19 Νοε 2012

Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ

Η Μαρτίν, μια δασκάλα πολύ αγαπητή στους μαθητές της, βρίσκεται κρεμασμένη μέσα στην αίθουσα του δημοτικού σχολείου στο Μόντρεαλ, όπου διδάσκει. Το σοκ για τους μαθητές της είναι μεγάλο, όμως το σχολείο πρέπει να συνεχιστεί και να βρεθεί αντικαταστάτης.
Ο μόνος που κάνει αίτηση είναι ο Μπασίρ Λαζάρ, ένας αλγερινός πολιτικός πρόσφυγας που προσποιείται στη διευθύντρια ότι ήταν δάσκαλος στο Αλγέρι. Στην πραγματικότητα ο Μπασίρ είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, του οποίου η σύζυγος ήταν δασκάλα πίσω στην πατρίδα, η οποία λόγω ενός βιβλίου που έγραψε κυνηγήθηκε και τελικά σε ένα δήθεν ατύχημα σκοτώθηκε μαζί με τα παιδιά τους.
Ο Μπασίρ δεν αργεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του νέου σχολείου και προσπαθεί να δώσει στα παιδιά μια νέα ώθηση για τη συνέχιση της χρονιάς, αλλάζοντας μερικά πράγματα βάσει του τρόπου διδασκαλίας που έχει κατά νου, ενώ ταυτόχρονα έχει αποκτήσει πολύ καλές σχέσεις με όλους τους συναδέλφους του.
Ενώ τα παιδιά έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες, ξεχωρίζει ένα παιδί, ο Σιμόν, που βάσει του χαρακτήρα του προκαλεί προβλήματα. Ο Σιμόν είχε πολύ καλές σχέσεις με τη δασκάλα του, η οποία του έκανε και ενισχυτικά μαθήματα, όμως ο ίδιος ήταν αρκετά οξύθυμος και βίαιος ως χαρακτήρας. Η συμμαθήτριά του, η Αλίς, η οποία λάτρευε τη δασκάλα, αν και ήταν πολύ καλή φίλη με τον Σιμόν, αρχίζει να τον κατηγορεί για το χαμό της.
Παράλληλα, ο Μπασίρ έχει να λύσει κι ένα σοβαρότερο πρόβλημα για τον ίδιο, καθώς κινδυνεύει να αρθεί το πολιτικό άσυλο και να πρέπει να επιστρέψει στην Αλγερία.

Η ταινία εξερευνά τις σχέσεις μεταξύ του Μπασίρ και των μαθητών του και πώς αυτοί τον αποδέχονται ως αντικαταστάτη της αγαπημένης τους δασκάλας. Παράλληλα παρατηρούμε αναφορές στη δασκάλα και πώς τα παιδιά την αγαπούσαν, ενώ βάσει ενός περιστατικού με μια φωτογραφία κλονίζονται οι σχέσεις μεταξύ δυο συμμαθητών που ήταν στενοί φίλοι μεταξύ τους. Η ταινία, αν και πραγματεύεται ένα θλιβερό γεγονός και μια πικρή ιστορία, μετριάζει την ένταση με το χιούμορ που αποπνέει η φύση των παιδιών.
Η θεματική της ταινίας ακροβατεί σε μια λεπτή κλωστή, ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στην αδικία. Είμαστε σε έναν κόσμο που είναι δίκαιος και άδικος παράλληλα. Τα όρια είναι λεπτά. Η δικαιοσύνη μπορεί να είναι άδικη, η ίδια η ζωή μπορεί να είναι άδικη και το δίκαιο να βρίσκεται κάπου αλλού καλά κρυμμένο. Άνθρωποι ξεριζώνονται από την πατρίδα τους, όπου κινδυνεύουν, και δεν μπορούν να βρουν μια σίγουρη στέγη για να συνεχίσουν να ζουν αξιοπρεπώς. Άνθρωποι αγαπητοί χάνονται ή εξαναγκάζονται να φύγουν, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να αποχαιρετήσουν ανθρώπους που τους αγάπησαν. Η ταινία κλείνει με μια παραβολή του δασκάλου προς τους μαθητές του για τη συναισθηματική τους πρόοδο και το πώς κατάφεραν από κοινού να ξεπεράσουν κατά το δυνατόν το χαμό της δασκάλας τους.
Η ταινία έχει πάρει διακρίσεις σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ενώ έφτασε στην τελική πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας τον περασμένο Φλεβάρη. Στη χώρα μας πήρε διανομή στις 18 Οκτωβρίου 2012.

Monsieur Lazhar (2011)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Philippe Falardeau
Πρωταγωνιστούν: Mohamed Saïd Fellag, Sophie Nélisse, Émilien Néron, Danielle Proulx, Brigitte Poupart, Jules Philip, Louis Champagne, Sophie Sanscartier, André Robitaille, Vincent Millard, Seddik Benslimane, Marie-Ève Beauregard
Διάρκεια: 94'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη στις 18 Νοεμβρίου 2012

17 Νοε 2012

Πυροτεχνήματα την Τετάρτη

Την τελευταία Τετάρτη πριν από το Περσικό Νέο Έτος και την εαρινή ισημερία, ο κόσμος γιορτάζει με πυροτεχνήματα και φωτιές ένα παλαιό Ζωροαστρικό έθιμο, ως ένα πανηγύρι πριν τον ερχομό της άνοιξης.
Την ίδια ημέρα κάπου στην Τεχεράνη, στην ιστορία μας τρεις ιστορίες θα εμπλακούν και θα πυροδοτήσουν τις σχέσεις μεταξύ των εμπλεκομένων ανθρώπων.
Από τη μια έχουμε τη Ρουχί, μια νεαρή κοπέλα που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Η Ρουχί βρίσκει δουλειά ως καθαρίστρια στο σπίτι του Μορτεζά και της Μοζντέ, οι οποίοι μαζί με το γιο τους ετοιμάζονται να φύγουν ταξίδι στο Ντουμπάι την επομένη. Στο διπλανό, όμως, διαμέρισμα κατοικεί η Σιμίν, μια χωρισμένη γυναίκα που διατηρεί στο διαμέρισμα παράνομα έναν χώρο αισθητικής και κομμωτήριο.
Η Ρουχί, ενώ καθαρίζει, βρίσκεται μπροστά σε έναν ομηρικό καυγά μεταξύ της Μοζντέ και του Μορτεζά. Η Μοζντέ υποπτεύεται βάσει σαθρών στοιχείων ότι ο Μορτεζά διατηρεί σχέση με την Σιμίν και απειλεί να φύγει από το σπίτι μαζί με το παιδί. Η ίδια προσπαθεί να ελέγξει, να κρυφακούσει, για να επιβεβαιώσει την υποψία της. Φτάνει και σε σημείο να προτείνει στη Ρουχί να πάει στη Σιμίν ως πελάτισσα για τον επικείμενο γάμο, ώστε να κατασκοπεύσει την κατάσταση.
Η Ρουχί στη θέση που βρισκόταν, καθώς ούτε παράπονα είχε από τη Σιμίν ούτε ήθελε να διαλυθεί από υποψίες ο γάμος του ζεύγους ούτε όμως της έπεφτε και λόγος, με έξυπνο τρόπο διαλύει τις υποψίες της Μοζντέ.
Στη συνέχεια, όμως, κι ενώ τα πράγματα παίρνουν μια ομαλή τροπή, η αλήθεια αποκαλύπτεται στο θεατή. Η Ρουχί φαίνεται να καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Τότε οι εμπλεκόμενοι καλούνται να πάρουν τις αποφάσεις τους, για το καλό όλων, για το προσωπικό τους καλό και για το καλό των ανθρώπων που αγαπούν.

Ο Ασγκάρ Φαρχαντί, πριν από τον "Ένα χωρισμό" που θριάμβευσε κατά το 2011-12, είχε γυρίσει κι άλλες γνωστές ταινίες. Με την παρούσα ταινία έγινε γνωστός στη Δύση. Όπως και στον "'Ενα Χωρισμό", παρουσιάζει μια άλλη διάσταση της γυναικείας υπόστασης στο Ιράν, την δυναμική γυναίκα της οικογένειας, που παίρνει αποφάσεις και που κρατάει δέσμιό τους τον σύζυγο. Βλέπουμε ένα δυνητικό ερωτικό τρίγωνο, όπου στη μέση βρίσκεται ο άντρας και στο οποίο δεν έχει ο ίδιος τον τελευταίο λόγο. Βλέπουμε τον χωρισμένο σύζυγο που φέρνει την κόρη στη μητέρα και δεν μπορεί ο ίδιος να ανεβεί στο σπίτι. Βλέπουμε και τον σφοδρά ερωτευμένο άντρα που περιμένει εναγωνίως την αρραβωνιαστικιά του να γυρίσει, χωρίς να υποπτεύεται κάτι.
Οι τρεις αυτές δυναμικές γυναίκες μας δίνουν μια άλλη εικόνα από αυτήν που έχουμε σχηματίσει για τη θέση της γυναίκας στο Ιράν, κι ας φέρουν μαντήλες και ας υπόκεινται σε ενδυματολογικό περιορισμό. Στην τελική μας κάνει να προβληματιστούμε αν όντως στο Ιράν είναι έτσι τα πράγματα ή αν αυτό απλά απεικονίζεται σε μια ταινία και τίποτα παραπάνω. Ό,τι από τα δύο και να ισχύει, ο σκηνοθέτης μέσα από τις ταινίες του (επίσης και η ταινία "Τι απέγινε η Έλλι") ανήκει στο προοδευτικό ρεύμα των Ιρανών που αποζητούν την εκκοσμίκευση της ιρανικής κοινωνίας και την απελευθέρωσή της από τα αυστηρά θρησκευτικά δεσμά και τους περιορισμούς που επιβάλλουν. Στο τελευταίο συνηγορεί και η επιλογή της προβολής μιας παλαιάς κοσμικής περισσότερο παράδοσης ή τουλάχιστον μιας θρησκευτικής παράδοσης που δεν έχει σχέση με το Ισλάμ, καθώς και το γεγονός ότι δεν προβάλλει καθόλου σκηνές ισλαμικής προσευχής.
Με ταινίες, όπως αυτή, αλλά και με τις ταινίες του Κιαροστάμι και του Γκομπαντί, ο ιδιαίτερης ποιότητας και αισθητικής ιρανικός κινηματογράφος προσεγγίζει τη Δύση και γίνεται ουσιαστικά παγκόσμιος, με αποκορύφωμα φυσικά το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας για τον "Ένα Χωρισμό" το Φλεβάρη του 2012.
Τα "Πυροτεχνήματα την Τετάρτη" έχουν βραβευτεί σε φεστιβάλ στο Σικάγο, στη Λας Πάλμας και στην Τεχεράνη. Στη χώρα μας η ταινία παρουσιάστηκε στο 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2006 με τον τίτλο "Πυροτεχνήματα την Πρωτοχρονιά", ενώ διανομή πήρε πολύ αργά, μετά την επιτυχία του "Ενός Χωρισμού", στις 11 Οκτωβρίου 2012.

Chaharshanbe soori (چهارشنبه سوری - 2006)
Σκηνοθεσία: Asghar Farhadi
Σενάριο: Asghar Farhadi, Mani Haghighi
Πρωταγωνιστούν: Hediyeh Tehrani, Taraneh Alidoosti, Hamid Farokhnezhad, Pantea Bahram, Matin Heydarnia, Sahar Dolashtahi, Mehran Mahram, Hooman Seyadi, Behshad Sharifian
Διάρκεια: 102'

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ο υπογράφων παρακολούθησε την ταινία στον κινηματογράφο Βακούρα στη Θεσσαλονίκη στις 16 Νοεμβρίου 2012

11 Νοε 2012

Με το φως της μέρας

Ο ηλικιωμένος πια καθηγητής μουσικής Μίσα Μπράνκοφ αποσύρεται από τη χορωδία στην οποία διευθύνει, όμως συνεχίζει να προσφέρει στη μουσική κάνοντας δωρεάν μαθήματα βιολιού σε έναν νεαρό τσιγγάνο, τον Μπόλε.
Όταν θα λάβει ένα κουτί, που ξέθαψαν εργάτες της ύδρευσης στην περιοχή της παλιάς Έκθεσης του Βελιγραδίου, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι είναι. Θα ανακαλύψει ότι οι πραγματικοί του γονείς ήταν Εβραίοι, που τον είχαν δώσει στους Μπράνκοφ για να τον σώσουν κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι γονείς του βρίσκονταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζέμλιν για Εβραίους και Τσιγγάνους, το οποίο βρισκόταν στο χώρο της παλαιάς Έκθεσης.
Το κουτί περιείχε μια φωτογραφία με τον ίδιο και τους γονείς του, καθώς και ένα μισοτελειωμένο μουσικό κομμάτι με τίτλο "Με το φως της μέρας" το οποίο είχε αρχίσει να συνθέτει ο πραγματικός του πατέρας.
Έπειτα από μια περιήγησή του στη φτωχή γειτονιά που έχει πάρει τη θέση του στρατοπέδου, αποφασίζει να ολοκληρώσει το κομμάτι που άφησε στη μέση ο πατέρας του και να το παρουσιάσει στην ίδια την περιοχή που οι γονείς του άφησαν τον κόσμο, στην ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος στο Βελιγράδι.
Όταν αντιμετωπίζει την άρνηση για συνεργασία της νέας δασκάλας της χορωδίας, καθώς και του γιου του και διάσημου πλέον μαέστρου, στρέφεται στους μόνους αγνούς μουσικούς που γνωρίζει, στους φίλους του τους Τσιγγάνους, τους συγγενείς του Μπόλε, στους ανθρώπους που ζουν για τη μουσική, που ξέρουν να γλεντούν.
Θα καταφέρει τελικά ο Μίσα να ολοκληρώσει το κομμάτι και να αποτίσει φόρο τιμής στους γονείς που ποτέ δεν γνώρισε;

Ένας άνθρωπος πάνω από 70 χρονών μαθαίνει την αλήθεια για τους πραγματικούς του γονείς και θέλει να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο κοντά τους γίνεται, με όποιον τρόπο είναι αυτό δυνατόν. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, η αναζήτηση της ρίζας του έχει ζωτική σημασία γι' αυτόν, είναι ένας στόχος ζωής, μιας ζωής την οποία οι δύο αυτοί άνθρωποι του την χάρισαν και την διαφύλαξαν μέσα σε καιρούς δύσκολους. Η ταινία ακολουθεί τη συγκινητική προσπάθεια του Μίσα να πετύχει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του, μια προσπάθεια στην οποία είναι μόνος, μια προσπάθεια στην οποία δοκιμάζονται οι συγγενικοί του δεσμοί και οι φιλίες. Άλλοι τον περνούν για τρελό, άλλοι αρνούνται να βοηθήσουν, λίγοι όμως είναι αυτοί που αφουγκράζονται την αγωνία του, και δεν είναι οι επαγγελματίες μουσικοί της ορχήστρας ή του ωδείου και της χορωδίας, αλλά οι απλοί αγνοί ερασιτέχνες μουσικοί που ζουν φτωχικά και κατανοούν τον ανθρώπινο πόνο και δείχνουν ευγνωμοσύνη σε ανθρώπους που τους έχουν βοηθήσει.
Ο Γκόραν Πασκάλιεβιτς μας προσφέρει ένα ακόμη διαμαντάκι, το οποίο ο παγκόσμιος κινηματογράφος πρέπει να το πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν. Καταφέρνει να μας συγκινήσει και να μας κάνει να βιώσουμε την προσπάθεια του Μίσα σαν να ήταν η δική μας προσπάθεια. Ειδικά οι στιγμές που σαν σε όνειρο ο Μίσα αντικρίζει τους πραγματικούς του γονείς μπορούν να θεωρηθούν από τις πιο συγκινητικές στην ιστορία της έβδομης τέχνης, συνεπικουρούμενες και από την εξαιρετική μουσική που επενδύει την ταινία. Δεν είναι τυχαίο το δάκρυ του γέρου τενόρου που καλείται να ερμηνεύσει το κομμάτι στο τέλος της ταινίας - είναι το δάκρυ του ίδιου του Μίσα, είναι το δάκρυ του ίδιου του θεατή της ταινίας. Εξαιρετικός ο Mustafa Nadarević στο ρόλο του Μίσα.
Η ταινία αποτελεί την πρόταση της Σερβίας για το Όσκαρ της Ξενόγλωσσης ταινίας και πιθανόν να καταφέρει τη διάκριση αυτή. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Kad svane dan (2012)
Σκηνοθεσία: Goran Paskaljević
Σενάριο: Filip David, Goran Paskaljević
Πρωταγωνιστούν: Mustafa Nadarević, Mira Banjac, Zafir Hadžimanov, Meto Jovanovski, Toma Jovanović, Predrag Ejdus, Rade Kojadinović, Olga Odanović, Nada Šargin, Nebojša Glogovac, Darko Marinković, Gavra Nikolić, Aleksandra Popović
Διάρκεια: 90'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 9,5/10

10 Νοε 2012

Η Βιολέτα πήγε στον ουρανό

Η Βιολέτα Πάρρα ήταν μια διάσημη καλλιτέχνις από τη Χιλή. Ήταν κυρίως συνθέτρια και τραγουδίστρια, ενώ παράλληλα ζωγράφιζε, κεντούσε και έκανε λαογραφικές έρευνες γύρω από τη μουσική. Αρκετά από τα τραγούδια της, που συνδυάζουν τον παραδοσιακό και το σύγχρονο ήχο, διασκευάστηκαν αργότερα από ερμηνεύτριες, όπως η Mercedes Sosa και η Joan Baez. Στην ταινία αυτή παρακολουθούμε την ταραχώδη ζωή της, από την παιδική της ηλικία μέχρι την αυτοκτονία της, και διακρίνουμε τις ιδιαιτερότητές της ως προς την καλλιτεχνική της δουλειά και τις πεποιθήσεις της γύρω από αυτή.
Η Βιολέτα γεννήθηκε σε ένα χωριό της Χιλής σε μια πολυμελή οικογένεια. Ο πατέρας της, δάσκαλος και ερασιτέχνης μουσικός, όταν πεθαίνει, της αφήνει την ξύλινή του κιθάρα. Έτσι από μικρή η Βιολέτα αρχίζει και παίζει, συνθέτει και τραγουδά.
Αργότερα την καλούν στην Πολωνία για να συμμετάσχει σε μια γιορτή νέων καλλιτεχνών, ενώ παράλληλα στη χώρα της διεξάγει λαογραφική έρευνα προσπαθώντας να βρει ηλικιωμένους τραγουδιστές της παραδοσιακής μουσικής, για να καταγράψει το υλικό τους.
Αργότερα, έχοντας χάσει ένα παιδί και έχοντας φύγει μακριά ο σύζυγός της, γνωρίζει τον Ζιλμπέρ, έναν νεαρό Ελβετό φλαουτίστα, τον οποίο ερωτεύεται και φεύγουν μαζί για την Ευρώπη, όπου προσπαθεί να εκθέσει έργα της στο Λούβρο και να παίξει μουσική μπροστά σε κοινό. Όμως, απογοητεύεται από το καθώς πρέπει κοινό των επίσημων δεξιώσεων στην πρεσβεία ή από τη διαφορετικότητα της κουλτούρας των Ευρωπαίων.
Αποφασίζει, λοιπόν, να επιστρέψει στη Χιλή στα δυο παιδιά της και να στήσει έναν χώρο στην εξοχή, ο οποίος θα είναι ταυτόχρονα σπίτι της και χώρος ελεύθερης έκφρασης και τέχνης, με μουσικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για ανθρώπους που βλέπουν την τέχνη ως δημιουργία κι όχι ως μέσο βιοποριστικό. Παρά τη μεγάλη της φήμη, προτιμά να ζήσει φτωχικά, ενώ ο Ζιλμπέρ φεύγει για τη Βολιβία, όπου συνεργάζεται με τοπικά παραδοσιακά συγκροτήματα.
Απογοητευμένη που δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στα παιδιά της, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της στα 1967. Ήταν μόλις 50 ετών.

Η βιογραφική αυτή ταινία, διανθισμένη από πολλά τραγούδια της καλλιτέχνιδος, βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε για τη μητέρα του ο Ángel Parra. Μας παρουσιάζει τη ζωή μιας πολύ ιδιαίτερης καλλιτέχνιδος που δεν συμβιβαζόταν, που έβλεπε την τέχνη ως τέχνη και επιθυμούσε την ελεύθερη διάδοσή της. Το χρήμα δεν ήταν ο αυτοσκοπός κι αυτό φάνηκε ως το τέλος.
Η ταινία απέσπασε βραβεία σε φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής για τη σκηνοθεσία του Andrés Wood, αλλά και για την ερμηνεία της Francisca Gavilán στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν η πρόταση της Χιλής για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας το 2011, χωρίς όμως να καταφέρει να μπει στην τελική πεντάδα. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Violeta se fue a los cielos (2011)
Σκηνοθεσία: Andrés Wood
Σενάριο: Eliseo Altunaga
Πρωταγωνιστούν: Francisca Gavilán, Thomas Durand, Stephania Barbagelata, Gabriela Aguilera, Daniel Antivilo, Christian Quevedo, Roberto Farías, Marcial Tagle, Luís Machín
Διάρκεια: 110'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

Ακούστε το τραγούδι της Violeta Parra "Gracias a la vida"

Το 1988, μετά από 15 χρόνια στυγνής δικτατορίας και ύστερα από διεθνείς πιέσεις, ο Πινοτσέτ αποφασίζει να διατάξει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο χιλιανός λαός αν τον θέλει στην εξουσία ή όχι. Μετά από 15 χρόνια ο λαός της Χιλής καλείται να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του.
Ο Ρενέ Σααβέδρα είναι ένας επιτυχημένος διαφημιστής, με αριστερές καταβολές λόγω οικογένειας. Για το λόγο αυτό η πλευρά του ΟΧΙ τού αναθέτει την προεκλογική εκστρατεία. Οι αμφιβολίες, όμως, για το δημοψήφισμα είναι μεγάλες μέσα στους κόλπους του λαού και ιδίως στους αντιφρονούντες. Θεωρούν ότι το αποτέλεσμα θα είναι προκαθορισμένο κι ότι ο Πινοτσέτ με αυτό το δημοψήφισμα απλά θα θελήσει να νομιμοποιήσει και μέσω εκλογών το παράνομο και αντιλαϊκό καθεστώς του. Γι' αυτό το λόγο οι αντιφρονούντες δεν θέλουν να πέσουν στην παγίδα.
Όμως ο Ρενέ πιστεύει ότι με την ευαισθητοποίηση του κόσμου μπορούν να επιτύχουν πολλά, αρκεί να πειστεί ο κόσμος ότι δεν πρέπει να φοβηθεί να στηρίξει αυτό που πιστεύει, κι ότι αν ακόμη το αποτέλεσμα είναι στημένο και βγει οριακή ήττα του ΟΧΙ, η διεθνής κατακραυγή μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή. Ο ίδιος πιστεύει στην ανατροπή από τον ίδιο το λαό και αναλαμβάνει την εκστρατεία.
Στη συνέχεια παρακολουθούμε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ, καθώς κάθε πλευρά προσπαθεί να αντικρούσει τα επιχειρήματα της άλλης. Οι μεν προσπαθούν να παρουσιάσουν τα εγκλήματα του καθεστώτος, οι δε να εκφοβίσουν.
Η ημέρα του δημοψηφίσματος φτάνει και πλέον ο λαός καλείται να πάρει την τύχη στα χέρια του. Ποιο θα είναι τελικά το αποτέλεσμα; Θα είναι έτοιμος ο λαός της Χιλής για μια νέα σελίδα στη χώρα ή ο φόβος θα παίξει μεγαλύτερο ρόλο; Πώς θα προσπαθήσει το καθεστώς να επιβάλει την εξουσία του και πώς θα το αντιμετωπίσει ο λαός;

Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και με βίντεο της ίδιας της εποχής εκείνης, η ταινία παρουσιάζει ένα σημαντικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία της Λατινικής Αμερικής, μιας περιοχής που κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου είχε υποφέρει από αμερικανικού τύπου δικτατορίες και ανελευθερία. Οι λαοί είχαν φτάσει σε σημείο μεγάλης καταπίεσης και φτώχειας, ενώ τον πλούτο τον διαχειρίζονταν λίγοι και εκλεκτοί. Στη Δύση, όταν είδαν ότι ο κομμουνισμός άρχισε να καταρρέει, πλέον έβλεπαν ότι ο Πινοτσέτ δεν τους ήταν απαραίτητο εργαλείο για την επιβολή της θέλησής τους, οπότε και πίεσαν προς ένα δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα όποιο και να ήταν δεν θα είχε αρνητικές συνέπειες για τη Δύση. Λίγα χρόνια πιο πριν ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα ήταν πολύ επικίνδυνο.
Η ταινία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου με εικόνα ταινίας της δεκαετίας του '80, ελαφρώς θολή, με τεχνική που χρησιμοποιείται συχνά σε ταινίες που έχουν αναφορές στο παρελθόν και ταυτόχρονα σύγχρονη αφήγηση, για να παρουσιάσουν τα γεγονότα του παρελθόντος. Βασίζεται στο θεατρικό του Antonio Skármeta "Το δημοψήφισμα".
Είναι η επίσημη πρόταση της Χιλής για να φετινά Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας. Κέρδισε το βραβείο Art Cinema στις Κάννες, ενώ ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ απέσπασε βραβείο στο Αμπού Ντάμπι για το ρόλο του Ρενέ. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

ΝΟ (2012)
Σκηνοθεσία: Pablo Larraín
Σενάριο: Pedro Peirano
Πρωταγωνιστούν: Gael García Bernal, Alfredo Castro, Néstor Cantillana, Luis Gnecco, Antonia Zegers, Alejandro Goic, Diego Muñoz
Διάρκεια: 118'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

9 Νοε 2012

Μετά τη Λουσία

Η Αλεχάντρα με τον πατέρα της φεύγουν από το Πουέρτο Βαγιάρτα και μετακομίζουν στην Πόλη του Μεξικού, μετά το θάνατο της μητέρας της, Λουσία, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Οι δυο άνθρωποι προσπαθούν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μακριά από τα γεγονότα που τους προκαλούσαν κατάθλιψη.
Στο νέο της σχολείο, η ζωή της Αλεχάντρα αλλάζει. Αρχικά γνωρίζει νέα παιδιά και κάνει παρέα μαζί τους. Όταν, όμως, την καλούν για ένα Σαββατοκύριακο στο εξοχικό ενός συμμαθητή της, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Ένα βίντεο που τραβάει ο Χοσέ με τον ίδιο και την Αλεχάντρα σε ερωτικές περιπτύξεις διαρρέει και το βλέπει όλο το σχολείο.
Από τότε η Αλεχάντρα αρχίζει να ζει ένα δράμα. Ορισμένοι συμμαθητές της την προκαλούν να ξανακάνει το ίδιο, άλλοι επιχειρούν να την στριμώξουν στις τουαλέτες και να την βιντεοσκοπήσουν, ενώ και κάποιες συμμαθήτριες την μισούν και θέλουν να της κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Η ίδια η Αλεχάντρα δεν θέλει να μιλήσει, αφενός γιατί δεν θέλει να φέρει σε δύσκολη θέση τον πατέρα της στην κατάσταση που βρίσκεται κι αφετέρου γιατί ντρέπεται να αποκαλύψει τον εκφοβισμό που δέχεται.
Όταν κακοποιείται από συμμαθητές της σε μια εκδρομή στη Βερακρούζ, η ίδια εξαφανίζεται μέσω θαλάσσης και χωρίς να δώσει ίχνη ζωής σε κανέναν αποφασίζει να επιστρέψει στο Πουέρτο Βαγιάρτα.
Όταν ο πατέρας της θα λάβει ένα βίντεο με τη σκηνή στις τουαλέτες, τα πράγματα θα πάρουν την τελική τους τροπή.
Ποια θα είναι η αντίδραση του πατέρα; Θα δώσει τελικά σημεία ζωής η Αλεχάντρα; Θα τιμωρηθούν τα παιδιά που της προκάλεσαν κακό;

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Δίνει μια οπτική της βίας στην εφηβική ηλικία, ασκώντας κριτική στην ίδια την τάση των εφήβων να αποκρύπτουν την αλήθεια και να αποποιούνται την ευθύνη των πράξεών τους. Τα παιδιά που παίζουν στην ταινία είναι φίλοι στην πραγματικότητα και όχι επαγγελματίες ηθοποιοί. Ο σκηνοθέτης γνωρίζει στην οικογένεια της πρωταγωνίστριας και η ίδια έφερε ουσιαστικά την παρέα της για να συμμετάσχει στην ταινία.
Η ταινία απέσπασε ειδικό βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στις Κάννες και αποτελεί την υποψηφιότητα του Μεξικού για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αναμένεται σύντομα να πάρει διανομή στις αίθουσες.

Después de Lucía (2012)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Michel Franco
Πρωταγωνιστούν: Tessa Ía González Norvind, Hernán Mendoza, Gonzalo Vega Sisto, Tamara Yazbek Bernal, Paloma Cervantes, Juan Carlos Barranco, Francisco Rueda
Διάρκεια: 103'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

8 Νοε 2012

Φώτα στο σούρουπο

Ο Κόιστινεν, νυχτοφύλακας σε εμπορικό κέντρο, ζει μόνος του. Μόνη του επαφή είναι η Άιλα, μια γυναίκα που διατηρεί καντίνα, ο μόνος άνθρωπος που φαίνεται να τον στηρίζει.
Όταν γνωρίζει την Μίργια, η ζωή του αλλάζει. Αρχικά νομίζει ότι όλα πάνε καλά, όμως σιγά σιγά αποκαλύπτεται το υποχθόνιο σχέδιο που έχει στήσει η Μίργια. Τυφλωμένος από τον έρωτα, ο Κόιστινεν δεν μπορεί να δει τι πραγματικά παίζεται στις πλάτες του.
Η Μίργια είναι το δόλωμα που έχει ρίξει στον Κόιστινεν ένας απατεώνας, ο Λίντχολμ, με σκοπό να του αποσπάσει κωδικούς συναγερμού και τα κλειδιά του εμπορικού κέντρου, ώστε να οι συνεργάτες του να κάνουν διάρρηξη στο κοσμηματοπωλείο του εμπορικού κέντρου.
Η Μίργια κερδίζει την εμπιστοσύνη του Κόιστινεν και τον παρασέρνει σε ένα καφέ την ώρα της βάρδιάς του, όπου και τον υπνωτίζει. Η διάρρηξη πλέον ήταν θέμα χρόνου και ήταν αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη, ώστε ο μόνος που θα την πληρώσει να είναι ο Κόιστινεν.
Ο Κόιστινεν αντιλαμβάνεται το παιχνίδι που παίζεται, όμως παραμένει απαθής. Δεν μιλάει, γιατί θα σημάνει την καταδίκη της Μίργια. Μοιάζει σαν να αποδέχεται το μοιραίο, την καταδίκη του ιδίου για μια διάρρηξη, από την οποία δεν επωφελήθηκε ποτέ.
Όταν μετά την αποφυλάκισή του θα του βάλει νέα εμπόδια στη ζωή του ο Λίντχολμ, θα αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του με αμφίβολες συνέπειες. Μόνη του στήριξη παραμένει η Άιλα, που δεν έπαψε να τον σκέφτεται όσο ήταν στη φυλακή.

Ο Καουρισμάκι στην ταινία αυτή παρουσιάζει έναν άνθρωπο μοναχικό, έναν άνθρωπο που μάλλον δεν επιθυμεί τίποτα παραπάνω από το να έχει μια δουλειά και να ζει ήρεμα. Όταν, όμως, το πάθος του χτυπά την πόρτα, αυτός δεν μπορεί να αντισταθεί και δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από ένα φαινομενικά αθώο βλέμμα. Ο πρωταγωνιστής παραδίνεται στη μοίρα του και δεν κάνει κάτι για να την αλλάξει.
Η ταινία υπήρξε υποψήφια για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ενώ απέσπασε βραβεία σε φεστιβάλ στη Φινλανδία. Στη χώρα μας έκανε πρεμιέρα στις 19 Οκτωβρίου 2006.

Laitakaupungin valot (2006)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Aki Kaurismäki
Πρωταγωνιστούν: Janne Hyytiäinen, Maria Järvenhalmi, Maria Heiskanen, Ilkka Koivula, Matti Onnismaa, Sulevi Peltola
Διάρκεια: 78'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Πίσω από τους λόφους

Η Αλίνα και η Βοϊκίτσα είναι δύο πολύ καλές φίλες από το ορφανοτροφείο. Η Βοϊκίτσα μένει πλέον σε ένα μοναστήρι και έχει αφοσιωθεί στο Θεό, ενώ η Αλίνα έχει φύγει στη Γερμανία. Όταν η Αλίνα επιστρέφει με σκοπό να επισκεφτεί τη Βοϊκίτσα και να την πείσει να φύγουν μαζί για δουλειά σε ένα πλοίο στη Γερμανία, η ζωή της Βοϊκίτσα αλλά και η ηρεμία στο μοναστήρι κλονίζεται.
Η Αλίνα ζητάει από τη Βοϊκίτσα να μείνει μαζί της στο μοναστήρι. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περιμένει. Το μοναστήρι δεν είναι ξενοδοχείο, ώστε να έχει την ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει, αλλά είναι ένας τόπος στον οποίο τα πάντα κινούνται γύρω από την πίστη στο Θεό και τη διδαχή του Πατέρα της εκκλησίας.
Αρχικά ο Πατέρας δεν ήθελε να δεχτεί την Αλίνα, όμως την δέχτηκε υπό την προϋπόθεση να κάνει μετάνοια και να μην διαταράσσει την ηρεμία της μονής. Τα προβλήματα όμως δεν άργησαν να φανούν. Η Αλίνα, όντας μια νέα με διαφορετικό τρόπο αντίληψης της ζωής αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο ζωής των καλογριών, όπως αντίστοιχα και οι καλόγριες δεν μπορούν να κατανοήσουν την Αλίνα, καθώς όλα τα εξηγούν γύρω από τη σφαίρα της θρησκείας και της πίστης. Αυτό φέρνει σε δύσκολη θέση και τη Βοϊκίτσα που φέρει την ευθύνη της φιλοξενίας της Αλίνα. Το μοναστήρι είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός από τον αληθινό κόσμο, από τον κόσμο που γνωρίζει η Αλίνα.
Όταν η Αλίνα άρχισε να παθαίνει κρίσεις λόγω του εγκλεισμού και αποφασίζουν από το μοναστήρι να την πάνε στο νοσοκομείο, έρχονται όλοι αντιμέτωποι με την κακή λειτουργία του υγειονομικού συστήματος και ουσιαστικά η επιστροφή της Αλίνα στο μοναστήρι είναι μονόδρομος, καθώς ούτε στο σπίτι των θετών γονιών της θέλει να επιστρέψει.
Τα προβλήματα, όμως, συνεχίζονται εκ νέου. Η Αλίνα συνεχίζει να ζει με τις κοσμικές της αντιλήψεις και δεν μπορεί να προσαρμοστεί, ενώ οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη μαζί με τάσεις καταστροφής. Από το μοναστήρι θεωρούν ότι είναι δαιμονισμένη κι ότι πρέπει να βγάλουν από μέσα της το Σατανά.
Ποια θα είναι η στάση της Βοϊκίτσα σε όλη αυτήν την ιστορία; Ποια κατάληξη θα έχει η Αλίνα στον κύκλο αυτό που πάει να μπει; Η φιλία και η αγάπη των κοριτσιών θα φανεί πιο δυνατή από την αφοσίωση στο Θεό;

Ο άνθρωπος είναι ένα μεγάλο μυστήριο από μόνος του. Από τη μια έχουμε την κοσμική κοινωνία που εξηγεί τα πάντα ορθολογικά, βάσει της επιστήμης και της απτής πραγματικότητας, ενώ από την άλλη έχουμε την κοινωνία της θρησκείας που εξηγεί τον κόσμο και τα πάθη του ανθρώπου θεολογικά. Οι δυο αυτές αντιλήψεις έρχονται σε σύγκρουση στην ταινία αυτή, δύο κόσμοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον. Η ασθένεια της Αλίνα μπορεί να εξηγηθεί ορθολογικά και επιστημονικά και να αντιμετωπιστεί, ώστε να θεραπευτεί, όμως λόγω της αναλγησίας των αρχών, η καταφυγή της στο μοναστήρι θα την φέρει δίπλα σε ανθρώπους που μπορούν να εξηγήσουν την ασθένεια μόνο ως επιβολή του Σατανά και ότι η μόνη της θεραπεία είναι ο εξορκισμός. Ο εξορκισμός, όμως, ουσιαστικά δεν θεραπεύει την υγεία του ανθρώπου και ίσως κάποια στάδιά του να είναι επίπονα και καταπιεστικά για τον ίδιο.
Η ταινία εγείρει μια κριτική ταυτόχρονα προς την κοσμική και τη θεοκρατική κοινωνία με κεντρικό αντικείμενο τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας. Τελικά ποια κοινωνία θα αποδειχτεί πιο ισχυρή;
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που περιγράφονται σε δυο βιβλία της Tatiana Niculescu Bran.
Ο Κριστιάν Μουντζίου απέσπασε το βραβείο σεναρίου φέτος στις Κάννες, ενώ βραβείο ερμηνείας από κοινού απέσπασαν η Κοσμίνα Στράταν και η Κριστίνα Φλούτουρ για τους ρόλους της Βοϊκίτσα και της Αλίνα αντίστοιχα. Στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

După dealuri (2012)
Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu
Σενάριο: Cristian Mungiu, Tatiana Niculescu Bran
Πρωταγωνιστούν: Cosmina Stratan, Cristina Flutur, Valeriu Andriuţă, Dana Tapalagă, Cătălina Harabagiu, Gina Ţandură, Vica Agache, Nora Covali, Dionise Vitcu
Διάρκεια: 150'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8,5/10

7 Νοε 2012

Δύση

Τρεις ιστορίες ανθρώπων ενώνονται με έναν μυστηριώδη τρόπο σε ένα πάρκο.
Ο Λούτσι και η Σορίνα είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι, όμως αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Διώκονται από το σπίτι τους από τον αδερφό του Λούτσι και πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν, πώς θα συνεχίσουν, καθώς τα οικονομικά τους είναι άσχημα. Όταν ένα μπουκάλι κρασί προσγειώνεται στο κεφάλι του Λούτσι, η Σορίνα ζητά τη βοήθεια του διερχομένου Ζερόμ. Μεταξύ των δυο ξεκινά ένα ειδύλλιο, καθώς η Σορίνα αποζητά διακαώς να φύγει από τη Ρουμανία βλέποντας ότι με τον Λούτσι δεν οδηγείται πουθενά. Ο Λούτσι είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να την κρατήσει και πιάνει δουλειά σε διαφημιστική εταιρία.
Εκεί ο Λούτσι γνωρίζει τη Μιχαέλα. Η Μιχαέλα είχε μόλις την ατυχία να μην εμφανιστεί ποτέ στο γάμο ο μέλλων σύζυγός της, Βασίλε, και με το νυφικό καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο, όπου δέχτηκε ο Λούτσι το μπουκάλι στο κεφάλι. Η Μιχαέλα, ερασιτέχνις ποιήτρια, θέλει να εκδοθούν κάποτε τα ποιήματά της στο εξωτερικό και θα ήταν πρόθυμη να βρει έναν γαμπρό από κάποια χώρα της Δύσης, ο οποίος θα την βοηθούσε και στην έκδοση των ποιημάτων της. Η μητέρα της Μιχαέλα την προτρέπει να αρχίσει να ψάχνει έναν τέτοιο γαμπρό.
Ο πατέρας της Μιχαέλα είναι αστυνομικός. Όταν τον επισκέπτεται ο Νάε, τον οποίο είχε σώσει πριν 12 χρόνια, και του ζητάει μια μεγάλη χάρη, μπλέκεται κι αυτός στη ζωή του Λούτσι. Ο Νάε ζει στη Γερμανία και είναι φίλος του Νίκου, ξαδέρφου του Λούτσι, ο οποίος πέθανε σε ατύχημα, και θέλει να αποκαταστήσει τη μνήμη του φίλου του, φέρνοντας στη μητέρα του Νίκου την πλαστική κούκλα πάνω στην οποία ο γιος της είχε διασχίσει κάποτε το Δούναβη.
Ταυτόχρονα, στο νηπιαγωγείο όπου δουλεύει η Σορίνα, ένας εύπορος Βέλγος θέλει να επιλέξει να πάρει μαζί του ως θετό παιδί ένα από τα ορφανά.
Τι τροπή θα πάρουν οι ιστορίες αυτές; Θα καταφέρει ο Λούτσι να ξανακερδίσει τη Σορίνα; Θα βρει τον κατάλληλο γαμπρό η Μιχαέλα; Θα αποτίσει φόρο τιμής ο Νάε στον Νίκου;

Όλες οι ιστορίες μιλάνε για τη Δύση με τρόπο διαφορετικό. Από τη μια έχουμε την επιθυμία διαφυγής στη Δύση για μια καλύτερη ζωή, από την άλλη έχουμε μια επιστροφή από τη Δύση στα πάτρια εδάφη για λόγους ηθικούς. Οι ιστορίες αυτές μπλέκονται με ωραίο τρόπο, ενώ παρουσιάζονται με ιδιαίτερο χιούμορ στα περισσότερα σημεία τους.
Η ταινία παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Έχει αποσπάσει βραβεία σε βαλκανικά φεστιβάλ, ενώ στη χώρα μας παρουσιάστηκε στο 43ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2002, όπου και απέσπασε το βραβείο κοινού στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα.

Occident (2002)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Cristian Mungiu
Πρωταγωνιστούν: Alexandru Papadopol, Anca-Ioana Androne, Samuel Tastet, Tania Popa, Coca Bloos, Julieta Strîmbeanu, Eugenia Bosânceanu, Ioan Gyuri Pascu, Valeriu Andriuţă, Dorel Vişan, Tora Vasilescu, Nicolongo
Διάρκεια: 105'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Τα παιδιά του Σαράγιεβο

Η Ραχίμα, νεαρή υπάλληλος σε εστιατόριο, έχει αναλάβει την προστασία του μικρού της αδερφού, Νεντίμ, τον οποίο έχει πάρει από το ορφανοτροφείο. Έχουν χάσει τη μητέρα τους σε επίθεση σε λεωφορείο κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Νεντίμ είναι αρκετά κακομαθημένος. Συχνά κάνει κοπάνες από το σχολείο χωρίς να το γνωρίζει η Ραχίμα. Όταν μετά από έναν καυγά, ο Νεντίμ χτυπάει και σπάει το i-phone του Χάμζα, συμμαθητή του και γιου υπουργού, η Ραχίμα καλείται να πληρώσει το τίμημα. Πρέπει να βρει σύντομα τόσα χρήματα, ώστε να αντικαταστήσει το κινητό τηλέφωνο του αγοριού, ενώ παράλληλα πρέπει να εκπληρώσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Πρόνοια, ώστε να μπορεί να κρατήσει τον αδερφό της στο σπίτι.
Ο Νεντίμ από την πλευρά του έχει παράξενη συμπεριφορά που κινεί την Ραχίμα να τον παρακολουθήσει και να ανακαλύψει πού πάει και τι κάνει όταν δεν πηγαίνει στο σχολείο. Η ίδια η Ραχίμα δεν θέλει χάρες από κανέναν ως προς την ανατροφή του αδερφού της, καθώς θεωρεί ότι η ίδια είναι ικανή να του παράσχει τα απαραίτητα, επωμιζόμενη η ίδια τις περισσότερες φορές τις πράξεις του Νεντίμ.
Ο κόσμος της Ραχίμα θα κλονιστεί όταν η ίδια μάθει την αλήθεια για τον αδερφό της. Θα καταφέρει η Ραχίμα να φανεί αντάξια των προσδοκιών; Ποιο δρόμο θα ακολουθήσουν τα δυο αδέρφια;

Η παλιά γνώριμος του blog μας, Aida Begić ("Χιόνι"), μας προσφέρει ένα οικογενειακό δράμα. Μια οικογένεια διαλυμένη λόγω του πολέμου προσπαθεί με τα πενιχρά μέσα που έχει να επιβιώσει, ενώ παράλληλα παρουσιάζεται η εξουσία ως αμείλικτη στις απαιτήσεις της. Σε μια χώρα που ακόμη μετράει τις πληγές του εμφυλίου, το μεγάλο ψάρι φαίνεται να τρώει το μικρό, όσο κι αν αυτό αντιστέκεται.
Εξαιρετική η ερμηνεία της Marija Pikić στο ρόλο της Ραχίμα, που της απέφερε βραβείο στο Φεστιβάλ του Σαράγιεβο, ενώ η σκηνοθέτις απέσπασε ειδικό βραβείο στις Κάννες. Η ταινία αποτελεί τη φετινή υποψηφιότητα της Βοσνίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας. Στη χώρα μας προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Djeca (2012)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Aida Begić
Πρωταγωνιστούν: Marija Pikić, Ismir Gagula, Bojan Navojec, Sanela Pepeljak, Vedran Đekić, Mario Knezović, Jasna Beri, Nikola Đuričko, Staša Dukić, Aleksandar Seksan, Velibor Topić
Διάρκεια: 90'

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7/10

5 Νοε 2012

Μια πειρατεία

Ο Μίκκελ είναι μάγειρας στο πλοίο Ρόζεν που κατευθύνεται προς την Ινδία. Επιθυμεί διακαώς να γυρίσει πίσω στη Δανία για να βρεθεί δίπλα στη γυναίκα και την κορούλα του.
Τα πράγματα, όμως, παίρνουν άσχημη τροπή, καθώς μια ομάδα Σομαλών πειρατών καταλαμβάνουν το πλοίο και κλειδώνουν τους ναυτικούς στα αμπάρια, περιορίζοντας τις κινήσεις τους.
Στη Δανία, ο Πέτερ, διευθύνων σύμβουλος της πλοιοκτήτριας εταιρίας αναλαμβάνει προσωπικά τις διαπραγματεύσεις με τους πειρατές, έχοντας ως σύμβουλο έναν Βρετανό πράκτορα έμπειρο σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Παρά τις συμβουλές για το αντίθετο, ο Πέτερ επιμένει να κάνει ο ίδιος τις διαπραγματεύσεις.
Τα παζάρια είναι σκληρά και χρονοβόρα. Απ' τη μια οι πειρατές έχουν τρελές απαιτήσεις, όμως παράλληλα δεν μπορούν να κάνουν κακό στους ναυτικούς γιατί τους χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικά χαρτιά, ενώ χρησιμοποιούν και τον Μίκκελ για να μαγειρεύει. Απ' την άλλη ο Πέτερ βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Πρέπει να βρει τρόπο να φέρει πίσω στις οικογένειές τους τους ναυτικούς, ενώ παράλληλα θα πρέπει να φανεί άτεγκτος στις διαπραγματεύσεις, ώστε να πληγεί όσο το δυνατόν λιγότερο η εταιρεία και η προσωπική του φήμη. Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει είναι απροσπέλαστο. Στη μέση όλων, βρίσκονται οι ναυτικοί, τα πραγματικά θύματα αυτής της τραγωδίας, που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Πέτερ, αλλά δεν ξέρουν ακριβώς τι γίνεται. Δεν βλέπουν φως στον ορίζοντα και έχουν και τον Ομάρ, τον διαπραγματευτή από την πλευρά των πειρατών, να τους λέει ότι το αφεντικό τους δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς.
Οι μέρες περνούν, οι μήνες περνούν και η κατάσταση δεν αλλάζει. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο και οι πειρατές πλέον αρχίζουν να απειλούν τις ζωές των ναυτικών, πρέπει τα παζάρια να τελειώσουν και να γίνει η συμφωνία.
Θα καταφέρουν τελικά να γυρίσουν σώοι όλοι οι ναυτικοί στα σπίτια τους; Θα έχουν αίσιο τέλος οι διαπραγματεύσεις;

Παρατηρούμε την έκδηλη αγωνία των παγιδευμένων ναυτικών για την ίδια τους τη ζωή, που απειλείται, για τα δικά τους πρόσωπα που δεν θέλουν να αφήσουν πίσω, για την επιστροφή τους στην πατρίδα.
Η ταινία παρουσιάστηκε στη χώρα μας στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Kapringen (2012)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Tobias Lindholm
Πρωταγωνιστούν: Johan Philip Asbæk, Søren Malling, Dar Salim, Amalie Ihle Alstrup, Ole Dupont, Rolland Møller
Διάρκεια: 99'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας



Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

10/11/2012: Η ταινία απέσπασε το Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης

Στα βαθιά

Πέντε ναυτικοί ξεκινούν από τα νησιά Βέστμαν στα νότια της Ισλανδίας με το αλιευτικό τους σκάφος για την καθιερωμένη ψαριά της ημέρας. Ο χειμώνας έχει ήδη φτάσει και τα πρώτα χιόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο νησί.
Ξεκινούν όταν αρχίζει να βραδιάζει και ξεχύνονται στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό, ώσπου ξαφνικά ο καιρός χειροτερεύει. Οι ναυτικοί, όμως, ήδη βρίσκονται στα ανοιχτά και μάχονται να κρατήσουν την ισορροπία στο σκάφος τους. Μάταια, όμως. Τα δίχτυα έχουν μπλεχτεί και το βαρούλκο τους παρασέρνει και αναποδογυρίζει το σκάφος.
Ο δρόμος είναι ένας. Πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την τύχη στα χέρια τους. Όμως δεν μπορούν να τα καταφέρουν και μοιραία πνίγονται, εκτός από τον Γκούλι, ο οποίος καταφέρνει να κολυμπήσει έως την απόκρημνη στεριά του νησιού παλεύοντας επί έξι ώρες με τα κύματα και τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, παίρνοντας δύναμη και κουράγιο από τους γλάρους που πετούσαν γύρω του.
Όταν έφτασε στη στεριά, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι κολύμπησε ως την ακτή με τις συνθήκες αυτές. Η υπεράνθρωπη θέλησή του για τη ζωή τον μετέτρεψε σε ένα ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο και έναν εθνικό ήρωα.

Η ταινία αναφέρεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στην Ισλανδία στα 1984, ενώ στο τέλος της προβάλλονται αποσπάσματα από τη συνέντευξη του επιζώντα του πραγματικού ναυαγίου. Παρουσιάζει τη δύναμη που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος και το ένστικτο της επιβίωσης που μπορεί να τον οδηγήσει στη σωτηρία και τη λύτρωση μέσα από υπεράνθρωπη προσπάθεια. Επίσης, προβάλλει τις αγωνίες του πρωταγωνιστή, αν θα καταφέρει να επιβιώσει, αν θα ξαναδεί τα αγαπημένα του πρόσωπα, αν θα μπορέσει να αποτίσει φόρο τιμής στους φίλους του που έχασε στο ναυάγιο.
Η ταινία είναι γυρισμένη με σκοτεινά χρώματα στη μεγαλύτερη διάρκειά της, καθώς το τοπίο είναι ως επί το πλείστον νυχτερινό.
Στη χώρα μας η ταινία προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.


Djúpið (2012)

Σκηνοθεσία: Baltasar Kormákur
Σενάριο: Baltasar Kormákur, Jón Atli Jónasson
Πρωταγωνιστούν: Ólafur Darri Ólafsson, Jóhann G. JóhannssonÞorbjörg Helga Þorgilsdóttir, Theodór Júlíusson, María Sigurðardóttir, Björn Thors, Þröstur Leó Gunnarsson, Guðjón Pedersen
Διάρκεια: 93'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7,5/10

4 Νοε 2012

Τα παιδιά του πολέμου

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει και οι γονείς της Λόρε φυλακίζονται. Ο πατέρας της ήταν αξιωματικός των Ες-Ες και εγκληματίας πολέμου, ενώ η ίδια και τα αδέρφια της ουσιαστικά είχαν μεγαλώσει με τις αρχές της ναζιστικής νεολαίας.
Έχοντας μείνει μόνη με τα τέσσερα αδέρφια της, η 15χρονη Λόρε έχει σκοπό να διασχίσει ολόκληρη τη ρημαγμένη Γερμανία και να καταλήξει στη γιαγιά τους στο Αμβούργο. Περνώντας μέσα από δάση, μένοντας σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και ζητιανεύοντας για τροφή, τα πέντε αδέρφια προχωρούν προς το άγνωστο, χωρίς να ξέρουν τι έχει πραγματικά συμβεί στη χώρα τους.
Στο δρόμο τους εμφανίζεται ο Τόμας, ένας Εβραίος πρόσφυγας ο οποίος είχε αποφυλακιστεί από το Άουσβιτς. Ο Τόμας τους βοηθάει, όμως η Λόρε είναι δύσπιστη. Έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας να τον μισεί απλά και μόνο επειδή είναι Εβραίος, χωρίς καν να τον ξέρει. Δεν ξέρει αν πρέπει να τον εμπιστευτεί ή όχι, όμως η επιθυμία να κατακτήσει τον στόχο της για την ίδια και τα αδέρφια της, δεν της δίνει άλλη επιλογή.
Τελικά θα δικαιωθεί η Λόρε που δυσπιστεί; Θα τους βοηθήσει ο Τόμας; Θα πετύχουν τα πέντε αδέρφια το στόχο τους; Ποια θα είναι τα συναισθήματα της Λόρε για τον Τόμας και ποια θα είναι η τελική της εικόνα για το πρόσφατο παρελθόν της και τις ιδέες που της είχαν εμποτίσει; Πώς θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά τον κατακερματισμό της χώρας τους;

Κεντρική πρωταγωνίστρια στην ταινία είναι η Λόρε. Η νεαρή κοπέλα βλέπει από τη μια στιγμή στην άλλη τα πιστεύω της να καταρρίπτονται από την αλήθεια, να αναγκάζεται για την επιβίωσή της να δεχτεί βοήθεια από εκεί που μέχρι πρότινος έφτυνε. Μέσα της συνεχώς αποδομούνται όλα όσα είχε μάθει να πιστεύει, φτάνει όμως και η ίδια να το συνειδητοποιήσει και να το παραδεχτεί.
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Rachel Seiffert. Απέσπασε βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, ενώ αποτελεί πρόταση της Αυστραλίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας, καθώς είναι γυρισμένη στα γερμανικά. Στη χώρα μας προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Lore (2012)
Σκηνοθεσία: Cate Shortland
Σενάριο: Cate Shortland, Robin Mukherjee, Rachel Seiffert
Πρωταγωνιστούν: Saskia Rosendahl, Kai-Peter Malina, Ursina Lardi, Nele Trebs, André Frid, Mika Seidel, Eva-Maria Hagen
Διάρκεια: 109'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7/10

Το θετό αγόρι

Ο Μαξ έχει μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο στην Ελβετία. Γίνεται οικότροφος στο κτήμα των Μπέζινγκερ και θετός γιος της οικογένειας. Τα μόνα του υπάρχοντα είναι το ακορντεόν και τα ρούχα του.
Αρχικά τα πράγματα φαίνεται να κυλούν ομαλά στη νέα του οικογένεια. Όμως δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν τα πρώτα προβλήματα, χωρίς να παραλείπεται και το γεγονός ότι το προηγούμενο θετό παιδί που είχαν πάρει είχε πεθάνει μυστηριωδώς.
Η ανάδοχη οικογένεια αντί να του προσφέρει αγάπη, τον έχει κάνει ουσιαστικά σκλάβο. Η θετή μητέρα είναι πολύ αυστηρή και στριμμένη, ο θετός πατέρας μέθυσος, ενώ εμφανίζεται και ο γιος τους, ο Γιάκομπ, που γυρίζει από το στρατό και ζηλεύει τον Μαξ στα όρια του μίσους.
Στην οικογένεια έρχεται και ένα κοριτσάκι, η Μπέρτελι, την οποία πήραν οι αρχές από τη μητέρα της, καθώς δεν μπορούσε να την φροντίζει. Οι Μπέζινγκερ προόριζαν την Μπέρτελι για οικιακή βοηθό και να προσέχει τη γιαγιά. Αρχικά ο Μαξ δεν συμπαθούσε την Μπέρτελι, όμως όταν συνειδητοποιούν ότι η μοίρα τους είναι κοινή, άρχισαν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλον.
Στο χωριό, η νέα δασκάλα, Έστερ, διακρίνει το ταλέντο του Μαξ στο ακορντεόν και τον προτρέπει να παίξει στη γιορτή του χωριού. Όταν μετά από μια διαμάχη του Μαξ με τον Γιάκομπ στη γιορτή, ο Γιάκομπ καίει το ακορντεόν του Μαξ, η Έστερ αρχίζει να καταλαβαίνει το δράμα που περνάει ο Μαξ, αλλά και η Μπέρτελι στην οικογένεια και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να διορθωθούν τα πράγματα. Είναι, όμως, ξένη στο χωριό και οι εκκλήσεις της δεν εισακούονται, ενώ τα πράγματα για τα δυο παιδιά γίνονται ολοένα και χειρότερα.
Ο Μαξ, αν και αρχικά αρνείται να μιλήσει στην Έστερ, τελικά αναγκάζεται να το κάνει όταν διαπιστώνει ότι ο Γιάκομπ βιάζει την Μπέρτελι.
Θα καταφέρουν τελικά ο Μαξ και η Μπέρτελι να ξεφύγουν από την ανάδοχη οικογένεια και να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, να πάνε να ζήσουν στην Αργεντινή;

Η ταινία τοποθετείται χρονικά στις αρχές της δεκαετίας του '50 στην Ελβετία και βασίζεται, όπως μαρτυρείται, σε πάνω από 100.000 πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν σε θετά παιδιά από το 1850 έως το 1950.
Ο Max Hubacher απέσπασε βραβείο ερμηνείας στο ρόλο του Μαξ στα Ελβετικά βραβεία κινηματογράφου. Στη χώρα μας η ταινία προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Der Verdingbub (2011)
Σκηνοθεσία: Markus Imboden
Σενάριο: Plinio Bachman, Jasmine Hoch
Πρωταγωνιστούν: Max Hubacher, Katja Riemann, Stefan Kurt, Maximilian Simonischek, Lisa Brand, Miriam Stein, Andreas Matti, Ursina Lardi, Heidy Forster
Διάρκεια: 103'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 7/10

Παράνομος έρωτας

Στην Αργεντινή του 1979 κυρίαρχη είναι η δικτατορία του στρατηγού Βιντέλα. Την ίδια χρονιά μια ομάδα εξορισμένων στην Κούβα ανταρτών Montoneros επιστρέφει κρυφά στην Αργεντινή με σκοπό να οργανώσει επιθέσεις με σκοπό την τελική ανατροπή του καθεστώτος.
Μια τέτοια ομάδα είναι και η οικογένεια του Χουάν. Οι γονείς του Χουάν, Οράσιο και Τσάρο επιστρέφουν μαζί με τα παιδιά τους από την Κούβα από διαφορετικές κατευθύνσεις και με πλαστά διαβατήρια που τους τα έχει προμηθεύσει ο αδερφός του Οράσιο, Μπέτο. Ο 12χρονος Χουάν πλέον λέγεται Ερνέστο και έχει εμποτιστεί με τις ιδέες των ανταρτών, ενώ οι μεγάλοι πίσω από μια επιχείρηση με φιστίκια κρύβουν τα σχέδια που έχουν για την ανατροπή.
Ενώ οι ετοιμασίες για το αντάρτικο εντείνονται και όλο και περισσότεροι Montoneros επιστρέφουν στην Αργεντινή με τη βοήθεια του θείου Μπέτο, ο Χουάν στο σχολείο βιώνει την πρώτη του αγάπη για την όμορφη Μαρία, μια συμμαθήτριά του. Ξέρει όμως ότι στον έξω κόσμο έχει μια ζωή διαφορετική από ό,τι στο σπίτι του. Ξέρει ότι πρέπει να προσποιείται το ψεύτικό του όνομα και να προσαρμοστεί να πλαστά του στοιχεία.
Στην επιστροφή από την εκδρομή, στην οποία ήρθε πολύ κοντά με τη Μαρία, μαθαίνει το θλιβερό νέο του θανάτου του θείου Μπέτο. Και η ζωή του αλλάζει άρδην. Τότε είναι που ο Χουάν θα πρέπει να κάνει το επόμενο βήμα και να πάρει ο ίδιος τις αποφάσεις του.

Όπως στις "Αθώες φωνές" του Λουΐς Μαντόκι, όπου περιγράφεται η ζωή των παιδιών μέσα στον εμφύλιο του Ελ Σαλβαδόρ, έτσι και στον "Παράνομο έρωτα" του Μπενχαμίν Άβιλα επικεντρώνουμε στην παρουσίαση της ζωής ενός παιδιού, που ζει σε οικογένεια ανταρτών. Σημειώνεται η μη ελευθερία των κινήσεων, η υποχρεωτική αλλαγή ταυτότητας και τέλος ο ανεκπλήρωτος έρωτας, όλα αυτά με απόλυτο σκοπό την επιβίωση στην προσπάθεια ανατροπής ενός απολυταρχικού καθεστώτος.
Ενδιαφέρουσα από σκηνοθετική άποψη είναι η παρεμβολή σχεδίων στις σκηνές βίας και όχι κανονικής εικόνας, μια τάση που παρατηρείται στο νέο κινηματογράφο της Αργεντινής, όπως είδαμε και στις "Μεσοτοιχίες" του Γκουστάβο Ταρέττο.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Απέσπασε βραβείο στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία, ενώ στη χώρα μας προβλήθηκε στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις 3 Νοεμβρίου 2012. Κατά την άποψη του γράφοντος, η ταινία θα πρέπει οπωσδήποτε να πάρει διανομή στη χώρα μας, ενώ ο τίτλος που έχει δοθεί στα ελληνικά δεν αντιπροσωπεύει την ταινία ούτε τον τίτλο της στα ισπανικά.

Infancia clandestina (2011)
Σκηνοθεσία: Benjamín Ávila
Σενάριο: Benjamín Ávila, Marcelo Müller
Πρωταγωνιστούν: Ernesto Alterio, Natalia Oreiro, César Troncoso, Teo Gutiérrez Romero, Cristina Banegas, Douglas Simon, Violeta Palukas
Διάρκεια: 110'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 9/10

Η ταινία τον Απρίλιο του 2013 πήρε διανομή στη χώρα μας με τον τίτλο "Με λένε Ερνέστο".

3 Νοε 2012

Έγκλημα και τιμωρία

Στο Ελσίνκι, ο Άντι Ράχικαϊνεν, ένας υπάλληλος σφαγείου δολοφονεί έναν επιχειρηματία μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Αμέριμνος παραμένει στον τόπο του εγκλήματος, όπου εμφανίζεται η Έεβα, μια νεαρή κοπέλα που θα έφερνε στον επιχειρηματία κάποια παραγγελία του.
Ο Άντι δεν κρύβει ότι δολοφόνησε τον άντρα και προτρέπει την Έεβα να καλέσει την αστυνομία.
Την υπόθεση αναλαμβάνει ο επιθεωρητής Πεννάνεν. Οι υποψίες του πέφτουν στον Άντι, καθώς φαίνεται ότι είχε λόγο να δολοφονήσει τον επιχειρηματία, καθώς πριν μερικά χρόνια είχε τραυματίσει θανάσιμα σε τροχαίο την πρώην μνηστή του και δεν είχε τιμωρηθεί γι' αυτό.
Ο Άντι δεν κρύβει τα στοιχεία της ενοχής του από την Έεβα, αντίθετα μάλιστα της δίνει και περισσότερα στοιχεία. Όταν ανακρίνεται στην αστυνομία, αντικρούει με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία τα επιχειρήματα του επιθεωρητή, ενώ η Έεβα που καλείται να τον αναγνωρίσει, με την κατάθεσή της τελικά τον αθωώνει.
Ο επιθεωρητής δεν πείθεται και βάζει να τον παρακολουθούν, ενώ το ίδιο κάνει και το αφεντικό της Έεβα που έχει όμως διαφορετικό σκοπό. Όμως ο Άντι συνεχίζει να παραπλανά τη δικαιοσύνη και ρίχνει μάλιστα στα δίχτυα της έναν αθώο ζητιάνο.
Η φαινομενική, όμως, αγάπη της Έεβα προς τον Άντι, θα φέρει άλλη τροπή στην υπόθεση, ίσως διαφορετική από αυτήν που περιμένουμε.

Τελικά ο άνθρωπος γίνεται ή γεννιέται κτήνος; η εκδίκηση για ένα φόνο μειώνει τα κτήνη ή δημιουργεί καινούρια; ποια είναι η ψυχολογία του δολοφόνου μετά το φόνο; μπορεί να λογιστεί ως δολοφόνος ένας άνθρωπος που σκότωσε μία φορά και δεν πρόκειται να ξανασκοτώσει;
Η ταινία αποτελεί ελεύθερη μεταφορά του ομώνυμου έργου του Ντοστογιέβσκι μέσα στα πλαίσια της φινλανδικής κοινωνίας. Μας δείχνει περίτρανα πόσο τέρας μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος μέσα από πράξεις σκληρές και απεχθείς και στο πόσο χαμηλά ηθικά μπορεί να πέσει. Ο πρωταγωνιστής από τη μια έχει συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει και δεν το κρύβει, από την άλλη όμως το ένστικτο της επιβίωσης τον κάνει να θέλει να μεταφέρει τις ευθύνες των πράξεών του σε άλλους για να γλιτώσει το τομάρι του. Όταν όμως αντιλαμβάνεται τον ξεπεσμό του και το κακό που μπορεί να προκαλέσει στους γύρω του, η συνείδησή του τον οδηγεί σε αποφάσεις καταλυτικές.
Είναι η πρώτη ταινία του σημαντικού Φινλανδού σκηνοθέτη Άκι Καουρισμάκι.

Rikos ja rangaistus (1983)
Σκηνοθεσία: Aki Kaurismäki
Σενάριο: Aki Kaurismäki, Pauli Pentti, Fyodor Dostoyevski
Πρωταγωνιστούν: Markku Toikka, Aino Seppo, Esko Nikkari, Olli Tuominen, Hannu Lauri, Matti Pelonpää, Kari Sorvali, Pentti Auer
Διάρκεια: 93'

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας;

Ο Ασκάν και η Νεγκάρ έχουν ένα μουσικό συγκρότημα και θέλουν να βγουν από το Ιράν και να παίξουν μουσική στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Παίζουν μουσική indy rock, κάτι που στο Ιράν θεωρείται ότι δεν συμβαδίζει με την παράδοση και είναι προσβλητική προς τα ήθη και έθιμα, και γι' αυτό η λογοκρισία την θεωρεί απαγορευμένη. Για το λόγο αυτό και για άλλους γραφειοκρατικούς λόγους, το συγκρότημα αδυνατεί να πάρει άδεια στο Ιράν, ενώ οι ίδιοι έχουν μόλις αποφυλακιστεί.
Με τη βοήθεια φίλων τους μουσικών, έρχονται σε επαφή με τον Ναντέρ, που ακούει τη μουσική τους και τους υπόσχεται να κάνει τα πάντα ώστε να τους βοηθήσει όχι μόνο να πάρουν την άδεια μέσα στο Ιράν, αλλά και να πάνε για συναυλίες στο Λονδίνο. Ο Ναντέρ, ο οποίος διακινεί παράνομα καλλιτεχνικό υλικό (DVD, μουσική) του δυτικού κόσμου, έχει διασυνδέσεις με κόσμο που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά και να τα βγάλει έξω από τη χώρα με πλαστά διαβατήρια.
Ταυτόχρονα, ο Ασκάν και η Νεγκάρ, μαζί με τον Ναντέρ, οργώνουν όλη την Τεχεράνη και τα περίχωρα και έρχονται σε επαφή σε διάφορους μουσικούς που θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί τους.
Αφού σχεδόν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν τους μουσικούς που χρειάζονται και ενώ οι μέρες για την αναχώρηση πλησιάζουν, η δυσπιστία της Νεγκάρ ότι τελικά θα τα καταφέρουν θα ενταθεί.
Το σκηνικό είναι πλέον έτοιμο και απομένουν οι τελευταίες λεπτομέρειες. Θα φανεί ο Ναντέρ αντάξιος των προσδοκιών και θα προσφέρει τη βοήθεια αυτή; Ή μήπως οι αρχές τελικά θα φανούν πιο ισχυρές και θα εμποδίσουν τα όνειρα των νέων;

Η ταινία αυτή του Μπαχμάν Μπογκαντί αποτελεί ένα κατηγορώ απέναντι στη λογοκρισία και την ανελευθερία του λόγου που επικρατεί στο θεοκρατικό πολιτικό σύστημα του Ιράν, δίνοντας έμφαση στις απαγορεύσεις στη μουσική. Πρωταγωνιστές είναι πραγματικοί μουσικοί που έχουν δημιουργήσει δικό τους συγκρότημα, τους "Take it easy hospital", οι οποίοι εδρεύουν στο Λονδίνο.
Η ταινία, αν και έχει γυριστεί στην Τεχεράνη, έχει απαγορευτεί στο Ιράν, ενώ ο σκηνοθέτης και οι δυο πρωταγωνιστές έχουν αναγκαστεί να ζητήσουν πολιτικό άσυλο εκτός Ιράν.
Η ταινία έχει αποσπάσει βραβεία στο Σάο Πάολο και στο Τάλλινν, καθώς και ειδικό βραβείο επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών. Στη χώρα μας προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου 2010.

Kasi az gorbehaye irani khabar nadareh (2009 - کسی از گربه های ایرانی خبر نداره)
Σκηνοθεσία: Bahman Ghobadi
Σενάριο: Bahman Ghobadi, Hossein Mortezaeiyan, Roxana Saberi
Πρωταγωνιστούν: Negar Shaghaghi, Ashkan Kooshanejad, Hamed Behdad
Διάρκεια: 106'

Δείτε το τρέηλερ της ταινίας

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10

Μποέμικη ζωή

Οι ζωές τριών μποέμ καλλιτεχνών στο Παρίσι συνδέονται εντελώς τυχαία. Ο Μαρσέλ Μαρξ, αποτυχημένος συγγραφέας θεατρικών έργων δίνει τα έργα του σε έναν μπάρμαν μπας και τα προωθήσει εκείνος κάπου. Ο Μαρσέλ τυχαία σε ένα εστιατόριο θα γνωρίσει τον Ροδόλφο, έναν Αλβανό παράνομο μετανάστη και ταλαντούχο ζωγράφο πορτρέτων, ο οποίος ζει με το σκύλο του. Οι δυο τους θα πιάσουν φιλία και θα γνωρίσουν τον Σονάρ, έναν κατά φαντασίαν συνθέτη, ο οποίος κατοικεί στο σπίτι όπου πιο πριν κατοικούσε ο Μαρσέλ, από το οποίο είχε εξωθεί.
Οι τρεις τους, μέσα στη χαλαρή και μποέμ ζωή τους, θα δεθούν με ισχυρή φιλία και ο καθένας με τον τρόπο του θα βοηθούσε τον άλλον, ώστε να βγάλουν χρήματα και να περάσουν τη ζωή τους. Ο Μαρσέλ προσλαμβάνεται στη διεύθυνση ενός μάλλον χαμηλής απήχησης περιοδικού, ο Ροδόλφο βρίσκει έναν πελάτη που γοητεύεται από τους πίνακές του, ενώ ο Σονάρ απλά κάνει ότι συνθέτει.
Ενώ όλα δείχνουν ότι πάνε καλά και έχουν βρει και το ταίρι τους, έρχεται η στιγμή που ο Ροδόλφο συλλαμβάνεται και απελαύνεται στην Αλβανία. Όταν επιστρέφει, επίσης παράνομα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φίλη του, η Μιμί, βγαίνει πλέον με τον Φρανσίς, έναν εύπορο μεσήλικα, όμως η αγάπη της για τον Ροδόλφο θα την κάνει να επιστρέψει σ' αυτόν.
Οι τρεις φίλοι συνεχίζουν τη ζωή τους, όμως οι ατυχίες συνεχίζονται. Ο Ροδόλφο δεν μπορεί πια να πουλήσει πίνακες, ο Μαρσέλ απολύεται και το αφεντικό τού ζητάει πίσω τις προκαταβολές και η κοπέλα του τον αφήνει, ο Σονάρ αποτυγχάνει να συνθέσει κάτι της προκοπής κι έτσι ουσιαστικά μένουν χωρίς οικονομίες. Η ασθένεια της Μιμί οδηγεί στην κορύφωση του δράματος των τριών φίλων και στο συγκινητικό φινάλε της ταινίας.

Στην ταινία του αυτή ο Άκι Καουρισμάκι εμπνέεται από το μυθιστόρημα του Henri Murger "Σκηνές της μποέμικης ζωής" και μας προσφέρει ένα πόνημα σε ρυθμούς αρκετά χαλαρούς, όπως ακριβώς κυλά η ζωή των μποέμ αυτών καλλιτεχνών. Σ' αυτό βοηθάει και η ασπρόμαυρη εικόνα της ταινίας, η οποία στόχο έχει να μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή του Παρισιού, των αρχών του 20ου αιώνα, αν και η ταινία αφορά τη σύγχρονή μας εποχή. Όσοι έχουν παρακολουθήσει το "Λιμάνι της Χάβρης" του ίδιου σκηνοθέτη θα αναγνωρίσουν στην "Μποέμικη ζωή" στο πρόσωπο του ηθοποιού André Wilms τον ίδιο ακριβώς ξεπεσμένο μποέμ καλλιτέχνη, Μαρσέλ Μαρξ, σε μια πιο νεαρή ηλικία, στην εποχή που ο ίδιος ήταν σε πλήρη δραστηριότητα.
Η ταινία απέσπασε βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.

La vie de bohème (1992)
Σκηνοθεσία: Aki Kaurismäki
Σενάριο: Aki Kaurismäki, Henri Murger
Πρωταγωνιστούν: Matti Pellonpää, André Wilms, Kari Väänänen, Evelyne Didi, Christine Murillo, Jean-Pierre Léaud, Carlos Salgado
Διάρκεια: 100'

Παρακολουθήστε ολόκληρη την ταινία (με αγγλικούς υπότιτλους)

Βαθμολογία υπογράφοντος: 8/10