανηθικότητα, το σωστό και το λάθος είναι δυσδιάκριτα, και η αλληλουχία των γεγονότων συχνά προκαλεί ανατροπές στα όσα πιστεύαμε ως τότε.
Τελικά, ποια ήταν η πραγματική αλήθεια; Ήταν ένοχος ο Ναντέρ; Πόσο θα επηρεάσουν οι βαθιές θρησκευτικές δομές του ιρανικού κράτους την εξέλιξη της υπόθεσης και την αποκάλυψη της αλήθειας; Θα μπορέσουν να τα βρουν ο Ναντέρ και η Σιμίν και να συνεχίσουν να είναι μαζί για χάρη της Τερμέ;

Η ταινία ήταν η απόλυτη θριαμβεύτρια του 2011. Έχει σαρώσει τα βραβεία σε όλο τον κόσμο, ξεκινώντας από τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο και τα βραβεία César και καταλήγοντας στις Χρυσές Σφαίρες και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε βραβεία σε φεστιβάλ στο Σύδνεϋ, το Γιερεβάν, το Σαν Σεμπαστιάν, τη Βρετανία, την Αμερική και το Ιράν. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 29 Σεπτεμβρίου 2011 και επαναπροβλήθηκε το Μάρτιο του 2012 μετά την επικράτησή της στα Όσκαρ.)

Jodái-e Náder az Simin (2011, جدایی نادر از سیمین )
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Asghar Farhadi
Πρωταγωνιστούν: Leila Hatami, Peyman Moaadi, Sareh Bayat, Shahab Hosseini, Sarina Farhadi, Ali-Asghar Shahbazi, Shirin Yazdanbakhsh, Kimia Hosseini, Merila Zarei
Διάρκεια: 123'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας


Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Φαργκάνη στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαρτίου 2012