Όταν ο Σαλβατόρε ήταν μικρός, στα χρόνια μετά τον πόλεμο, περνούσε πολλή ώρα στον κινηματογράφο του χωριού του, τον οποίο διαχειριζόταν ο Αλφρέντο, ένας μεσήλικας του οποίου όλη η ζωή ήταν συνδεδεμένη με τον κινηματογράφο αυτό. Ο Αλφρέντο έβλεπε ότι ο Σαλβατόρε αγαπούσε τον κινηματογράφο και παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, τον έκανε τρόπον τινά βοηθό του. Εκείνη την εποχή στον κινηματογράφο μαζευόταν όλο το χωριό, καθώς ήταν η μόνη διέξοδος διασκέδασης.
Η φιλία του μικρού Σαλβατόρε ή Τότο με τον Αλφρέντο ολοένα και δυνάμωνε, κι όταν έπιασε πυρκαγιά που κατέστρεψε τον κινηματογράφο και προκάλεσε μόνιμη τύφλωση στον Αλφρέντο, ο Τότο ήταν αυτός που του έσωσε τη ζωή.
Όταν ένας εύπορος χωρικός ανέλαβε να αναστηλώσει και να επαναλειτουργήσει τον κατεστραμμένο κινηματογράφο, έδωσε τη διεύθυνση στον νεαρό πλέον Τότο ο οποίος φυσικά είχε πάντα μαζί του τον Αλφρέντο, που αν και τυφλός πλέον, ήταν ο καλύτερός του φίλος και συνεργάτης.
Το μέλλον, όμως, θα επιφύλασσε μια διαφορετική πορεία για τον Τότο. Μετά από έναν ανεκπλήρωτο σχολικό έρωτα και μια στρατιωτική θητεία, ο Τότο επιστρέφει στο χωριό, όπου ο Αλφρέντο τον συμβουλεύει να φύγει και να μην γυρίσει ποτέ, αν θέλει να σώσει τη ζωή του και να πραγματοποιήσει ό,τι έχει ονειρευτεί.
Η ταινία περιγράφει μια απίστευτη φιλία δύο ανθρώπων εντελώς διαφορετικής ηλικίας, η οποία διαδραματίζεται γύρω από τον κινηματογράφο και ως κτήριο και ως τέχνη. Ο Τότο βλέπει στον Αλφρέντο τον πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε, ενώ ο Αλφρέντο βλέπει στον Τότο τον γιο ή τον εγγονό που ποτέ δεν απέκτησε. Παρακολουθούμε την εξέλιξη αυτής της φιλίας μέχρι την ενηλικίωση του Τότο μέσα από ρολά από φιλμ, από τους διάφορους εκκεντρικούς χωρικούς, από τις διάφορες αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων, και τέλος την κατάληξή της μετά από τριάντα χρόνια. Βλέπουμε την ενδυνάμωση αυτής της φιλίας.
Όταν ο Τότο θα επιστρέψει στο χωριό του, πολλά θα έχουν αλλάξει. Θα είναι πλέον ένας άνθρωπος αναγνωρίσιμος από όλη την Ιταλία, που θα τον σέβονται άνθρωποι που ο ίδιος σεβόταν όταν ήταν μικρός, που όμως όσα έκανε και κατάφερε τα οφείλει σε έναν άνθρωπο, τον μόνο ίσως άνθρωπο που τον καταλάβαινε και του έδωσε την ώθηση να προχωρήσει και να μην κοιτάξει πίσω ποτέ, τον φίλο του τον Αλφρέντο.
Ο Τορνατόρε τοποθετεί την ιστορία του στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σικελία, προβάλλοντας ταυτόχρονα και το σπάνιας ομορφιάς άγριο τοπίο της. Όπως και 21 χρόνια αργότερα στην "Μπααρία, η πόλη των ανέμων", έτσι κι εδώ περιγράφει μια ιστορία σε βάθος χρόνου χρησιμοποιώντας παρόμοια σκηνοθετικά τεχνάσματα, καθώς και την αντίθεση της σύγχρονης πόλης των τελών της δεκαετίας του '80 με του χωριού της δεκαετίας του '50, με έναν συγκινητικό τόνο νοσταλγίας για μια εποχή που και ο ίδιος δεν πρόλαβε να ζήσει. Στον Τότο και στην αγάπη του για τον κινηματογράφο βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό, ενώ ταυτόχρονα αποτίει φόρο τιμής και σεβασμό στους μεγαλυτέρους του που κατάφεραν μέσα από τις δυσκολίες της περιόδου να ορθοποδήσουν σε μια κατεστραμμένη μεταπολεμική Ιταλία.
Η ταινία είναι πολυβραβευμένη. Πέρα από το Όσκαρ και τη Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας και το ειδικό βραβείο στις Κάννες, αξίζει ιδιαίτερης μνείας η ερμηνεία του Φιλίπ Νουαρέ στο ρόλο του Αλφρέντο, για την οποία τιμήθηκε με BAFTA και με το βραβείο των Ευρωπαίων κριτικών, καθώς και η μουσική του Ένιο Μορικόνε που δένει εξαιρετικά και με τη θεματολογία και με τα τοπία της ταινίας. Eκπλητικός και ο μικρός Σαλβατόρε Κάσιο στο ρόλο του Τότο ως παιδιού.
Nuovo Cinema Paradiso (1988)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Giuseppe Tornatore
Πρωταγωνιστούν: Philippe Noiret, Salvatore Cascio, Marco Leonardi, Jacques Perrin, Antonella Attili, Enzo Cannavale, Isa Danieli, Pupella Maggio, Agnese Nano, Leopoldo Trieste, Nino Terzo, Giovanni Giancono
Διάρκεια: 124'
Δείτε ένα σύντομο τρέηλερ της ταινίας
Βαθμολογία υπογράφοντος: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου